Η σχέση του Αντώνη Σαμαρά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν είναι και η καλύτερη δυνατή σύμφωνα με κυβερνητικούς κύκλους…

Η γενικότερη στάση του πρώην πρωθυπουργού δείχνει μάλιστα ότι το εσωτερικό ρήγμα είναι βαθύ και οι προσωπικές σχέσεις του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχουν μπει σε φάση έντονης δοκιμασίας.

Οπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Ανδρέα Καψαμπέλη, εν μέσω σοβαρότατων προκλήσεων στα εθνικά μέτωπα, το θέμα που συζητείται περισσότερο πάντως στα κομματικά παρασκήνια είναι «πού το πάει ο Αντώνης;». Είναι νωπή άλλωστε η προηγούμενη διαφοροποίησή του κατά την προεδρική εκλογή, καθώς επέλεξε να πραγματοποιήσει το οικογενειακό ταξίδι που, όπως δήλωσε, είχε προγραμματίσει στις ΗΠΑ από το να δώσει τη θετική ψήφο του για την ανάδειξη της Αικ. Σακελλαροπούλου στο κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα. Σε αυτή τη διαφοροποίηση οι περισσότεροι έσπευσαν να του παράσχουν, έστω κι αν δεν το πίστευαν και πολύ, ελαφρυντικό, είτε λόγω της επιτάχυνσης των σχετικής διαδικασίας και της σύντμησης των προθεσμιών είτε διότι έστειλε επιστολή πρόθεσης ψήφου, έστω κι αν σε αυτήν απέφυγε να αναφέρει ακόμη και το όνομα της υποψηφίας που πρότεινε το κόμμα του.

Ουδείς πλέον αμφισβητεί ότι ο κ. Σαμαράς έχει πάρει τον δρόμο του, ακόμη κι αν δεν γνωρίζει ούτε και ο ίδιος πού θα τον βγάλει. Οι τελευταίες περί αυτού αμφιβολίες διαλύθηκαν το βράδυ της Τετάρτης, όταν διέψευσε, μέσω επίσημης διαρροής συνεργατών του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ότι έδωσε οποιαδήποτε εξήγηση για την απουσία του λίγες ώρες νωρίτερα από την κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή, προσθέτοντας μάλιστα με νόημα «ούτε και θα μπορούσαν να του ζητηθούν εξηγήσεις». Το μήνυμα αυτονόμησης προσωπικά προς τον πρωθυπουργό, ο οποίος είχε θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας σε όλους τους βουλευτές με ποινή τη διαγραφή, ήταν κάτι παραπάνω από σαφές. Μετά την εκδήλωση της ανταρσίας ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε μπροστά στην πρόκληση να διαγράψει τον κ. Σαμαρά, αλλά τελικώς το απέφυγε προσφέροντάς του ένα ιδιόμορφο καθεστώς εσωκομματικής ανοχής.

Θεωρείται προφανές ότι η πλευρά του πρωθυπουργού επέλεξε, έναντι άλλων προτεραιοτήτων και προβλημάτων, να αποφύγει την ανοιχτή ρήξη μαζί του σε αυτή τη φάση επιλέγοντας περισσότερο, σύμφωνα με πληροφορίες, την τακτική της σταδιακής «απομόνωσής» του. Κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. εκτιμούν ότι όσο κι αν αυτονομείται, ο κ. Σαμαράς δεν είναι σε θέση να απειλήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησης και την πλειοψηφία της στη Βουλή. Αυτό βεβαίως είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί.

Το σίγουρο πάντως είναι, όπως παραδέχονται όλες οι πλευρές, ότι οι κύριοι Σαμαράς και Μητσοτάκης μοιάζουν πλέον με δύο «ξένους» στο ίδιο κόμμα. Αγνωστο παραμένει το πότε θα επέλθει το τυπικό πολιτικό διαζύγιό τους. Για τους γνωρίζοντες, η ψύχρανση στις σχέσεις τους είχε ξεκινήσει αρκετά πριν φτάσει η στιγμή να επιλέξει ο πρωθυπουργός τον νέο επίτροπο της χώρας μας στην Κομισιόν.

Οταν συναντήθηκε τότε με τον κ. Σαμαρά για να του ανακοινώσει τις αποφάσεις του -που κατέληξαν στην υπόδειξη του Μαργαρίτη Σχοινά-, είχαν ήδη αρκετό καιρό να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Στο μεταξύ, ο πρώην πρωθυπουργός δεν «απέσυρε» ούτε στιγμή την αξίωσή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μολονότι ο κ. Μητσοτάκης του είχε ήδη προσφέρει σημαντικό μερίδιο στη νομή της κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας, τοποθετώντας αρκετούς υπουργούς και διάφορους αξιωματούχους της επιρροής του, ενώ ακόμη και η σύσταση της προανακριτικής επιτροπής εις βάρος του Δ. Παπαγγελόπουλου για το θέμα της Novartis έγινε σε μια προσπάθεια εξευμενισμού του.

Ο πρώην πρωθυπουργός -και με την ιδιοσυγκρασία που τον διακρίνει- δεν αποδέχτηκε κανένα από τα επιχειρήματα του κ. Μητσοτάκη που οδήγησαν στην επιλογή ενός προσώπου όπως η μέχρι πρότινος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Κατά βάθος όμως για όσους τον γνωρίζουν καλά αυτό που επιζητεί είναι το «comeback» μέσω ενός πρωταγωνιστικού ρόλου στη δημόσια ζωή του τόπου.

Ενώ μάλιστα οι περισσότεροι συνομολογούν ότι η τυχόν υποψηφιότητά του για το προεδρικό αξίωμα κάθε άλλο παρά ενωτική θα ήταν ακόμη και εντός της Ν.Δ., ο ίδιος επιμένει να ανατρέχει στο παρελθόν, ενθυμούμενος ότι -υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες- διατέλεσε επικεφαλής τρικομματικής κυβέρνησης το 2012 με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. Περισσότερο απ’ όλα όμως ο κ. Σαμαράς, ο οποίος βαδίζει προς την όγδοη δεκαετία της ζωής του, δείχνει ότι δεν έχει καταφέρει να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως ολοκληρώνει τον πολιτικό του κύκλο. Οπως λέγεται χαρακτηριστικά, διακατέχεται από τη μελαγχολία ενός υπερηλίκου ο οποίος βρίσκεται στο μεταβατικό στάδιο της συνταξιοδότησής του και αναζητεί μια απασχόληση για την επόμενη ημέρα.

Από τις εξομολογήσεις και τις συζητήσεις του ίδιου προκύπτει το «παράπονο» ότι διακόπηκε απότομα η πρωθυπουργική πορεία του στις αρχές του 2015, λόγω της τότε προεδρικής εκλογικής, και υπό την έννοια αυτή μοιάζει να θέλει τη ρεβάνς που εκείνος αποκαλεί «δικαίωση». Αλλωστε όλοι θυμούνται ότι χρειάστηκε να ακολουθήσει η ήττα του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς για να αναγκαστεί να αποχωρήσει από την ηγεσία της Ν.Δ. Δεν είναι όμως τόσο η έλλειψη ρεαλισμού όσο το «DNA» της κομματικής και πολιτικής ίντριγκας που τον χαρακτήριζε ανέκαθεν και τον ωθεί πάλι τώρα στον δρόμο της περιπέτειας.

Τα σενάρια για νέο κόμμα στα δεξιά της Ν.Δ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτό που αρχίζει ωστόσο να αντιλαμβάνεται, έστω και με οδυνηρό τρόπο, είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον και τόσοι πρόθυμοι βουλευτές να τον ακολουθήσουν σε μια αβέβαιη ρήξη που θα υπονόμευε και το δικό τους πολιτικό μέλλον. Η επανάληψη ενός «1993» θα μπορούσε υπό την έννοια αυτή να αποδειχθεί και μια πλήρης ιστορική φάρσα, αν δεν έλειπαν οι πιο θερμόαιμοι της σαμαρικής πτέρυγας, που υποστηρίζουν ότι είναι λίαν πιθανό οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα και στο Μεταναστευτικό να ευνοήσουν προσεχώς τις πολιτικές ανακατατάξεις και να δημιουργήσουν χώρο για ένα νέο κόμμα με «δεξιά» ταυτότητα.

Δεν έχουν λείψει άλλωστε τα σενάρια που θέλουν τον κ. Σαμαρά να ευλογεί, τη δεδομένη στιγμή, ένα τέτοιο εγχείρημα «χρησιμοποιώντας» ως επικεφαλής στελέχη όπως ο Μ. Βορίδης ή ο Αδ. Γεωργιάδης, που δεν κρύβουν τις αρχηγικές τους φιλοδοξίες. Ως ένα ενθαρρυντικό στοιχείο προς αυτή την κατεύθυνση μάλιστα προβάλλεται στις ίδιες συζητήσεις και ζυμώσεις το γεγονός ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν οπωσδήποτε με την απλή αναλογική και μόνο εάν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση θα ακολουθήσουν οι δεύτερες, με τον νέο νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα.

Οσο πάντως αυτά τα σενάρια ασφυκτιούν μέσα στους «τέσσερις τοίχους» του γραφείου του στην οδό Δημοκρίτου, ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να ροκανίζει και να προσπαθεί να αποδυναμώσει -ως άλλος «σκορπιός» κατά τον μύθο του Αισώπου- τον Κ. Μητσοτάκη.

Η γενικότερη στάση του πρώην πρωθυπουργού δείχνει μάλιστα ότι το εσωτερικό ρήγμα είναι βαθύ και οι προσωπικές σχέσεις του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη έχουν μπει σε φάση έντονης δοκιμασίας.

Οπως αναφέρει το ρεπορτάζ του Ανδρέα Καψαμπέλη, εν μέσω σοβαρότατων προκλήσεων στα εθνικά μέτωπα, το θέμα που συζητείται περισσότερο πάντως στα κομματικά παρασκήνια είναι «πού το πάει ο Αντώνης;». Είναι νωπή άλλωστε η προηγούμενη διαφοροποίησή του κατά την προεδρική εκλογή, καθώς επέλεξε να πραγματοποιήσει το οικογενειακό ταξίδι που, όπως δήλωσε, είχε προγραμματίσει στις ΗΠΑ από το να δώσει τη θετική ψήφο του για την ανάδειξη της Αικ. Σακελλαροπούλου στο κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα. Σε αυτή τη διαφοροποίηση οι περισσότεροι έσπευσαν να του παράσχουν, έστω κι αν δεν το πίστευαν και πολύ, ελαφρυντικό, είτε λόγω της επιτάχυνσης των σχετικής διαδικασίας και της σύντμησης των προθεσμιών είτε διότι έστειλε επιστολή πρόθεσης ψήφου, έστω κι αν σε αυτήν απέφυγε να αναφέρει ακόμη και το όνομα της υποψηφίας που πρότεινε το κόμμα του.

Ουδείς πλέον αμφισβητεί ότι ο κ. Σαμαράς έχει πάρει τον δρόμο του, ακόμη κι αν δεν γνωρίζει ούτε και ο ίδιος πού θα τον βγάλει. Οι τελευταίες περί αυτού αμφιβολίες διαλύθηκαν το βράδυ της Τετάρτης, όταν διέψευσε, μέσω επίσημης διαρροής συνεργατών του στο Αθηναϊκό Πρακτορείο, ότι έδωσε οποιαδήποτε εξήγηση για την απουσία του λίγες ώρες νωρίτερα από την κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή, προσθέτοντας μάλιστα με νόημα «ούτε και θα μπορούσαν να του ζητηθούν εξηγήσεις». Το μήνυμα αυτονόμησης προσωπικά προς τον πρωθυπουργό, ο οποίος είχε θέσει θέμα κομματικής πειθαρχίας σε όλους τους βουλευτές με ποινή τη διαγραφή, ήταν κάτι παραπάνω από σαφές. Μετά την εκδήλωση της ανταρσίας ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε μπροστά στην πρόκληση να διαγράψει τον κ. Σαμαρά, αλλά τελικώς το απέφυγε προσφέροντάς του ένα ιδιόμορφο καθεστώς εσωκομματικής ανοχής.

Θεωρείται προφανές ότι η πλευρά του πρωθυπουργού επέλεξε, έναντι άλλων προτεραιοτήτων και προβλημάτων, να αποφύγει την ανοιχτή ρήξη μαζί του σε αυτή τη φάση επιλέγοντας περισσότερο, σύμφωνα με πληροφορίες, την τακτική της σταδιακής «απομόνωσής» του. Κορυφαία στελέχη της Ν.Δ. εκτιμούν ότι όσο κι αν αυτονομείται, ο κ. Σαμαράς δεν είναι σε θέση να απειλήσει τη σταθερότητα της κυβέρνησης και την πλειοψηφία της στη Βουλή. Αυτό βεβαίως είναι κάτι που μένει να αποδειχθεί.

Το σίγουρο πάντως είναι, όπως παραδέχονται όλες οι πλευρές, ότι οι κύριοι Σαμαράς και Μητσοτάκης μοιάζουν πλέον με δύο «ξένους» στο ίδιο κόμμα. Αγνωστο παραμένει το πότε θα επέλθει το τυπικό πολιτικό διαζύγιό τους. Για τους γνωρίζοντες, η ψύχρανση στις σχέσεις τους είχε ξεκινήσει αρκετά πριν φτάσει η στιγμή να επιλέξει ο πρωθυπουργός τον νέο επίτροπο της χώρας μας στην Κομισιόν.

Οταν συναντήθηκε τότε με τον κ. Σαμαρά για να του ανακοινώσει τις αποφάσεις του -που κατέληξαν στην υπόδειξη του Μαργαρίτη Σχοινά-, είχαν ήδη αρκετό καιρό να επικοινωνήσουν μεταξύ τους. Στο μεταξύ, ο πρώην πρωθυπουργός δεν «απέσυρε» ούτε στιγμή την αξίωσή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας, μολονότι ο κ. Μητσοτάκης του είχε ήδη προσφέρει σημαντικό μερίδιο στη νομή της κυβερνητικής και κρατικής εξουσίας, τοποθετώντας αρκετούς υπουργούς και διάφορους αξιωματούχους της επιρροής του, ενώ ακόμη και η σύσταση της προανακριτικής επιτροπής εις βάρος του Δ. Παπαγγελόπουλου για το θέμα της Novartis έγινε σε μια προσπάθεια εξευμενισμού του.

Ο πρώην πρωθυπουργός -και με την ιδιοσυγκρασία που τον διακρίνει- δεν αποδέχτηκε κανένα από τα επιχειρήματα του κ. Μητσοτάκη που οδήγησαν στην επιλογή ενός προσώπου όπως η μέχρι πρότινος πρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας. Κατά βάθος όμως για όσους τον γνωρίζουν καλά αυτό που επιζητεί είναι το «comeback» μέσω ενός πρωταγωνιστικού ρόλου στη δημόσια ζωή του τόπου.

Ενώ μάλιστα οι περισσότεροι συνομολογούν ότι η τυχόν υποψηφιότητά του για το προεδρικό αξίωμα κάθε άλλο παρά ενωτική θα ήταν ακόμη και εντός της Ν.Δ., ο ίδιος επιμένει να ανατρέχει στο παρελθόν, ενθυμούμενος ότι -υπό εντελώς διαφορετικές συνθήκες- διατέλεσε επικεφαλής τρικομματικής κυβέρνησης το 2012 με το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜ.ΑΡ. Περισσότερο απ’ όλα όμως ο κ. Σαμαράς, ο οποίος βαδίζει προς την όγδοη δεκαετία της ζωής του, δείχνει ότι δεν έχει καταφέρει να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως ολοκληρώνει τον πολιτικό του κύκλο. Οπως λέγεται χαρακτηριστικά, διακατέχεται από τη μελαγχολία ενός υπερηλίκου ο οποίος βρίσκεται στο μεταβατικό στάδιο της συνταξιοδότησής του και αναζητεί μια απασχόληση για την επόμενη ημέρα.

Από τις εξομολογήσεις και τις συζητήσεις του ίδιου προκύπτει το «παράπονο» ότι διακόπηκε απότομα η πρωθυπουργική πορεία του στις αρχές του 2015, λόγω της τότε προεδρικής εκλογικής, και υπό την έννοια αυτή μοιάζει να θέλει τη ρεβάνς που εκείνος αποκαλεί «δικαίωση». Αλλωστε όλοι θυμούνται ότι χρειάστηκε να ακολουθήσει η ήττα του δημοψηφίσματος το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς για να αναγκαστεί να αποχωρήσει από την ηγεσία της Ν.Δ. Δεν είναι όμως τόσο η έλλειψη ρεαλισμού όσο το «DNA» της κομματικής και πολιτικής ίντριγκας που τον χαρακτήριζε ανέκαθεν και τον ωθεί πάλι τώρα στον δρόμο της περιπέτειας.

Τα σενάρια για νέο κόμμα στα δεξιά της Ν.Δ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτό που αρχίζει ωστόσο να αντιλαμβάνεται, έστω και με οδυνηρό τρόπο, είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον και τόσοι πρόθυμοι βουλευτές να τον ακολουθήσουν σε μια αβέβαιη ρήξη που θα υπονόμευε και το δικό τους πολιτικό μέλλον. Η επανάληψη ενός «1993» θα μπορούσε υπό την έννοια αυτή να αποδειχθεί και μια πλήρης ιστορική φάρσα, αν δεν έλειπαν οι πιο θερμόαιμοι της σαμαρικής πτέρυγας, που υποστηρίζουν ότι είναι λίαν πιθανό οι εξελίξεις στα εθνικά θέματα και στο Μεταναστευτικό να ευνοήσουν προσεχώς τις πολιτικές ανακατατάξεις και να δημιουργήσουν χώρο για ένα νέο κόμμα με «δεξιά» ταυτότητα.

Δεν έχουν λείψει άλλωστε τα σενάρια που θέλουν τον κ. Σαμαρά να ευλογεί, τη δεδομένη στιγμή, ένα τέτοιο εγχείρημα «χρησιμοποιώντας» ως επικεφαλής στελέχη όπως ο Μ. Βορίδης ή ο Αδ. Γεωργιάδης, που δεν κρύβουν τις αρχηγικές τους φιλοδοξίες. Ως ένα ενθαρρυντικό στοιχείο προς αυτή την κατεύθυνση μάλιστα προβάλλεται στις ίδιες συζητήσεις και ζυμώσεις το γεγονός ότι οι επόμενες εκλογές θα γίνουν οπωσδήποτε με την απλή αναλογική και μόνο εάν δεν σχηματιστεί κυβέρνηση θα ακολουθήσουν οι δεύτερες, με τον νέο νόμο που ψηφίστηκε πρόσφατα.

Οσο πάντως αυτά τα σενάρια ασφυκτιούν μέσα στους «τέσσερις τοίχους» του γραφείου του στην οδό Δημοκρίτου, ο κ. Σαμαράς δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο από το να ροκανίζει και να προσπαθεί να αποδυναμώσει -ως άλλος «σκορπιός» κατά τον μύθο του Αισώπου- τον Κ. Μητσοτάκη.

ΠΗΓΗ NEWSBREAK . GR