Άρθρο του Μιχάλη Κατρίνη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής, στην εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ»:
Η μεγάλη δημοκρατική παράταξη ανέλαβε το πολιτικό κόστος των αποφάσεων της την περίοδο 2010–2015 και πλήρωσε ένα τεράστιο εκλογικό τίμημα, το οποίο συνοδεύτηκε από τον κανιβαλισμό των στελεχών, των θέσεων και των ψηφοφόρων του. Ένας κανιβαλισμός που προήλθε από τον ΣΥΡΙΖΑ και ένα οργανωμένο σχέδιο αποδόμησης του Κινήματος στα social media και μερίδα των ΜΜΕ.
Οι τότε αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ οδήγησαν και σε λάθος επιλογές. Αναμενόμενο, αν αναλογιστούμε ότι μιλάμε για αποφάσεις που ελήφθησαν υπό ασφυκτική πολιτική και χρονική πίεση, με το φάσμα της χρεοκοπίας ορατό. Αποφάσεις που φάνταζαν εξωφρενικές για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ο οποίος είχε συνηθίσει σε ένα συναγωνισμό ευχάριστων προτάσεων από το 1974 ως το 2010. Την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο διάφορες πολιτικές δυνάμεις, με σαφή στόχο να αποκομίσουν βραχυπρόθεσμα εκλογικά οφέλη. Και το πέτυχαν, αναμφίβολα. Πόσο, όμως, εξωφρενικές φαντάζουν σήμερα, αυτές οι αποφάσεις έπειτα από πολλά χρόνια βιασμού της πολιτικής και κοινωνικής κανονικότητας;
Με ψύχραιμη ματιά, σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, ποιο είναι το κληροδότημα των γεγονότων αυτών στην ελληνική πολιτική σκηνή;
Καταρχάς, η ραγδαία άνοδος ακροδεξιών κομμάτων τα οποία όρισαν ολόκληρη την κοινοβουλευτική ζωή της χώρας, είτε ως μέλη της κυβέρνησης (ΑΝΕΛ) ή ως εγκληματική οργάνωση που τρομοκρατούσε πολίτες και πολιτικούς (Χρυσή Αυγή).
Ταυτόχρονα ,υπήρξε άνοδος πολλών μικρότερων κομμάτων -σχηματικά, γύρω από το χώρο του κέντρου- χωρίς ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα ή στιβαρές προτάσεις. Τα κόμματα αυτά αναλώθηκαν περισσότερο στο να προωθήσουν τον ακτιβισμό συγκεκριμένων ομάδων, αδυνατώντας να συγκροτήσουν πολιτικό λόγο ευρέως φάσματος.
Κατά δεύτερον, η άνοδος στην εξουσία του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που αποτελεί συνονθύλευμα οργανώσεων και στελεχών από την άκρα αριστερά ως τις παρυφές του κέντρου, όντας όμηρος της εκ διαμέτρου αντίθετης ιδεολογίας πολλών από τα στελέχη του. Ακόμα και σήμερα, είναι αδιανόητο-και όμως αληθινό-στελέχη κόμματος εξουσίας να στηρίζουν ανοιχτά τα αιτήματα καταδικασμένων τρομοκρατών.
Η εγκληματικά ανεύθυνη προεκλογική ρητορική του 2009-2014, συνοδεύτηκε από την οικονομικά καταστροφική διακυβέρνησή του, η οποία έφερε τη μεσαία τάξη στα πρόθυρα της διάλυσης. Ίσως, όμως, το χειρότερο «επίτευγμα» του ΣΥΡΙΖΑ είναι η ανάδειξη της συντηρητικότερης Νέας Δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών, ως την κυρίαρχη «φωνή λογικής» και το μοναδικό αντίπαλο δέος.
Τρίτο -και φαρμακερό- η επαναφορά της Νέας Δημοκρατίας στα προ 2012 εκλογικά νούμερα. Όμως, η Νέα Δημοκρατία δεν είναι το ίδιο κόμμα. Έχει κάνει μια τεράστια στροφή προς τα δεξιά, αναζητώντας τις χαμένες ψήφους του εθνικιστικού τόξου. Ελλείψει δε, ουσιαστικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει πετάξει το προσωπείο του αστικού φιλελευθερισμού και οδεύει ολοταχώς στη λαϊκή, χριστιανική δεξιά.
Βέβαια, η ίδια η Νέα Δημοκρατία είχε «κριθεί» συνένοχη του ΠΑΣΟΚ την περίοδο 2012-2015. Είχε, όμως; Ή όλο το κόστος το χρεώθηκε το ΠΑΣΟΚ; Ρητορικό το ερώτημα…
Στελέχη της Νέα Δημοκρατίας ήταν αυτά που δήλωναν περήφανα ότι θα απολύσουν γιατρούς από το ΕΣΥ και ότι θα πατάξουν με αστυνομική βία οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης. Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ήταν αυτά που θεωρούσαν μονόδρομο την καταστρατήγηση των εργασιακών δικαιωμάτων για την ‘’ανάταξη της οικονομίας’’. Στελέχη της Νέας Δημοκρατίας υποκινούσαν τις διαδηλώσεις για το Μακεδονικό, αλλά πλέον έχουν αποδεχτεί τη γείτονα χώρα ως ισότιμο συνομιλητή.
Δυστυχώς, η παρατεταμένη αυτή κατάσταση πολιτικής νοσηρότητας, έφερε τον ελληνικό λαό στα όρια της ανοσίας στις πολιτικές ακρότητες, στην έλλειψη θετικών προτάσεων και στις κραυγές λαϊκισμού. Κραυγές που προτρέπουν τον κόσμο να πιστεύει ότι το ΠΑΣΟΚ και μόνο αυτό ευθύνεται για τα δεινά της χώρας. Κραυγές που έρχονται να αντικρούσουν την πραγματικότητα του πολιτικού παραλογισμού που ζούμε τα τελευταία χρόνια.
Είναι, όμως, πλέον ολοφάνερο ότι το μόνο κόμμα που ασκεί ουσιαστική αντιπολίτευση με ρεαλιστικές προτάσεις είναι το ΠΑΣΟΚ, το Κίνημα Αλλαγής. Η μόνη πραγματική «φωνή λογικής», που μπορεί και οφείλει να συσπειρώσει τον κόσμο του κέντρου και της κεντροαριστεράς. Πέφτει λοιπόν επάνω μας η ιστορική πρόκληση της ολικής επαναφοράς της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης, που έδωσε πνοή στη χώρα και ελπίδα στους πολίτες της.
