Η “πατερίτσα του Μπακογιάννη” ξανακτυπά — Σκιά φόβου και αυταρχισμού στον ΣΕΔΑ

Στους διαδρόμους του Δήμου Αθηναίων, εκεί όπου κάποτε αντηχούσαν οι φωνές των εργαζομένων για δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια, κυριαρχεί ξανά το γνώριμο πρόσωπο που συμβόλισε την εκτροπή και τη βαρβαρότητα του συνδικαλισμού. Ο Βασίλης Πολυμερόπουλος, πρόεδρος του ΣΕΔΑ και πρωτοκλασάτο στέλεχος της ΔΑΚΕ, δεν είναι σκιά ούτε παρελθόν. Είναι παρών, ενεργός και “επικίνδυνος”. Με τη γνωστή του αλαζονεία, τις ύβρεις, τις απειλές και τους “τραμπουκισμούς”, επιχειρεί να επιβάλει τον φόβο εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχει συναδελφικότητα και συλλογική φωνή.

Η Ανατροπή Εργαζομένων Δήμου Αθηναίων καταγγέλλει δημόσια πως ο ΣΕΔΑ έχει μετατραπεί σε «πατερίτσα του Μπακογιάννη» και λειτουργεί «ως προσωπικό φέουδο του Πολυμερόπουλου και των κομματικών του προστατών». Ο συνδικαλιστικός φορέας που θα έπρεπε να υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργαζομένων, λειτουργεί πια σαν εργαλείο προπαγάνδας της μητσοτακικής δεξιάς, με ανακοινώσεις που θυμίζουν περισσότερο δελτία τύπου της Νέας Δημοκρατίας παρά θέσεις ενός ανεξάρτητου σωματείου.

Οι τελευταίες παρεμβάσεις του Πολυμερόπουλου επιβεβαιώνουν αυτό που όλοι γνωρίζουν: ότι βλέπει τον ΣΕΔΑ όχι ως συλλογικό όργανο, αλλά ως ιδιοκτησία του. Με το γνώριμο ύφος του κομματικού επιτρόπου και την έπαρση του “αιώνιου προέδρου”, συνεχίζει να σπέρνει τοξικότητα, να απαξιώνει συναδέλφους, να φιμώνει διαφωνίες. Δεν είναι τυχαίο πως τα κείμενα και οι ανακοινώσεις του ΣΕΔΑ φέρουν την ίδια πολιτική σφραγίδα και το ίδιο δηλητήριο που χαρακτήρισε τη δημαρχία Μπακογιάννη: ύφος διχαστικό, αυταρχικό και εχθρικό προς κάθε τι που θυμίζει διαφάνεια και λογοδοσία.

Αυτός είναι ο Πολυμερόπουλος της ΔΑΚΕ: το πρόσωπο της μητσοτακικής δεξιάς, της συνδικαλιστικής αλαζονείας, της απειλής και του εκφοβισμού. Εκείνος που βλέπει τον Δήμο ως λάφυρο και τους εργαζομένους ως υπηκόους. Εκείνος που ποτέ δεν έφυγε από το προσκήνιο, απλώς περίμενε την ώρα να επιστρέψει — όχι για να υπερασπιστεί κανέναν, αλλά για να ξαναστήσει το προσωπικό του δίκτυο επιρροής.

Η Αθήνα του σήμερα όμως δεν ανήκει σε τέτοιες συμπεριφορές. Δεν ανήκει σε εκείνους που κουβαλούν το ήθος του γραφείου και του κομματικού διαδρόμου. Ανήκει στους εργαζομένους που ζητούν αξιοπρέπεια, συλλογικότητα και δικαιοσύνη. Ο ΣΕΔΑ δεν μπορεί να παραμείνει φέουδο ενός ανθρώπου που θεωρεί πως μπορεί να εκβιάζει, να απειλεί και να διοικεί με φόβο.

Ο Πολυμερόπουλος είναι το πρόσωπο της παρακμής που επιμένει να στέκεται μπροστά στα φώτα. Και όσο παραμένει, η μάχη για έναν καθαρό, δημοκρατικό, ανεξάρτητο συνδικαλισμό γίνεται ακόμη πιο επιτακτική. Γιατί η Αθήνα του 2025 δεν έχει ανάγκη από “προέδρους” της μητσοτακικής δεξιάς — έχει ανάγκη από ανθρώπους με ήθος, λόγο και ψυχή.