Άρθρο στο “The Socialist” –Δημήτρης Παπαγιάνναρος : Οικονομολόγος, μέλος ΣτΑ ΟΕΕ ,Δημοτικός Σύμβουλος Ελευσίνας – Μαγούλας.

Ατομική ευθύνη και στη Δημοκρατία 

Η 7η Οκτωβρίου 2020, θα μείνει στην ιστορία ως η μέρα όπου η Ελληνική Δικαιοσύνη έβαλε  τη σφραγίδα της εγκληματικής οργάνωσης στο ναζιστικό μόρφωμα με τον «πατριωτικό  μανδύα». 

Εν αναμονή της απόφασης, υπήρχε μια αναστάστωση, ένα σφίξιμο, ένας φόβος ότι οι  υμνητές του Χίτλερ και του Γκέμπελς, οι δηλητηριάζοντες την κοινή γνώμη, αυτοί που ξυλοκόπησαν και δολοφόνησαν, δεν θα πάρουν αυτό που τους αξίζει. 

Μετά και την ανακοίνωση της ετυμηγορίας όμως, στην ατμόσφαιρα απλώθηκε ένα αίσθημα  ανακούφισης, περηφάνιας, μα κυρίως δικαίωσης. Δικαίωση για τα θύματα και τις  οικογένειες τους, αλλά και μια «ανάσα δημοκρατίας».  

Κανείς δεν έπεσε από τα σύννεφα. Αυτό άλλωστε, ενισχύεται και από το γεγονός πως όσες  και όσοι είχαν παρακολουθήσει την πορεία της δικαστικής διαδικασίας, δεν περίμεναν κάτι  λιγότερο από αυτό, ειδικά αν αναλογιστούμε τα όσα προκάλεσαν, κυρίως κατά την τελευταία  δεκαετία. 

Αρχικά, γεγονότα τα οποία φαίνονταν να άπτονται αποκλειστικά της μισαλλοδοξίας & του  ρατσισμού, μετά επεκτάθηκαν και εδραιώθηκαν στο βωμό του «όποιος δεν είναι μαζί μας,  είναι απέναντι μας». 

Αυτή ήταν -και είναι- η μεγαλύτερη απειλή για τη Δημοκρατία μας, από το εγκληματικό αυτό  φαινόμενο. Δηλαδή πως δεν πρόκειται για ομάδες που αποτάσσουν εκ πεποιθήσεως αυτό  που διάφοροι θεωρητικοί του 17ου & 18ου ονόμασαν κοινωνικό συμβόλαιο και δεν δύνανται  να αντιληφθούν την έννοια του «Λεβιάθαν», έτσι όπως την απέδωσε ο Τόμας Χομπς. Αλλά  πρόκειται για κοινωνικά υποσυστήματα χωρίς κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο, με μόνο  σύμμαχο τη βία. 

Η απειλή αυτή λοιπόν, νικήθηκε (έως ένα βαθμό). 

Νικήθηκε από την απόφαση που ελήφθη, σύμφωνα με τα όσα προβλέπουν οι εγγυήσεις του  Κράτους Δικαίου, ανεξάρτητα από το πώς διαμορφώθηκαν οι καταστάσεις σε  κοινωνικοπολιτικό επίπεδο.  

Αυτό βέβαια, εν προκειμένω, δεν μπόρεσε να απαγορεύσει στην απόφαση της Δικαιοσύνης  να συμπορευτεί με το κοινό περί δικαίου αίσθημα, το οποίο τάχθηκε απέναντι στις πρακτικές  των τραμπουκισμών και των ταγμάτων εφόδου. 

Την ίδια συμπόρευση όμως δεν είδαμε και στο πολιτικό προσκήνιο. Σε μία από τις  κρισιμότερες στιγμές της μεταπολιτευτικής ιστορίας, κάποιοι βρήκαν ευκαιρία να  συνεχίσουν τις μικροπολιτικές τους αντιπαραθέσεις. Σε τέτοιες στιγμές, οι αξίες του  δημοκρατικού ιδεώδους πρέπει να κυριαρχούν και ο πολιτικός πολιτισμός να διέπει  οριζοντίως το πολιτικό σύστημα, αλλά και ολόκληρη την κοινωνία. 

Η πρώτη απάντηση ήρθε τον περασμένο Ιούλιο όπου ο Ελληνικός λαός μέσω του  αποτελέσματος των Εθνικών Εκλογών, έθεσε την εγκληματική οργάνωση εκτός Ελληνικού  Κοινοβουλίου. Ας μη ξεχνάμε βέβαια, ότι στις Δημοτικές και Περιφερειακές Εκλογές,  εκπρόσωποι του νεοναζιστικού μορφώματος εξελέγησαν και κάποιοι λίγοι, συνεχίζουν να  έχουν ακόμη εκπροσώπηση.

Τα εργαλεία της Δημοκρατίας υπάρχουν και οι ρόλοι είναι διακριτοί. Ο ρόλος των πολιτών  όμως, ο δικός μας ρόλος, είναι αυτός που θα καθορίσει τους κοινωνικούς συσχετισμούς. Η  μάχη λοιπόν μετατίθεται -εκ νέου- στην καθεμία και στον καθένα, σε όλες τις εκφάνσεις της  καθημερινότητας. 

Τώρα που βάλαμε την ατομική ευθύνη στην καθημερινότητα μας, ας «κρατήσουμε και λίγη»  για τις περιστάσεις αυτές, αλλά και να γίνουμε όλοι συμμέτοχοι στην προάσπιση της  Δημοκρατίας.  

Και δεν πρόκειται για ένα κλισέ τσιτάτο.  

Είναι το βασικό αντανακλαστικό που πρέπει να αποκτήσουμε, όντας απέναντι σε όλα τα  συμβάντα μισαλλοδοξίας, ρατσισμού και κάθε μορφής βίας. 

Συμβάλλοντας ενεργά στη Δημοκρατία μας. 

Μια Δημοκρατία της διαφάνειας, της ελευθερίας του λόγου και του αμοιβαίου σεβασμού.  Μια Δημοκρατία των πολλών.  

Μας αφορά. Τιμά τους αγώνες τον προγόνων μας και ετοιμάζει μία καλύτερη κοινωνία για  τις επόμενες γενιές. “