Γράφει η Ειρήνη Μεσσήνη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος

Μια κρίσιμη παράλειψη των επιδημιολογικών μελετών ή εν τελεί του δημοσίου διαλόγου για τη προστασία των πολιτών εν τω μέσω της πανδημίας φαίνεται να είναι η απουσία μέτρων προστασίας για εκείνη την ομάδα πολιτών που βρίσκεται σε κατάσταση πραγματικής ανάγκης και αφορά αυτούς που δεν ζουν σε σπίτι. Ο λόγος για τους άστεγους, τους πρόσφυγες, αυτούς που μένουν στοιβαγμένοι σε φυλακές, καταυλισμούς, γηροκομεία και άλλα ιδρύματα. 

Λαμβάνοντας υπόψιν τις οδηγίες περί εγκλεισμού στο σπίτι ως μοναδικού μέσου αυτό-προστασίας και προστασίας του κοινωνικού συνόλου, εύλογα γεννιέται το ερώτημα τι γίνεται με αυτούς που δεν έχουν σπίτι για να μείνουν και να προστατευθούν. Πόσο τελικά επικίνδυνο είναι για αυτούς τους ανθρώπους να μένουν έξω εκτεθειμένοι και πόσο επικίνδυνοι γίνονται για τη δημόσια υγεία. Όπως τονίζουν οι γιατροί του κόσμου καμία χώρα μεταξύ αυτών και η Ελλάδα δεν παίρνουν μέτρα για τις ευάλωτες αυτές ομάδες συνανθρώπων μας που βιώνουν ακραία φτώχεια και θεωρούνται ομάδες υψηλού κινδύνου.

Είναι πολύ κρίσιμο οι αρχές να συμπεριλάβουν στο δημόσιο διάλογο για τη υγεία τις οικονομικά και κοινωνικά ευάλωτες αυτές ομάδες οι οποίες σε περιόδους κρίσεων  αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και αντιμετωπίζονται με άνισο τρόπο. Είναι τραγικό ένα μερίδιο της κοινωνίας να μην έχει πρόσβαση σε σαπούνι και νερό και μια άλλη μερίδα ψυχαναγκαστικά σχεδόν να ζει μαζί με το αντισηπτικό της. Είναι περίεργο κάποιοι να ζουν εσώκλειστοι και απομονωμένοι στα δυο μέτρα ο ένας από τον άλλο και στους καταυλισμούς πολλοί άνθρωποι να είναι στοιβαγμένοι σαν εμπορεύματα.

Εν τω μέσω της κρίσης αυτής, γίνεται ορατή ξεκάθαρα μια κοινωνία δυο ταχυτήτων και μια υγειονομική πολιτική με δυο μέτρα και δυο σταθμά, η οποία αν δεν αλλάξει άμεσα οι συνέπειες της μπορεί να αποβούν μοιραίες.

Είναι κρίσιμο, η υφιστάμενη ανισότητα στη υγεία να ληφθεί σοβαρά υπόψιν από τους αρμοδίους και να τεθεί υπό έλεγχο πριν να θέσει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές και ενδεχομένως ολόκληρο το σύστημα υγείας.