Χρήστος Ασπιώτης: “Το όραμα της ΝΔ παγιώνεται: Η Ελλάδα ως χώρα “επένδυσης” στην φθηνή εργασία”

Κάποιος θα πεταχτεί και θα πει «θέλω 2,1%», κάποιος θα πει «τι ψίχουλα είναι αυτά, θέλω 20%» και κάποιος θα πει «όσα πείτε ένα παραπάνω». Κάποιος άλλος πάλι θα πει «από το τίποτα, πολύ καλύτερο το 2%».

Και θα παίζουμε την κολοκυθιά στην πλάτη των φτωχών εργαζόμενων και των μικρομεσαίων εργοδοτών τους, όσο οι μεγάλες μοιρασιές γίνονται μακριά από τον δημόσιο διάλογο. Δηλαδή δεν είδαμε να ανοίγει κανένας σοβαρός δημόσιος διάλογος από την Κυβέρνηση για τα δισεκατομμύρια του Ταμείου Ανάκαμψης και πώς αυτά θα φτάσουν στην κοινωνία.

Ο κατώτατος μισθός είναι η χαμηλότερη αμοιβή που οι εργοδότες υποχρεούνται να καταβάλλουν στους εργαζομένους τους.

Από το 1998, ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα αυξανόταν συνεχώς (ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια!) μετά από συλλογικές διαπραγματεύσεις μεταξύ των επονομαζόμενων «κοινωνικών εταίρων», δηλαδή μεταξύ των εργοδοτικών οργανώσεων και της ΓΣΕΕ, για την υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας. Η τελευταία αύξηση έγινε την 1η Ιουλίου 2011, στα 751,39 ευρώ για 14 πληρωμές ετησίως.

Μία κακή νύχτα του Φλεβάρη του 2012, οι κοινωνικοί εταίροι εκτοπίστηκαν και ο κατώτατος μισθός ξεκίνησε να καθορίζεται με νομοθεσία από το Υπουργικό Συμβούλιο και το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Τότε, μειώθηκε κατά 22% (στα 586 ευρώ) για τους εργαζόμενους άνω των 25 ετών και κατά 32% (στα 510 ευρώ) για τους εργαζόμενους από 18 έως 25 ετών, με την ντροπιαστική εφεύρεση αυτού που ονομάστηκε υποκατώτατος μισθός.

Σύμφωνα με τα τρέχοντα στοιχεία της Eurostat (https://ec.europa.eu/…/statistics-explained/index.php…), στη δεκαετία που μεσολάβησε από το 2011 μέχρι τον Ιούλιο του 2021 ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λιγότερο ή περισσότερο, πλην της Ελλάδας όπου μετά τις χθεσινές κυβερνητικές ανακοινώσεις θα φτάσει στα 663 ευρώ υπολειπόμενος κατά πολύ των 751 ευρώ του 2011.

Χρειάζεται ο κατώτατος μισθός; Ναι. Γιατί παρά τις αντίθετες απόψεις της νεοφιλελεύθερης θεωρίας, ο κατώτατος μισθός έχει πολλαπλά κοινωνικά οφέλη, συγκρατεί τις ανισότητες και επιδρά θετικά τόσο για την οικονομία όσο και για τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου.

Το λάθος μας είναι ότι η κρίση χρέους οδήγησε σε μία μη αναγκαία κατάργηση της ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης μεταξύ των κοινωνικών εταίρων για τον καθορισμό του κατώτατου μισθού. Και 10 χρόνια μετά, οι Κυβερνήσεις συντηρούν το ίδιο λάθος.

Έτσι, καταλήγουμε σε «συμβολικά» – επικοινωνιακά πυροτεχνήματα, όπως αυτό του 2%, που απέχει πολύ από τις ανάγκες των πολιτών, καθώς η ακρίβεια στην αγορά τρέχει με πολύ ταχύτερους ρυθμούς εξανεμίζοντας την αγοραστική αξία των εισοδημάτων.

Το «όραμα» της Κυβέρνησης της ΝΔ προωθείται κανονικά: η Ελλάδα παγιώνεται στη συνείδηση των «επενδυτών» ως παράδεισος της φθηνής εργασίας, με εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα και συμβάσεις.

Το δικό μας δημοκρατικό αίτημα παραμένει: επαναφορά της ευθύνης καθορισμού του κατώτατου μισθού erga omnes στους κοινωνικούς εταίρους μέσω της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.

Οι Έλληνες εργαζόμενοι πρέπει να αποκτήσουν ξανά το δικαίωμα να διαπραγματεύονται ελεύθερα και συλλογικά το ύψος του βασικού μισθού τους, όπως ισχύει σε όλον τον πολιτισμένο κόσμο αλλά τόσο ωμά καταλύθηκε εδώ.