1η Οκτωβρίου : Παγκόσμια Ημέρα αφιερωμένη στην τρίτη ηλικία

 Αφορμή για να γράψω αυτό το κείμενο στάθηκε η βράβευση του παππού μου πριν δύο χρόνια ακριβώς. Ο Δήμος οργάνωσε τιμητική εκδήλωση προς τα ΚΑΠΗ που έχει υπό την αιγίδα του, αλλά για τα άτομα που βοηθάνε καθημερινά από το μετερίζι του ο καθένας, έτσι ώστε να λειτουργούν όλα ομαλά.

  Συχνά εμείς οι νεότεροι κάνουμε ένα μοιραίο λάθος. Ξεχνάμε πως οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας υπήρξαν παιδιά, έφηβοι, τριαντάρηδες και πάει λέγοντας. Τους έχουμε φωτογραφίσει στο μυαλό μας με την εικόνα που έχουν σήμερα. Όμως, αυτό είναι ένα λογικό σφάλμα.

KANE “ΚΛΙΚ” ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΣΤΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ “THESOCIALIST.GR” – H Ρ Θ Ε ! – ΤΟ 1ο “RES PUBLICA ΕΙΝΑΙ Ε Δ Ω! 

Είχαν και εκείνοι τις δικές τους αγωνίες, ανησυχίες και καταστάσεις τις οποίες έπρεπε να αντιμετωπίσουν. Πολλές φορές ολομόναχοι. Είχαν πρόβλημα ανέχειας, απωλειών, πολέμων και φυσικών καταστροφών. Ταλανίζονταν από προβλήματα υγείας τα οποία στην σημερινή εποχή προλαμβάνονται στο έπακρο. Η ζωή στο χωριό έφτανε ως μια ηλικία, και ύστερα έψαχναν να φτιάξουν τη ζωή τους σε μια μεγαλύτερη πόλη. Οι περισσότεροι ξεκίνησαν από το μηδέν, κάνοντας δύο και τρεις δουλειές για να μπορέσουν να επιβιώσουν. Οι περισσότεροι είχαν χάσει γονείς και αδελφούς στα πεδία των μαχών και έπρεπε να στηρίξουν οικονομικά μα και ηθικά όσους είχαν σωθεί. Δεν γκρίνιαζαν, εκτιμούσαν ό,τι είχαν και έπεφταν στο κρεβάτι ευχαριστώντας τη Παναγία που μπορούσαν να παλεύουν καθημερινά.

  Σήμερα τιμώνται οι παππούδες και οι γιαγιάδες όλου του κόσμου. Εκείνοι που στέκονται άγρυπνοι φρουροί στα παιδιά και τα εγγόνια τους. Εκείνοι που είναι σαν δεύτεροι γονείς στα εγγόνια τους, όταν αυτά βιώνουν την απώλεια του γονιού. Αυτοί που πάντα θα φυλάνε το καλύτερο τους χαμόγελο για σένα. Αυτοί που θα συγκινούνται με τις χαρές και τις επιτυχίες στη ζωή σου. Τιμώνται και εκείνοι που δεν απέκτησαν βιολογικά παιδιά. Αυτοί που έγιναν παππούδες και γιαγιάδες μέσω της αγάπης και της προσφοράς τους στους νεότερους. Εκείνοι που σου δίνουν ένα χάδι, μια συμβουλή, όχι επειδή ‘πρέπει’, αλλά επειδή το αισθάνονται.

Τώρα, είναι η πιο κατάλληλη περίοδος για να δείξουμε έμπρακτα πως τους νοιαζόμαστε και τους θέλουμε δίπλα μας. Τους χρειαζόμαστε υγιείς, χαμογελαστούς, χωρίς φόβο, όπως έμαθαν. Να ζουν χωρίς να φοβούνται. Να δίνουν χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Τους το χρωστάμε…

 Κλείνω το κείμενο, δανειζόμενη μια ηλεκτρισμένη φράση του κου Τσιόδρα, πως «τους τιμούμε και τους σεβόμαστε όλους. Τους προστατεύουμε όλους, αλλά κατ’ εξοχήν αυτούς (σ.σ παππούδες και γιαγιάδες). Δεν μπορούμε να υπάρχουμε, ούτε να έχουμε ταυτότητα χωρίς αυτούς». Αφιερωμένο σε εκείνους, γιατί ο ίσκιος βαραίνει και θα βαραίνει όσο ζουν μέσα μας…

Αναστασία Νικολοπούλου

anastasiathesocialist@gmail.com