ΓΝΩΜΕΣ
Τι εξυπηρετεί τελικά η διττή αντιμετώπιση ζητημάτων εξωτερικής πολιτικής;
Η στιβαρή αντιμετώπιση του Τούρκου υπουργού εξωτερικών Μελβούτ Τσαβούσογλου από τον ομόλογό του Νίκο Δένδια και μάλιστα live χτες το απόγευμα, προκάλεσε θετικότατα σχόλια στην κοινή γνώμη καθώς μετά από πολύ καιρό υπήρξε μια ξεκάθαρη και ισχυρή απάντηση στην συνεχιζόμενη προκλητικότητα από τους “αγαπημένους” μας γείτονες.
Αυτή είναι η μία ανάγνωση, η προφανής και πολυφορεμένη, κομμένη και ραμμένη στα θέλω και το θυμικό μιας μεγάλης μερίδας του πολιτικού ακροατηρίου.
Από την άλλη όμως πλευρά, εύλογα θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο που αυτή η κυβέρνηση αντιμετωπίζει μείζονα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Πιο συγκεκριμένα και με αφορμή τα χτεσινά γεγονότα θα ισχυρίζονταν κανείς ότι από τη μια πλευρά εντοπίζεται μια δυναμική αντίδραση που αν μη τι άλλο στοχεύει στην προάσπιση των εθνικών συμφερόντων της χώρας.
Από την άλλη όμως;; Ποια είναι η στάση της κυβέρνησης και κυρίως των εμπλεκόμενων βουλευτών στο ζήτημα του προσφυγικού που τόσο πολύ ταλαιπωρεί τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου;;
Ποιοι ενώ διατυπώνουν ενστάσεις για το υπό διαμόρφωση Σύμφωνο Μετανάστευσης (το οποίο φαίνεται να δρομολογεί την δημιουργία μιας “ζώνης transit” στα νησιά του Βορείου Αιγαίου με αποτέλεσμα την συμφόρηση κι όχι την αποσυμφόρησή τους) ενεργούν ως επισπεύδοντες για την άμεση περάτωση και δημιουργία υπερδομών σε Λέσβο και Χίο μέχρι το τέλος του 2021;;
Γιατί κάποιοι φορώντας παρωπίδες αγνοούν το επιτακτικό της άσκησης πίεσης προς του Ευρωπαίους -εταίρους;- για επίδειξη αλληλεγγύης ως οφείλουν, και ακάθεκτοι συνεχίζουν μια ανόητη προσπάθεια επιβολής τετελεσμένων που όχι μόνο τώρα διχάζουν την κοινωνία αλλά και θέτουν τις βάσεις για μια μακροπρόθεσμη ομηρεία των νησιών μας με ανυπολόγιστες συνέπειες τις οποίες όλοι λίγο-πολύ σιγοψιθυρίζουμε;;;
Είναι τελικά πολιτικό έλλειμμα ή υστεροβουλία το ότι οι εν Ελλάδι κυβερνητικοί διαχειριστές του προβλήματος δεν το έχουν θέσει σε Ευρωπαϊκή διάσταση μιας και η αλληλεγγύη στην οποία προαναφερθήκαμε δεν έχει να κάνει με κάποιο είδος διπλωματικής ελεημοσύνης αλλά με την ίδια την ουσία αυτού που ονομάζουμε ευρωπαϊκό κεκτημένο ;;
Μήπως τελικά η άσκηση ουσιώδους διπλωματίας που εξυπηρετεί τον τόπο και την πατρίδα μας είναι κάθε φορά αποτέλεσμα προσωπικής αντιμετώπισης του κάθε υπουργού ή πρόκειται για μια δομημένη και με συνέπεια χαραγμένη πολιτική;;
Κλείνοντας θα υποστηρίζαμε ότι η με δυο μέτρα και δύο σταθμά αντιμετώπιση τόσο ευαίσθητων θεμάτων μόνο ανασφάλεια και αλγεινές εντυπώσεις μπορεί να προκαλέσει. Θύματα μιας τέτοιας πολιτικής, οι τοπικές κοινωνίες των νησιών μας που θα βρεθούν πιασμένες στα βρόχια μιας τόσο επικίνδυνης πολιτικής σκακιέρας με τη σφραγίδα της Ευρώπης, της κυβέρνησης της μητέρας πατρίδας και του… Χιώτη υπουργού….
