Προεδρία της Δημοκρατίας: Οι Μητσοτάκηδες που σπάνε την παράδοση

Η πολιτική σκηνή της Ελλάδας φαίνεται να επαναλαμβάνει τα ίδια μοτίβα, με τους ίδιους πρωταγωνιστές να σπάνε παραδόσεις που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το 1990, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, τότε πρωθυπουργός, πρότεινε για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, παραβιάζοντας την άτυπη παράδοση που ήθελε τον Πρόεδρο να προέρχεται από το αντίθετο πολιτικό στρατόπεδο. Σήμερα, 35 χρόνια μετά, ο γιος του, Κυριάκος Μητσοτάκης, επαναλαμβάνει την οικογενειακή “παράδοση” σπασίματος παραδόσεων, προτείνοντας τον Κωνσταντίνο Τασούλα, βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα, ενός πολιτικού που προέρχεται από τα “σπλάχνα” της Νέας Δημοκρατίας, υποδηλώνει μια σαφή πρόθεση ενίσχυσης του κομματικού ελέγχου στους θεσμούς. Ο Τασούλας, με μακρά κοινοβουλευτική πορεία και θητεία ως Πρόεδρος της Βουλής, αποτελεί μια επιλογή που εξυπηρετεί τα εσωκομματικά συμφέροντα της ΝΔ, παρά το ευρύτερο εθνικό συμφέρον.

Η παράδοση της επιλογής Προέδρου της Δημοκρατίας από το αντίθετο πολιτικό στρατόπεδο είχε ως στόχο την προώθηση της εθνικής ενότητας και τη διασφάλιση της ανεξαρτησίας του θεσμού από κομματικές επιρροές. Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να προτείνει έναν στενό κομματικό συνεργάτη για τη θέση αυτή δείχνει μια περιφρόνηση προς αυτή την παράδοση και υπονομεύει την εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς.

Είναι ειρωνικό πώς η οικογένεια Μητσοτάκη, που κάποτε υποστήριζε την ανάγκη για υπερκομματικές επιλογές, τώρα επιλέγει να ενισχύσει τον κομματισμό. Η κίνηση αυτή δεν αποτελεί απλώς μια πολιτική επιλογή, αλλά μια δήλωση ότι οι παραδόσεις και οι αξίες μπορούν να παραμεριστούν όταν εξυπηρετούνται τα κομματικά συμφέροντα.

Η δημοκρατία απαιτεί σεβασμό στους θεσμούς και τις παραδόσεις που την ενισχύουν. Η συνεχής παραβίαση αυτών των παραδόσεων από την ίδια πολιτική οικογένεια δείχνει μια ανησυχητική τάση προς την εδραίωση της εξουσίας σε λίγα χέρια, παραμερίζοντας τις αρχές της διαφάνειας και της λογοδοσίας.

Οι πολίτες αξίζουν έναν Πρόεδρο της Δημοκρατίας που θα λειτουργεί ως σύμβολο ενότητας και ανεξαρτησίας, όχι ως επέκταση του κυβερνώντος κόμματος. Η επιλογή του Κωνσταντίνου Τασούλα για τη θέση αυτή αποτελεί μια απογοητευτική υπενθύμιση ότι, για ορισμένους, η εξουσία και ο κομματισμός υπερισχύουν των δημοκρατικών αξιών και παραδόσεων.