Γιώργος Πετρουλάκης: Μία Ιστορική Μέρα

Βλέπω την κυβέρνηση να πανηγυρίζει για το τέλος της εποπτείας. Μιλάει για ιστορική μέρα. Βγάζουν και spot όπου η ιστορία της κρίσης στην Ελλάδα ξεκινάει το 2010 – βολική η έλλειψη αναφοράς στο τι έκανε η ΝΔ μέχρι το 2009 (ελάχιστοι εκεί μέσα το παραδέχονται άλλωστε ακόμα και σήμερα).

Κάπως έτσι πανηγύριζε και η προηγούμενη κυβέρνηση, το 2018, για την έξοδο από τα Μνημόνια. Και εκείνοι μιλούσαν, τότε, για ιστορική μέρα.

Σκέφτομαι μόνο πόσο χρήμα και χρόνο θα είχε γλυτώσει η Ελλάδα, αν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ είχαν στηρίξει εξαρχής την εθνική προσπάθεια αντί να πετροβολούν την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, αμφισβητώντας ακόμα και τον πατριωτισμό μας.

Αν ποτέ γράψω βιβλίο για αυτά που έζησα στην κυβέρνηση την περίοδο 2009-2011, ο πρώτος τόμος θα έχει σίγουρα τίτλο

«18 Μαΐου 2010 – μια Ιστορική Μέρα».

Τίποτα το συγκλονιστικό δεν έγινε εκείνη την ημέρα. Κι αυτό ήταν το πιο συγκλονιστικό. Τα παιδιά πήγαν κανονικά σχολείο εκείνο το πρωί, όπως και τα υπόλοιπα. Οι Ένοπλες Δυνάμεις, τα νοσοκομεία και όλες οι δημόσιες υπηρεσίες συνέχισαν να λειτουργούν κανονικά. Με τα προβλήματά τους, αλλά να λειτουργούν. Οι συντάξεις και οι μισθοί συνέχισαν να καταβάλλονται τότε και τους επόμενους μήνες, έστω και με σημαντικές μειώσεις. Η Ελλάδα παρέμεινε στο ευρώ, στον πυρήνα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, διατηρώντας το πιο βασικό της πλεονέκτημα απέναντι σε όσους μας επιβουλεύονται.

Κι όλα αυτά επειδή, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, στις 18 Μαΐου 2010 στις 15:30 περίπου το μεσημέρι, η Ελλάδα βρήκε τα χρήματα για να αποπληρώσει ένα ομόλογο 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ που έληγε στις 19 Μαΐου. Κι αυτό επειδή ένας Πρωθυπουργός και μια χούφτα άνθρωποι στην Ελλάδα έπεισαν – μέσα σε χρόνο ρεκόρ, μέσα σε δυο μήνες – την Ευρωπαϊκή Ένωση και την υφήλιο να στηθεί εκ του μηδενός μηχανισμός οικονομικής στήριξης που δεν υπήρχε για μια χώρα σε τόσο δύσκολη οικονομική θέση, όσο η Ελλάδα της περιόδου 2007-2009.

Μέχρι και ελάχιστες μέρες πριν δεν ξέραμε αν θα προλαβαίναμε να πάρουμε τα χρήματα του μηχανισμού στην ώρα τους για να συνεχίσει να λειτουργεί η χώρα.

Μέχρι και λίγες ώρες πριν υπήρχε πάντα το ενδεχόμενο κάτι να πάει στραβά, κάτι να μην λειτουργήσει, χωρίς να υπάρχει χρόνος επιδιόρθωσης. Θυμάμαι εκείνη την ημέρα, 18 Μαΐου, τα αλλεπάλληλα τηλέφωνα από Μαξίμου και υπουργούς «Γιώργο, τι μαθαίνεις από τα διεθνή media, μπήκαν τα χρήματα; Αν διαβάσεις κάτι ειδοποίησε αμέσως, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί…»

Μακάρι να υπήρχε χρόνος για εκλογές, η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε ούτε δευτερόλεπτο διαθέσιμο – η χώρα κρατήθηκε από το χείλος της αβύσσου της βίαιης χρεοκοπίας στο παρά ένα.

Μακάρι όλα τα πολιτικά κόμματα να είχαν καταλάβει τι διακυβεύεται – η αλήθεια είναι ότι αρνήθηκαν την ευθύνη, με ελάχιστες εξαιρέσεις. Έπρεπε να γίνουν κυβέρνηση για να αντιληφθούν από τι γλύτωσε η χώρα εκείνη την 18η Μαΐου 2010, χωρίς φυσικά να το ομολογήσουν ποτέ.
Οι θυσίες των Ελλήνων και Ελληνίδων μαζί με την βούληση της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου και κάθε βουλευτή που αρνήθηκε να δει την χώρα να καταρρέει, έδωσαν τότε στην Ελλάδα ανάσα ζωής και τη δυνατότητα σήμερα να ζούμε, να λειτουργούμε, να τσακωνόμαστε, να αγανακτούμε, να πανηγυρίζουμε «εξόδους» και να ονειρευόμαστε σε μια χώρα που ανήκει ακόμα στον αναπτυγμένο κόσμο.