Ουαί κι αλίμονο αν στρίψει πολύ το καράβι

Η εσωκομματική διαδικασία ολοκληρώθηκε, όπως ολοκληρώθηκε και το Κίνημα Αλλαγής μετράει αντίστροφα για τον… επαναΠΑΣΟΚισμό του, υπό την ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη. Ο οποίος νέος πρόεδρος δεν έχει μπροστά του και τόσο χρόνο, ούτε πίσω αυτού.

Και δεν έχει χρόνο διότι η κυβέρνηση ασχολείται με το παπαδαριό και λοιπές παροχές – τι άλλη απόδειξε θέλετε ότι οι πρόωρες πλησιάζουν; Έχει αναφερθεί εκ νέου από τούτη τη στήλη, η φθορά που δέχεται ο Κυριάκος Μητσοτάκης με την αποτυχία του στη διαχείριση της κοινωνικής κρίσης που επέφερε η πανδημία αλλά και οι εσωκομματικές τριβές (μετά τους καραμανλικούς και τους ακροδεξιούς, έχει να αντιμετωπίσει και τους… δενδιακούς), τον οδηγούν νομοτελειακά σε εκλογές ως την άνοιξη.

Όχι πως δεν θα είναι πρώτο κόμμα – ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να τρώει τις σάρκες του: η περίπτωση Ανδρέα Ξανθού στις δηλώσεις Γιαννακού περί VIP ΜΕΘ είναι ενδεικτική. Η παράταξη του Αλέξη Τσίπρα εξακολουθεί να κάνει αντιπολίτευση με τουφεκιές στον αέρα και επ’ ουδενί δεν απειλεί το πρώτο κόμμα.

Και κάπου εδώ μπαίνει σφήνα το ΠΑΣΟΚ. Το νέο ΠΑΣΟΚ, του Νίκου Ανδρουλάκη. Η κληρονομιά του ήταν το αξιοπρεπές 8,1% των εκλογών του 2019 αλλά δεν αρκεί για να σε κάνει ισχυρό πόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Για να ανέβει χρειάζεται ό,τι ανέφεραν και οι έξι υποψήφιοι για την προεδρία: ενότητα. Εφικτή;

Υπό προϋποθέσεις ναι. Πιθανολογώ πως αν το καράβι του ΠΑΣΟΚ, που λογικά θα φορά τον κεντροδεξιό μανδύα της σημιτικής περιόδου, στρίψει λίγο ακόμη προς τα δεξιά, το παιχνίδι θα χαθεί και η ενότητα θα πάει στράφι. Το ερώτημα είναι τι θέλει το ΠΑΣΟΚ στη νέα περίοδο και, κυρίως, με ποιον θα συνεργαστεί μετεκλογικά δεδομένου ότι ο Μητσοτάκης έχει ήδη αποχαιρετίσει την αυτοδυναμία. Εκεί έγκειται και το σενάριο της διάσπασης.

Θα θελήσει να συνεργαστεί με τη ΝΔ βιώνοντας τις γραφικές, απαράδεκτες ημέρες του 2012 ή με τον ΣΥΡΙΖΑ με στόχο την πτώση της Νέας Δημοκρατίας αλλά παράλληλα με το κόμμα που πολλοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ θεωρούν ότι «μας έκλεψαν ψήφους»; Μην αρχίσουμε τα ποιος είπε τι, τότε. Όσο απαράδεκτα ήταν τα λεγόμενα Τσίπρα προ του ’15, άλλο τόσο απαράδεκτη είναι η λουδοβίκεια συμπεριφορά Μητσοτάκη προς την παράταξη εδώ και μια 5ετία.

Ο Ανδρουλάκης έχει την ευκαιρία του και καλείται να χτίσει συμμαχίες, τόσο εντός ΠΑΣΟΚ όσο και, διευρυμένα, εντός του μεγάλου χώρου της Κεντροαριστεράς – χωρίς λαϊκισμούς. Κυρίως όμως να δείξει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα ότι πλέον υπάρχει αντίπαλο δέος, σαφώς πιο σοβαρό. Τούτο, από αριστερά. Από δεξιά δεν χρειάζεται να κάνει κάτι, η διαρροή από τη δεξαμενή ψηφοφόρων είναι εμφανής.

Και εξίσου εμφανές είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποτύχει στα αντιπολιτευτικά του καθήκοντα – ειδάλλως η διαδικασία για την εκλογή νέου αρχηγού στο ΚΙΝΑΛ δεν θα κινητοποιούσε τόσο κόσμο. Υπάρχει πολιτικό κενό – κι αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία του Ανδρουλάκη.

Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να κυβερνήσει όπως ως και το 2011, αυτοδύναμο. Για τουλάχιστον μια 10ετία θα είναι κομπάρσος αλλά υπάρχουν ρόλοι που ακόμη και αν δεν είναι πρώτοι, σε αναδεικνύουν. Αναλογιστείτε μια συγκυβέρνηση σε λίγους μήνες με το ΠΑΣΟΚ να αποδέχεται (με τους μεν ή τους δε) τον ρόλο, με 5-6 δικά του υπουργεία με δική του γραμμή – και όχι του «συνέταιρου».

Και πέρα από όλα αυτά, ο Ανδρουλάκης οφείλει να κάνει επανεκκίνηση στις δομές, τις τοπικές οργανώσεις και τη διασπασμένη νεολαία. Μόλις το 6,65% των ψηφοφόρων της πρώτης Κυριακής των εσωκομματικών ήταν κάτω από 30 ετών. Είναι επιβεβλημένο να βρεθούν στην πρώτη γραμμή νέα, άφθαρτα πρόσωπα.

ΥΓ. Απαντες κρίνονται, όχι για το πριν ή το μπορεί ή το θα, αλλά από τις πράξεις τους. Ανάλογα και ο νέος αρχηγός.

Αν είσαι socialιστής, τα λέμε κι από Facebook, Twitter & Instagram