Λάμπης Χριστόπουλος: “Βατερλώ”

Γράφει ο Λάμπης Χριστόπουλος

Οι Ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου 2024 θα μείνουν στη μνήμη μας για πολύ καιρό. Ήταν αρκετά ενδιαφέρουσες. Από τη μία τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και του προοδευτικού κόσμου υποχώρησαν σε ποσοστά, ενώ κάποια άλλα κόμματα του κέντρου, όπως του Εμανουέλ Μακρόν, καταποντίστηκαν. Από την άλλη όμως, τα ακροδεξιά σχήματα και μορφώματα, όπως της Τζόρτζια Μελόνι και της Μαρί Λεπέν ενίσχυσαν κατά πολύ τη φωνή τους στο Ευρωκοινοβούλιο. Κι αυτό είναι σίγουρα ανησυχητικό.

Στην Ελλάδα, αίσθηση προκάλεσε το γεγονός ότι το κυβερνόν κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, μετά βίας συγκέντρωσε 1 εκατομμύριο ψήφους, σημειώνοντας αρνητικό ρεκόρ ως το πρώτο κυβερνόν κόμμα από την μεταπολίτευση που συγκεντρώνει τόσο λίγες ψήφους και επανεκλέγεται. Να θυμίσουμε σε αυτό το σημείο πως το 2019, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη, είχε συγκεντρώσει 1,3 εκατομμύρια ψήφους, τερματίζοντας δεύτερος. Η ΝΔ είχε θέσει ως στόχο την επίτευξη του 33% και άνω, επιθυμώντας να εκλέξει 8-9 Ευρωβουλευτές. Κάτι το οποίο δεν επετεύχθη, μιας και εν τέλει εξελέγησαν μόλις 7 Ευρωβουλευτές. Έως το τέλος της ημέρας, στελέχη κυβερνητικά, βρίσκοντας βήμα στα ΜΜΕ, μιλούσαν για απόλυτη κυριαρχία του Κυριάκου Μητσοτάκη, αγνοώντας το πολιτικό μήνυμα που εστάλη από το λαό. Το ίδιο βράδυ μάλιστα, ο πρωθυπουργός, μέσω ενός χλιαρού και φτωχού λόγου, έσπευσε να επιβεβαιώσει την τακτική αυτή, μιας και η αναφορά στο 64% της αποχής και στην πτώση των ποσοστών της ΝΔ κατά 13 ολόκληρες μονάδες, συμπεριλήφθηκαν απλά σε μια μικρή πρόταση. Ωστόσο, μόνο έκπληξη δεν μας προκαλεί αυτή η στάση της ΝΔ, αφού εξακολουθεί να θεωρεί πως θα κυβερνά για πάντα, άρα θα μπορεί να πείθει και το ακροατήριό της, για το γεγονός πως ‘’όλα βαίνουν καλώς’’.

Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε και αυτός μια, εκ νέου πτώση των ποσοστών του κατά 3% αυτή τη φορά, κάνοντας λόγο για διεύρυνση του προοδευτικού και κεντροαριστερού χώρου στην Ελλάδα. Φαίνεται πως μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2023 όπου ο ΣΥΡΙΖΑ καταποντίστηκε, αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο εξαφάνισής του, μιας και τόσο αυτός όσο και η ΝΔ έκαναν και κάνουν το ίδιο λάθος. Καθημερινά απομακρύνονται από το λαό, αδυνατώντας να αφουγκραστούν και να ακούσουν τους προβληματισμούς του κόσμου και τα ζητήματα που καλείται ο εκάστοτε Έλληνας πολίτης να αντιμετωπίσει από τη στιγμή που θα ανατείλει, έως τη στιγμή που θα δύσει ο ήλιος. Τα στελέχη δείχνουν να σκέφτονται περισσότερο την πολιτική και κομματική τους εξέλιξη, παρά την ένταξή τους στην κοινωνία, ακούγοντας προβλήματα, αναζητώντας λύσεις ρεαλιστικές, ώστε με αυτό τον τρόπο να διαμορφωθούν και οι πολιτικές. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που δεν υπάρχει ιδεολογικό υπόβαθρο στο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά φαίνεται πως και η ΝΔ εκεί βαδίζει. Άλλωστε, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ αντικατοπτρίζει πλήρως, την εικόνα του χαοτικού ΣΥΡΙΖΑ και ταιριάζει ‘’γάντι’’ με τις απολιτίκ συνθήκες που ισχύουν στην Κουμουνδούρου. Παρ’ολ’αυτά βέβαια, ο ΣΎΡΙΖΑ ακόμα και μέσω των δυσκολιών που διανύει, κατόρθωσε να διατηρήσει τη δεύτερη θέση στις Ευρωεκλογές.

Το ΠΑΣΟΚ από το 2011 έως και τώρα παλεύει με τους δαίμονές του. Συχνά πυκνά φαίνεται να πέφτει στις συμπληγάδες που ονομάζονται ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, άλλοτε όμως ονομάζονται απλά ‘’Κοινωνική ευθύνη’’. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα που προέρχεται από το λαό και ιδρύθηκε και στελεχώθηκε από το λαό, σε μια δύσκολη περίοδο όπου η Ελλάδα και οι Έλληνες πολίτες ήταν διχασμένοι και αποκομμένοι από την Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο. Το ΠΑΣΟΚ ήταν εκεί, έχοντας ισχυρό ρόλο εντός της κοινωνίας λαμβάνοντας υπόψη τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, της εργατικής τάξης, των αγροτών, των κτηνοτρόφων, διαφυλάσσοντας παράλληλα, τα εθνικά μας συμφέροντα. Όλα αυτά όμως, μέχρι το 2011. Τα λάθη του παρελθόντος, η κατάχρηση εξουσίας, που έγινε από ουκ ολίγα στελέχη που θέλησαν να εκμεταλλευτούν την πίστη του λαού, καθώς και πολιτικές που ζημίωσαν τη χώρα, έφεραν το ΠΑΣΟΚ σε τέλμα.

Έκτοτε, πολλοί έσπευσαν να ρίξουν λάσπη στο ΠΑΣΟΚ και να το εξαφανίσουν, πολλοί ήταν αυτοί που έφυγαν και στελέχωσαν το ΣΥΡΙΖΑ ή και τη ΝΔ, οξύνοντας το κλίμα στην κοινωνία, επιχειρώντας να τη διχάσουν.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, η κατάσταση αυτή άρχισε να αλλάζει. Πλέον ήταν πιο ήπιες οι συνθήκες που επικρατούσαν στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ. Είχε προηγηθεί βέβαια, η θητεία της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά, η οποία στην πιο δύσκολη εποχή του ΠΑΣΟΚ πάλεψε, με νύχια και με δόντια, προσπαθώντας να κρατήσει την παράταξη ψηλά, να φτιάξει νέο αφήγημα που να αφουγκράζεται την κοινωνία και να συσπειρώσει την παράταξη και τα στελέχη, θέλοντας με αυτό τον τρόπο να σβήσει το μίσος που επικρατούσε εντός του ΠΑΣΟΚ. Έθεσε ως στόχο, την ένταξη του πολιτικού χώρου μέσα στην κοινωνία.

Και το κατάφερε. Έκτοτε, δείχνουμε να είμαστε πιο συσπειρωμένοι, δίχως να διχάζουμε τον κόσμο και την κοινωνία.

Το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών όμως, δεν είναι αντιπροσωπευτικά της προσπάθειας που έχουν ρίξει τα στελέχη για την τέλεση αυτού του τιτάνιου αγώνα. Το ΠΑΣΟΚ είχε βάλει ως στόχο τη δεύτερη θέση, κάτι το οποίο δεν επετεύχθη. Κι ας μη γελιόμαστε. Η ενίσχυση των ποσοστών μας κατά μία μονάδα, μόνο επιτυχία δεν χαρακτηρίζεται. Η ακροδεξιά θερίζει στην Ευρώπη, τα δημοκρατικά ιδεώδη, επισκιάζονται, και γι αυτό ευθύνη φέρουμε όλοι μας.

Κι αυτό, διότι αν το παρατηρήσει κάποιος, θα διαπιστώσει πως κανένα από τα κόμματα, δεν είχε ευρωπαϊκό αφήγημα και προτάσεις, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Όλα τα κόμματα, επικεντρώθηκαν στα θέματα που αφορούσαν περισσότερο την επίθεση προς τον αντίπαλο ή προς την ιδεολογική ταυτότητα του αντιπάλου, παρά στα προβλήματα της κοινωνίας, στις λύσεις που θα αναζητηθούν στην Ευρώπη και στη σημαντικότητα των Ευρωεκλογών. Γι αυτό και τα ποσοστά αποχής ήταν αδιανόητα μεγάλα. Διότι, ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών κατάφερε να πείσει τους ακροατές. Η κοινωνίας έχει να αντιμετωπίσει πληθώρα προβλημάτων και ζητημάτων, και ο πολιτικός κόσμος, από το κυβερνόν κόμμα, έως το τελευταίο κόμμα, αδυνατεί να το αντιληφθεί. Κοινώς, αδιαφορεί. Με τον ίδιο λοιπόν τρόπο, αδιαφόρησε και η κοινωνία. Δεν ενημερώθηκε πλήρως για τις Ευρωεκλογές και τον τρόπο λήψης αποφάσεων από την Ευρώπη, άρα δεν είχε άποψη.

Για το ΠΑΣΟΚ, η ρίζα του κακού δεν φαίνεται να είναι μόνο το μη ευρωπαϊκό αφήγημα, αλλά και η οργάνωση. Εδώ και χρόνια αρκετά στελέχη μιλούμε για την οργάνωση της Νεολαίας. Ενός θεσμού, ικανού να συσπειρώσει νέο κόσμο, να δείξει εμπράκτως, πως αγκαλιάζει ακόμα παραπάνω μέλη της κοινωνίας μας και συνεπώς, να διαμορφώνει άποψη, λόγο, να εκφράζεται και να γίνεται πρακτικό, βρίσκοντας λύσεις σε προβλήματα, όταν χρειάζεται. Από τη στιγμή που ανέλαβε ο νέος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, τα όργανα της Νεολαίας βγήκαν σε αργία και νιώθουν πως δεν έχουν λόγο. Δεδομένου, πως δεν γίνεται καν λόγος για επανίδρυση Νεολαίας, δεν θα έπρεπε να απορεί που στην κοινή γνώμη 18-24 ετών, το ΠΑΣΟΚ ήρθε τρίτο, ενώ στην πρώτη θέση βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γενικότερα, φαίνεται πως το ΠΑΣΟΚ παρ’όλο που έχει ισχυρή παρουσία στην επαρχία, στα αστικά κέντρα βαλτώνει. Η απουσία στελεχών από τις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά και των Δυτικών προαστίων, θα έπρεπε ήδη να έχει απασχολήσει τη Χαριλάου Τρικούπη και να οργανώσει κλιμάκια που θα βρίσκονται πλάι στις ανάγκες του κόσμου. Ας είμαστε δίκαιοι. Οι βουλευτές καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες για τη συσπείρωση κόσμου, στο πλευρό τους. Αλλά κι αυτοί δεν αρκούν για να αλλάξει κάτι ριζικά. Είναι απαραίτητη μια συντονισμένη κίνηση και οργάνωση από τα κεντρικά γραφεία, και εν προκειμένω, δεν παρέχεται.

Δεν υπάρχει αρχηγός σε αυτό τον κόσμο, που να μην πανηγυρίζει μια δική του νίκη. Οι αρχηγοί και οι ομάδες όμως, δεν έχουν μόνο νίκες, αλλά ενίοτε και ήττες. Κι αν θέλουμε να λέμε πως είμαστε μαζί στις νίκες, τότε το ίδιο πρέπει να ισχύει και για τις ήττες. Στις Ευρωεκλογές του Ιουνίου, χάσαμε. Έτσι, οφείλουμε να αποδεχτούμε την ήττα μας και να προβούμε στις απαραίτητες κινήσεις που θα αποφασίσουν τα στελέχη. Πολλοί τομείς στα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ χρήζουν ανανέωσης. Πλην της Νεολαίας. Εκεί, χρειάζεται επανίδρυση. Όλα τα παραπάνω ζητήματα βέβαια, δε λύνονται με έναν εκ νέου διχασμό του χώρου, αλλά με ένα νέο Συνέδριο, όπου η θα ακουστούν οι φωνές στελεχών, Βουλευτών και λοιπών οργάνων. Δηλαδή, η φωνή όλων μας.

Εμείς που μένουμε πιστοί στα ιδανικά και τις ιδέες μας, εμείς που δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε, μένουμε εδώ, για να διορθώσουμε το πολιτικό μας Βατερλώ.