Παρέμβαση Παραστατίδη στην Βουλή: “Η αξιοπρέπεια στην εργασία για τη δημοκρατική παράταξη είναι ζήτημα ταυτοτικό. Διακύβευμα για το οποίο θα συγκρουστούμε μετωπικά.”

Στην ολομέλεια της Βουλής για το προς ψήφιση νομοσχέδιο του Υπουργείου Εργασίας τοποθετήθηκε ο Βουλευτής Κιλκίς με το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής, Στέφανος Παραστατίδης.

“Η αξιοπρέπεια στην εργασία για τη δημοκρατική παράταξη είναι ζήτημα ταυτοτικό. Διακύβευμα για το οποίο θα συγκρουστούμε μετωπικά.” τόνισε χαρακτηριστικά ο κ.Παραστατίδης ενώ στρέφοντας τα βέλη του προς την κυβέρνηση ανέφερε πως “την στιγμή που η Ευρώπη επενδύει στο δίπτυχο ευελιξία μεν στην εργασία αλλά ασφάλεια στον εργαζόμενο η κυβέρνηση της ΝΔ, 5 χρόνια τώρα, ενισχύει άναρχα την ευελιξία και ναρκοθετεί την ασφάλεια των εργαζομένων.”

Ολόκληρη η τοποθέτηση του:

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η Ελλάδα είναι μια δημοκρατία η οποία ορίζεται από την πολιτική επιστήμη ως ατελής δημοκρατία. Είναι μια δημοκρατία της οποίας το θεσμικό πλέγμα έχει κλειστά και προσοδοθηρικά χαρακτηριστικά. Είναι μια δημοκρατία στην οποία η κοινωνία συμμετέχει και εκφράζεται κυρίως στις εκλογικές διαδικασίες, όχι, όμως, στα μεσοδιαστήματα. Μια δημοκρατία στην οποία η εξουσία δεν λογοδοτεί στον επιθυμητό βαθμό.

Πρακτικά τι σημαίνει αυτό στον τομέα της εργασίας; Σημαίνει ότι χωρίς ισχυρά συνδικάτα, χωρίς συλλογικές συμβάσεις και χωρίς ελέγχους στην αγορά, η χώρα μετατρέπεται σε εργασιακή ζούγκλα. Δηλαδή επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού. Αυτή δυστυχώς είναι η συνεπής πολιτική κατεύθυνση που ακολουθεί η Κυβέρνηση τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ενημερωτικά το ποσοστό κάλυψης των εργαζομένων από συλλογικές συμβάσεις εργασίας στην Ελλάδα, είναι το έβδομο χαμηλότερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όσο για το υποστελεχωμένο ΣΕΠΕ έχει σαφώς υποβαθμιστεί από την Κυβέρνηση. Ως αποτέλεσμα, έχουμε ένταση της παραβατικότητας στην αγορά, εκτεταμένη υπερεργασία και απλήρωτες υπερωρίες. Το σημερινό νομοσχέδιο που φέρατε προς ψήφιση δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένα νομοσχέδιο που δεν ενσωματώνει, αλλά παραποιεί το πνεύμα και τον σκοπό του ευρωπαϊκού νομοθετήματος που καλούμαστε να ενσωματώσουμε στο εθνικό μας δίκαιο. Είναι ένα νομοσχέδιο που προσθέτει ακόμη έναν κρίκο ενίσχυσης της εργασιακής ανασφάλειας, στην αλυσίδα νομοθετικών παρεμβάσεων της Νέας Δημοκρατίας.

Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τη σημερινή συζήτηση στην οποία ο αρμόδιος Υπουργός κ. Γεωργιάδης παρουσίασε το νομοσχέδιο ως φιλεργατικό και τον εαυτό του περίπου ως εργατοπατέρα. Όμως, καμία επιτήδεια προσπάθεια εξωραϊσμού, που συστηματικά και με ζήλο επιχείρησε ο Υπουργός Εργασίας, δεν μπορεί να αποκρύψει ότι στην πραγματικότητα η δοκιμαστική περίοδος, ονομαστικά μόνο και τυπικά, μειώνεται στους έξι μήνες, ουσιαστικά όμως διατηρείται η δυνατότητα άνευ όρων και αποζημίωσης απόλυσης για δώδεκα μήνες, ότι η εισαγωγή στην ελληνική έννομη τάξη των κατά παραγγελία συμβάσεων εργασίας γίνεται με τρόπο που ουσιαστικά αφήνει περιθώρια παραβίασης του ίδιου του πνεύματος της οδηγίας -πρόκειται για μεθόδους που δοκιμάστηκαν, απέτυχαν και καταργήθηκαν στην Ιρλανδία, τη Νέα Ζηλανδία, ενώ ετοιμάζονται να τις καταργήσουν και στην Ολλανδία- και ότι η θέσπιση της δυνατότητας παράλληλης απασχόλησης σε περισσότερους από έναν εργοδότες γίνεται με επίσης επιμελώς ασαφή τρόπο ώστε να οδηγεί σε υπέρβαση των νόμιμων ωραρίων εργασίας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η παρατεταμένη οικονομική ύφεση, τα δημοσιονομικά μέτρα των μνημονίων και η οικονομική κρίση ήταν αυτές που απορρύθμισαν την αγορά εργασίας και αύξησαν την ανεργία, ειδικά στη νέα γενιά. Κι ενώ θα περίμενε κανείς μια επιστροφή στην οικονομική ανάπτυξη η οποία θα συνοδευόταν από μια προσπάθεια αποκατάστασης της εργασιακής κανονικότητας, η Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, όπως αποδεικνύεται στην πράξη, επιχειρεί να παγιώσει για τον εργαζόμενο μια νέα δυσμενή πραγματικότητα, μια πραγματικότητα στην οποία όλο και περισσότερες ομάδες εργαζομένων, κυρίως από τη νέα γενιά, παραμένουν εγκλωβισμένες σε μια παράτυπη εργασιακή νόρμα, μια νόρμα που με πρόσχημα την ευελιξία επιτείνει την ανασφάλεια και οδηγεί ολοένα και περισσότερους εργαζόμενους να συμβιβάζονται με μια νέα ηθική της εργασίας, σύμφωνα με την οποία κυριαρχεί ο νόμος της σιωπής και η αποδοχή καταχρηστικών πρακτικών.

Αυτή η δυσμενής πραγματικότητα χαρακτηρίζεται από άγχος, ανασφάλεια ακόμα και φόβο για μια ενδεχόμενη απόλυση ή ακόμα για τον αποκλεισμό από την αγορά εργασίας. Αυτή η δυσμενής πραγματικότητα στερεί από τον νέο το δικαίωμα να σχεδιάσει το δικό του πλάνο ζωής, ένα δίκαιο πλάνο ζωής.

Ξέρετε, κύριοι συνάδελφοι, νιώθω ότι είναι ακραία υποκριτικό να βγαίνει η Κυβέρνηση και να διακηρύσσει δήθεν μεγάλες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση, να μιλάει για ιδιωτικά πανεπιστήμια με περγαμηνές εξωτερικού, για επαγγελματική εκπαίδευση και κατάρτιση και για δεξιότητες του εικοστού πρώτου αιώνα. Και όλα αυτά για να καταλήξουν οι απόφοιτοι σε ποια αγορά εργασίας και με ποια χαρακτηριστικά; Γι’ αυτό ετοιμάζουμε τους νέους μας; Γι’ αυτό εθίζουμε τα παιδιά μας από την ηλικία του δημοτικού σε ένα ασφυκτικό ωράριο -με το σχολείο, τη μελέτη, τις δραστηριότητες- το οποίο διαθέτουν όλο και λιγότερο για να είναι παιδιά; Πόσο κροκοδείλια είναι, αλήθεια, τα δάκρυα μας για τα σπουδαία μυαλά μας που επιλέγουν τη μετανάστευση, ενώ στην πραγματικότητα τα ωθούμε να αποδράσουν από ένα εργασιακό περιβάλλον με μηδενικές προοπτικές;

Πόσο λοιπόν υποκριτική ακούγεται η συζήτηση για την αναστροφή του φαινομένου του brain drain και του brain loss; Πόσο υποκριτικό είναι να προβληματιζόμαστε για το δημογραφικό μας πρόβλημα που κλείνει σχολεία και απειλεί το ασφαλιστικό μας σύστημα την ίδια στιγμή που εμείς πριμοδοτούμε τις αιτίες που το προκαλούν; Πόσο αυτοκαταστροφικό είναι συνειδητά να αγνοούμε ότι ένα εργασιακό περιβάλλον χαμηλών προσδοκιών, χαμηλών απολαβών, ελάχιστης ασφάλειας, ένα περιβάλλον απελπισίας ανατρέπει τους ιδιωτικούς σχεδιασμούς των νέων, ακυρώνει επιλογές ζωής όπως το να κάνουν για παράδειγμα οικογένεια;

Σε αυτή την κεντρική πολιτική επιλογή της Κυβέρνησης, στο ΠΑΣΟΚ είμαστε ιδεολογικά, πολιτικά και αξιακά αντίθετοι.

Για εμάς, στόχος δεν είναι να διασφαλίσουμε ότι θα μπορεί κάποιος να κάνει νόμιμα δύο και τρεις δουλειές για να τα βγάλει πέρα, αλλά ότι θα μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια με μία δουλειά. Γι’ αυτό και για εμάς, στη δημοκρατική παράταξη, αυτό το νομοσχέδιο και αυτή η συζήτηση έχει απολύτως ταυτοτικά χαρακτηριστικά. Είναι ένα διακύβευμα για το οποίο και με το οποίο θα συγκρουστούμε μετωπικά.

Κλείνοντας, θέλω να πω ότι με ενοχλεί η Ελλάδα follower, η Ελλάδα ακόλουθος, μία Ελλάδα που σύρεται πίσω από τις εξελίξεις, μία Ελλάδα που νομοθετεί και νομιμοποιεί το άδικο. Μια Ελλάδα που δεν τολμά να ξεχωρίσει να βάλει την πολιτική μπροστά, μία Ελλάδα παγιδευμένη στο λαβύρινθο των κλειστών οικονομικών θεσμών, μία Ελλάδα που δεν μπορεί να φροντίσει την ασφάλεια του Έλληνα εργαζόμενου, μία Ελλάδα που δεν μπορεί να κρατήσει τα παιδιά της, να τους δώσει επιλογές, ένα αξιοπρεπές μέλλον.

Χρειαζόμαστε αλλαγή παραδείγματος. Ονειρευόμαστε -και ολοκληρώνω- μια Ελλάδα που θα ηγείται, θα τολμά, θα πειραματίζεται, θα προπορεύεται. Ονειρευόμαστε μία Ελλάδα που δεν θα προσαρμόζεται στις ανάγκες των καιρών, αλλά στις ανάγκες των ανθρώπων. Και αυτήν τη μάχη καλούμαστε να δώσουμε ως ΠΑΣΟΚ, τη μάχη των ιδεών, όχι της εικόνας αλλά της ουσίας, όχι της επικοινωνίας αλλά της πραγματικής πολιτικής, όχι του πολυδιάστατου φεουδαρχισμού αλλά της συμμετοχικής και ανοιχτής δημοκρατίας, μιας δημοκρατίας που θα μας χωράει όλους.

Σας ευχαριστώ.