Μπροστά στον “κίνδυνο” να πάθουμε Μακρόν στην Ελλάδα – Εισηγήσεις σε Μητσοτάκη για πρόωρες εκλογές

Του Γαβρή Άγγελου – Δημοσιογράφου μέλους ΕΣΗΕΜ-Θ

Οι μαζικές κινητοποιήσεις, που κορυφώνονται στις 28 Φεβρουαρίου 2025, έχουν προκαλέσει έντονο προβληματισμό στο κυβερνητικό επιτελείο.Σύμφωνα με πληροφορίες, εάν οι διαδηλώσεις αυτές συγκεντρώσουν πάνω από ένα εκατομμύριο πολίτες, ο πρωθυπουργός εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο προκήρυξης πρόωρων εθνικών εκλογών. Αυτή η κίνηση αποσκοπεί στην αποκατάσταση της πολιτικής σταθερότητας και στην αντιμετώπιση της αυξανόμενης δυσαρέσκειας.

Η πολιτική σκηνή στην Ελλάδα θυμίζει αυτή την περίοδο ένα παιχνίδι στρατηγικής στο οποίο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά το βαρύ πολιτικό κόστος από την τραγωδία των Τεμπών και τη συνολική φθορά της κυβέρνησής του, ενδέχεται να βγει και… κερδισμένος ενώ αν δεν αλλάξει “μυαλά” το “Προοδευτικό μέτωπο” στην ελληνική πολιτική σκηνή , θα είναι ο μεγάλος χαμένος. Αυτό θα είναι εν δυνάμει”επικίνδυνο ” για την Ελλάδα καθώς έτσι, θα “φουντώσει ” ακόμα περισσότερο η ακραία δεξιά λαϊκίστικη πολιτική ρητορεία με ότι σημαίνει αυτό…

Η αδυναμία της κεντροαριστεράς να διαμορφώσει ένα σαφές, πειστικό και κυρίως ενωμένο προοδευτικό μέτωπο απέναντι στη Νέα Δημοκρατία αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο οι πολίτες, έστω και με κρύα καρδιά, να προτιμήσουν την… προβλέψιμη επιλογή Μητσοτάκη. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση του είναι υπεύθυνη για σοβαρά πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα.

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες, στο κυβερνητικό επιτελείο εξετάζεται το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών εάν οι διαδηλώσεις για τα Τέμπη εξελιχθούν σε μια μαζική λαϊκή κατακραυγή. Η λογική πίσω από αυτό το σενάριο είναι απλή: σε ένα πολιτικό τοπίο όπου η άνοδος της ακροδεξιάς και ο κατακερματισμός των κομμάτων καθιστούν σχεδόν αδύνατη την αυτοδυναμία, μια νέα εκλογική αναμέτρηση θα αναγκάσει τις πολιτικές δυνάμεις σε συνεννοήσεις και συνεργασίες.

Εδώ όμως βρίσκεται η μεγάλη ειρωνεία. Αν τα προοδευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης δεν καταφέρουν να συγκροτήσουν μια σοβαρή εναλλακτική κυβερνητική πρόταση, τότε ο ίδιος ο Μητσοτάκης θα μπορεί να παρουσιαστεί – με τον κυνισμό που τον διακρίνει – ως η μόνη βιώσιμη λύση διακυβέρνησης. Το σενάριο αυτό θυμίζει το παράδειγμα του Μακρόν στη Γαλλία, ο οποίος, μπροστά στον κίνδυνο της ακροδεξιάς, εξανάγκασε το πολιτικό σύστημα να τον στηρίξει ως εγγυητή της σταθερότητας.

Προφανώς, μια τέτοια εξέλιξη δεν θα προέκυπτε λόγω της «αποτελεσματικότητας» της κυβέρνησης, αλλά εξαιτίας της τραγικής έλλειψης ενός στιβαρού, συγκροτημένου και αξιόπιστου εναλλακτικού σχεδίου από την αντιπολίτευση. Αν τα κόμματα που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικά συνεχίσουν να αδυνατούν να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν τον κόσμο, τότε η Ιστορία θα καταγράψει το παράδοξο: ένας πολιτικός ηγέτης που έχει συνδεθεί με σκάνδαλα, παρακολουθήσεις και εθνικές τραγωδίες να επιβάλλει ξανά τον εαυτό του ως «μοναδική επιλογή».

Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν δεν είναι αν ο Μητσοτάκης θα επιδιώξει πρόωρες εκλογές, αλλά αν η αντιπολίτευση θα καταφέρει επιτέλους να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Αν δεν το κάνει, τότε η ευθύνη για την επόμενη πολιτική περίοδο θα βαραίνει όχι μόνο τον πρωθυπουργό, αλλά και όσους απέτυχαν να τον εκθρονίσουν.