Ν.Καλίτσου: Μη κρύβετε τον δράκο κάτω από το χαλί

Γράφει η Νικολέτα Καλίτσου

Όπου δράκος, τα ακραία κόμματα που βλέπουν προς τα δεξιά

Όπου χαλί, η Θεσσαλονίκη.

Για ακόμα μία φορά, τα ακροδεξιά κόμματα ψηφίστηκαν από ένα υψηλό ποσοστό νεαρών ηλικιών στην Θεσσαλονίκη. Είναι κάτι που μας εκπλήσει; όχι. Άλλωστε το ξαναζήσαμε πριν λίγα χρόνια, όπου ομάδες νεαρών (σχολικές ηλικίες) κατέβαιναν και περιφρουρούσαν τα κεντρικά γραφεία της Χρυσής Αυγής.

Οι προβληματισμοί που διαβάζω τις τελευταίες μέρες για το συγκεκριμένο θέμα, είναι του τύπου: πως τους μάθανε; γιατί τους ψήφισαν; από αντίδραση το έκαναν; κτλ Κι όμως οι απαντήσεις έχουν δοθεί εδώ και καιρό, τις βλέπουμε όμως; 

Τα τελευταία δύο χρόνια γινόμαστε μάρτυρες έντονων οπαδικών συγκρούσεων. Ένα παιδί τραυματίστηκε θανάσιμα επειδή φορούσε μπλούζα του Άρη, ένα άλλο παιδί χτυπήθηκε άσχημα γιατί φορούσε μπλούζα του ΠΑΟΚ, συγκρούσεις οπαδών (15-20χρονών) με μαχαίρια και αιχμηρά αντικείμενα σε καθημερινή βάση, ξυλοδαρμοί μέσα σε σχολεία, διαδικτυακό bullying, ατιμώρητοι βιαστές, και η λίστα είναι μεγάλη. Όλα αυτά εμφολεύονται στην λέξη Βία.

Οι αιτίες και οι αφορμές που οδηγούν στη βία είναι πολλές, αν διαβάσεις τη βιβλιογραφία αναφέρεται και κάτι που πολλές φορές το παραβλέπουμε, και αυτό είναι η οικονομική δυσπραγία. Όσο η αγοραστική δύναμη μειώνεται, τα φαινόμενα βίας, ρατσισμού, ξενοφοβίας, φανατισμού, οπαδισμού, εκφοβισμού αυξάνονται. Θα μου πεις, εμείς θα σταματήσουμε την δημοσιονομική κρίση; όχι. Μπορούμε όμως να ενημερώσουμε τους πολίτες όλων των ηλικιών για τις επιπτώσεις της βίας, να “αυξήσουμε” τα επίπεδα ενσυναίσθησης, να εκπαιδεύουμε τις νέες γενιές.

Το κράτος έχει ευθύνες, αλλά όταν το ίδιο το κράτος έχει αφαιρέσει τα μαθήματα κοινωνιολογίας και πολιτικής αγωγής από τη Β’ και Γ’ λυκείου, δεν έχεις και πολλές ελπίδες. Η ευθύνη πρέπει να πέσει στις τοπικές κοινωνίες, στους δήμους, σε αυτούς που επηρεάζονται άμεσα από τα φαινόμενα βίας. Όταν ένα παιδί γρονθοκοπείται βάναυσα μέσα σε ένα σχολείο, πρώτα επηρεάζεται η οικογένεια, στη συνέχεια το οικείο περιβάλλον, η γειτονιά, ο δήμος, η περιφέρεια και τελευταίο το κράτος.

Το παιδί που θα δεχτεί βία, θα ασκήσει βία στο άμεσο περιβάλλον του. Αυτό πρέπει να το αντιληφθούμε όλοι. Πρέπει σε τοπικό επίπεδο να ξεκινήσουν δράσεις ουσιαστικής ενημέρωσης. Πρέπει να σταματήσουμε να κρυβόμαστε πίσω από τις αιτίες, πρέπει να μιλήσουμε δημόσια, πρέπει να αφήσουμε τις επιδερμικές εκδηλώσεις ενότητας για τα μάτια του κόσμου, πρέπει να χτυπήσουμε τον δράκο στην καρδιά.