Στέφανος Παραστατίδης: Αλλαγή Παραδείγματος

Γράφει ο Στέφανος Παραστατίδης, μέλος της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής

Από το μπαλκόνι της ΔΕΘ ο κος Μητσοτάκης διατήρησε το πελατειακό μοντέλο του πρωθυπουργού που μοιράζει δις, υποσχόμενος προσλήψεις και αυξήσεις οριζόντια στους πολίτες.

Τα χρήματα που υπόσχεται και μοιράζει αφειδώς δεν είναι δικά του, είναι του ελληνικού λαού αλλά και δανεικά, διαμέσου των οποίων ασκεί πολιτικές χωρίς τον απαιτούμενο έλεγχο και διαφάνεια, κυρίως προς όφελος των οικονομικά ισχυρών, όπως επί παραδείγματι συμβαίνει με το ταμείο ανάκαμψης. Αντί, λοιπόν, να χτίσουμε μία ποιοτική δημοκρατία, ένα κράτος δικαίου με ισχυρούς ανοιχτούς συμπεριληπτικούς θεσμούς και υπηρεσίες που θα διασφαλίζουν τα δημόσια αγαθά, επιλέγουμε μία οικονομίστικη ατελή δημοκρατία μετα-οθωμανικού τύπου, με μία μεροληπτική διανομή που δημιουργεί διαρκώς εξαρτήσεις.

Ο κος Τσίπρας είναι γνωστός λάτρης αυτού του μοντέλου, των επαναλαμβανόμενων «προγραμμάτων Θεσσαλονίκης» -πρόκειται για σχεδόν ερωτική σχέση, αυτή της πλειοδοσίας και του παζαριού. Μάλιστα, δεν διστάζει και να αναδεικνύει ακόμη περισσότερο το μοντέλο λέγοντας πως αν είχε 50δις θα έβγαινε πρωθυπουργός μέχρι να βαρεθεί!

Στο διακύβευμα «ποιος και πού θα δώσει τα λεφτά» -προσέξτε· τα δικά μας λεφτά, εμείς θα πρέπει να αλλάξουμε αυτό το μεταοθωμανικό μοντέλο που μετατρέπει την πολιτική σε παζάρι και τη σχέση πολίτη-πολιτικού σε μία διαρκή συνδιαλλαγή. Η πολιτική ορίζει τους άξονες, τις κατευθύνσεις, υπό ένα ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο· οτιδήποτε άλλο δεν ανακοινώνεται σωρευμένα από ένα πρόσωπο, αλλά στη σωστή χρονική σειρά από το εκάστοτε υπουργείο ή τομέα στο πεδίο της αντιπολίτευσης.

Αυτό ακριβώς έπραξε ο κος Ανδρουλάκης από τη ΔΕΘ, λειτουργώντας με σοβαρότητα, υπευθυνότητα και κυρίως αξιοπιστία. Επισήμανε τον κίνδυνο δημοσιονομικού εκτροχιασμού, μίλησε για αύξηση φορολογίας με όρους δικαιοσύνης υπέρ των πολλών και γενικότερα υπερέβη το δελεαστικό μοντέλο ταξίματος προς τους Έλληνες πολίτες.

Μπορεί αυτό το μοντέλο να μην έχει πρόσκαιρα ψηφοθηρικά αποτελέσματα, αλλά είναι αυτό που μπορεί να ξαναχτίσει σχέσεις εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτικής και πολιτών. Άλλωστε, το ΠΑΣΟΚ όλα τα τελευταία χρόνια έχει αποδείξει ότι δεν επιλέγει να ψαρεύει σε θολά νερά. Και δεν είναι μόνο η θέση μας στον άξονα μνημόνιο-αντιμνημόνιο, όπου υπερασπιστήκαμε το εθνικό συμφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, με δυσανάλογο για μας κόστος. Είναι όλα τα μεγάλα διακυβεύματα στα οποία έχουμε καθαρές θέσεις χωρίς «πονηρές» φωνές διαφοροποίησης προς άγρα ψήφων, όπως για παράδειγμα στην πανδημία και στα θέματα εμβολιασμού, στην εισβολή της Ρωσίας, την ενεργειακή κρίση κ.α..

Το υπάρχον πολιτικό δίπολο απλής εναλλαγής στην εξουσία με τα ίδια ρητορική, τα ίδια εργαλεία και τις ίδιες μεθόδους, είναι αυτό που διατηρεί τη χώρα σε μία διαρκή αβελτηρία και την καθιστά όμηρο του χθες.

Η Ελλάδα χρειάζεται να υπερβεί αυτό το μοντέλο του τεχνητού και ανούσιου διχασμού, μέσα από μία διαρκή Αλλαγή Παραδείγματος σε όλα, από τον τρόπο που πολιτευόμαστε και τη σχέση μας με τους πολίτες, μέχρι τις μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις που χρειάζεται η χώρα και οι οποίες δεν κοστίζουν ούτε ένα ευρώ. Το μόνο που χρειάζεται είναι πολιτικό θάρρος, όραμα και αίσθημα ευθύνης. Και στο πρόσφατο παρελθόν το δρόμο αυτό έχει επιλέξει μονάχα το ΠΑΣΟΚ. Μένει να του δώσουμε τη δυνατότητα να το κάνει και στο προσεχές μέλλον.