Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στην Ελλάδα συμπλήρωσε 10 χρόνια παρουσίας “επισήμως” με το γραφείο στην Αθήνα να ανακοινώνεται πως “κλείνει” ο Πρωθυπουργός της χώρας, Κυριάκος Μητσοτάκης λίγη ώρα πριν την θεαματικά αμήχανη και αναιμική του παρουσία στις Η.Π.Α με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Είναι εύκολο να διαβάσει κανείς τα νέα που αφορούν στο κλείσιμο του γραφείου του ΔΝΤ που συνδυάζουν την ύπαρξη του ταμείου στην χώρα με τον πρώην πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Είναι όμως έτσι; Είναι πιθανό μια κυβέρνηση ούτε έτους να κατάφερε να δημιουργήσει ένα τεράστιο χρέος;
Για «επιχείρηση συγκάλυψης των πραγματικών ενόχων που επέφεραν θανάσιμο πλήγμα στην ελληνική οικονομία και οδήγησαν τη χώρα στο Μνημόνιο» κάνει λόγο ο στενός συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου Γιώργος Ελενόπουλος, αναφερόμενος σε δημοσίευμα της Real News το οποίο αποκαλύπτει υπόμνημα που περιλαμβάνεται στη δικογραφία της ΕΛΣΤΑΤ.
Όσον αφορά τον Προϋπολογισμό, σημειώνει ότι «στη σελίδα 16 της Εισηγητικής Έκθεσης του Προϋπολογισμού του 2013, της κυβέρνησης Σαμαρά – Προϋπολογισμός που ψηφίστηκε στις αρχές Νοεμβρίου 2012 από την Ελληνική Βουλή, αναφέρεται σαφώς: «Το 2011, δεύτερο έτος εφαρμογής του Προγράμματος Οικονομικής Πολιτικής, επιτεύχθηκε μείωση τουελλείμματος της Γενικής Κυβέρνησης κατά 1,3 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ, ενώ συνολικά την περίοδο 2009-2011 η μείωση ήταν 6,2 εκατοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (από 15,6% το 2009 σε 9,4% το 2011). Αυτή η μείωση είναι ημεγαλύτερη που έχει σημειωθεί από κράτος-μέλος της Ευρωζώνης». «Το κείμενο του Προϋπολογισμού φέρει την υπογραφή του σημερινού Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά και έλαβε την ψήφο του τότε Πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή» προσθέτει.
Αναφορικά με την Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ο κ. Ελενόπουλος σημειώνει ότι «στο σημείο 5 της Έκθεσης, που ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον Μαρτίου του 2014, αναφέρεται ότι «[Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο]… επισημαίνει ότι, πριν από την έναρξη του προγράμματος συνδρομής ΕΕ-ΔΝΤ, το οποίο δρομολογήθηκε την άνοιξη του 2010, υπήρχε ένας διττός φόβος που αφορούσε την «αφερεγγυότητα» και τη «μη βιωσιμότητα» των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας ως αποτέλεσμα της συνεχώς μειούμενης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και του μακροχρόνιου δημοσιονομικού εκτροχιασμού, λόγω της χαμηλής πραγματικής είσπραξης φόρου εταιρειών, με το δημόσιο έλλειμμα να αγγίζει το 15,7% του ΑΕγχΠ το 2009, έναντι – 6,5% το 2007, και τον λόγο δημόσιου χρέους προς ΑΕγχΠ να συνεχίζει την ανοδική πορεία του από το 2003, όταν είχε διαμορφωθεί στο 97,4%, αγγίζοντας το 129,7% το 2009 και το 156,9% το 2012».
«[Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο] είναι της γνώμης ότι η προβληματική κατάσταση της Ελλάδας οφειλόταν και στη στατιστική λαθροχειρία κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρτισης του προγράμματος. Χαιρετίζει την αποφασιστική δράση της ελληνικής κυβέρνησης για επείγουσα και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της ανεξάρτητης Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τον Μάρτιο του 2010. Σημειώνει ότι η βαθμιαία αποκάλυψη της στατιστικής λαθροχειρίας στην Ελλάδα είχε αντίκτυπο στην ανάγκη αναπροσαρμογής των πολλαπλασιαστών, των προγνώσεων και των προτεινόμενων μέτρων. Υπενθυμίζει ότι, λόγω της επιμονής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η Eurostat (η στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης) είναι πλέον επιφορτισμένη με τις εξουσίες και τα μέσα για την παροχή ενός στέρεου συνόλου αξιόπιστων και αντικειμενικών στατιστικών στοιχείων. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η μοναδική συγκάλυψη, είναι αυτή που επιδιώκουν όσοι προσπάθουν να αποκρύψουν τις εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή» δηλώνει ο συνεργάτης του κ. Παπανδρέου.
Σύμφωνα με τον κ. Ελενόπουλο, αν κάτι έχει σημασία, είναι το γεγονός ότι, για να οδηγηθούν η χώρα και οι Έλληνες σε ένα βιώσιμο μέλλον, απαιτείται κατανόηση του προβλήματος, των πραγματικών αιτιών που μας έφεραν στα πρόθυρα μιας εθνικής καταστροφής.«Και η αδυναμία και η άρνηση κατανόησης αυτής της αδήριτης ανάγκης, οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα: από τη μια, οι πολλοί να πληρώνουν και μάλιστα, δυσανάλογα, τις τραγικές συνέπειες από τις επιλογές των πραγματικών υπευθύνων και από την άλλη, να εξακολουθούμε να είμαστε εκτεθειμένοι στον κίνδυνο να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια νέα κρίση» καταλήγει.
Ανακοίνωση για το θέμα εξέδωσε και το ΠΑΣΟΚ:
«Μετά από πέντε χρόνια θυσιών και μεγάλων δυσκολιών για την πλειοψηφία των ελληνικών οικογενειών, κάποιοι αρέσκονται να καταφεύγουν σε θεωρίες συνομωσίας σε ό,τι αφορά τους πραγματικούς λόγους αλλά και υπαίτιους για τις περιπέτειες στις οποίες οδηγήθηκε η χώρα.
Η Ελλάδα το 2009 είχε έλλειμμα 15,8% του ΑΕΠ ή 36,5 δις ευρώ.
Πρόκειται για γεγονός που αποτυπώθηκε με απόλυτη σαφήνεια και κυρίως με διαφάνεια, για πρώτη φορά από την Ανεξάρτητη Ελληνική Στατιστική Αρχή και την επικύρωσε η Eurostat, με τους ίδιους κανόνες που χρησιμοποιεί για όλα τα κράτη μέλη της ΕΕ.
Σημειωτέον ότι η Eurostat έλεγξε τα αποτελέσματα με επιτόπιους ελέγχους που πραγματοποίησε με αντιπροσωπείες εμπειρογνωμόνων της.
Μία από τις πρώτες πρωτοβουλίες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν να κατατεθεί ο νόμος για την ανεξαρτητοποίηση της Στατιστικής Υπηρεσίας, ώστε να μην επαναληφθούν πολιτικές παρεμβάσεις που εξέθεσαν στο παρελθόν την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Ετσι η χώρα κατάφερε, για πρώτη φορά, να αποκτήσει αξιόπιστα στατιστικά στοιχεία.
Γεγονός που αναγνώρισε η Eurostat, επικυρώνοντάς τα χωρίς επιφυλάξεις, απαλείφοντας όλους τους αστερίσκους που είχε για την χώρα μας μέχρι το 2010.
Γεγονός πια αδιαμφισβήτητο, που αποτυπώθηκε και στον προϋπολογισμό του έτους 2013 που ψήφισε η Βουλή – και η Νέα Δημοκρατία – το Νοέμβριο του 2012.
Γεγονός που αναγνωρίζει και η Έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στο σημείο 5 της Έκθεσης, που ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τον Μαρτίου του 2014, αναφέρεται το εξής:
[Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο] … επισημαίνει ότι, πριν από την έναρξη του προγράμματος συνδρομής ΕΕ-ΔΝΤ, το οποίο δρομολογήθηκε την άνοιξη του 2010, υπήρχε ένας διττός φόβος που αφορούσε την «αφερεγγυότητα» και τη «μη βιωσιμότητα» των δημόσιων οικονομικών της Ελλάδας ως αποτέλεσμα της συνεχώς μειούμενης ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και του μακροχρόνιου δημοσιονομικού εκτροχιασμού, λόγω της χαμηλής πραγματικής είσπραξης φόρου εταιρειών, με το δημόσιο έλλειμμα να αγγίζει το 15,7% του ΑΕΠ το 2009, έναντι – 6,5% το 2007, και τον λόγο δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ να συνεχίζει την ανοδική πορεία του από το 2003, όταν είχε διαμορφωθεί στο 97,4%, αγγίζοντας το 129,7% το 2009 και το 156,9% το 2012. Είναι της γνώμης ότι η προβληματική κατάσταση της Ελλάδας οφειλόταν και στη στατιστική λαθροχειρία κατά τα έτη που προηγήθηκαν της κατάρτισης του προγράμματος. Χαιρετίζει την αποφασιστική δράση της ελληνικής κυβέρνησης για επείγουσα και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της ανεξάρτητης Ελληνικής Στατιστικής Αρχής τον Μάρτιο του 2010. Σημειώνει ότι η βαθμιαία αποκάλυψη της στατιστικής λαθροχειρίας στην Ελλάδα είχε αντίκτυπο στην ανάγκη αναπροσαρμογής των πολλαπλασιαστών, των προγνώσεων και των προτεινόμενων μέτρων. Υπενθυμίζει ότι, λόγω της επιμονής του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η Eurostat (η στατιστική υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης) είναι πλέον επιφορτισμένη με τις εξουσίες και τα μέσα για την παροχή ενός στέρεου συνόλου αξιόπιστων και αντικειμενικών στατιστικών στοιχείων.
Ωστόσο, κάποιοι πιστεύουν ότι αν ποινικοποιηθεί η αλήθεια, θα καταφέρουν να κρύψουν κάτω απ το χαλί την αναξιοπιστία που είχε η χώρα μέχρι το 2010, φορτώνοντας όλα τα δεινά για τα οποία η χώρα μπήκε σε περιπέτειες, αδυνατώντας να αντιμετωπίσει μόνη της την κρίση, στην αποτύπωση της πραγματικότητας.
Κατανοούμε την αγωνία τους να προστατέψουν αυτούς που πραγματικά οδήγησαν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού, αλλά δεν θα τους επιτρέψουμε να διαστρεβλώνουν τόσο βάναυσα την πραγματικότητα.
Οι ευθύνες του Καραμανλή δηλώνουν την πιο σοβαρή ίσως αιτία της γνωστής σιωπής του
Ο κ. Καραμανλής ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη διακυβέρνηση της χώρας με την αλήστου μνήμης «απογραφή». Ηταν μια καλοσχεδιασμένη πολιτική απάτη. Κατά την οκταετία Σημίτη η Ελλάδα προχώρησε σε μεγάλες παραγγελίες οπλικών συστημάτων. Σύμφωνα με τους ευρωπαϊκούς κανόνες η εγγραφή των εξοπλιστικών δαπανών στον προϋπολογισμό μπορεί να γίνει είτε κατά το έτος παραγγελίας είτε κατά το έτος παραλαβής των όπλων.
Η κυβέρνηση Σημίτη, έχοντας επωμιστεί μεταξύ άλλων και την ευθύνη διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, προτίμησε τη δεύτερη επιλογή. Αλλωστε το ίδιο έκαναν οι περισσότερες κυβερνήσεις της ευρωζώνης. Η κυβέρνηση Καραμανλή βρέθηκε αναγκασμένη να παραλάβει οπλικά συστήματα και να εγγράψει στους προϋπολογισμούς των ετών 2004-2007 εξοπλιστικές δαπάνες της τάξης των 10 δισ. ευρώ (πάνω από 2% του ΑΕΠ τον χρόνο).
Με δαπάνη ύψους 2% του ΑΕΠ ετησίως «εγκλωβισμένη» στην εξυπηρέτηση αμυντικών παραγγελιών δεν περίσσευε παρά μόνο 1% για κοινωνικές παροχές προτού αγγίξει η κυβέρνηση το επιτρεπόμενο από τους ευρωπαϊκούς κανόνες όριο ελλείμματος ύψους 3% του ΑΕΠ. Κατά συνέπεια η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θα είχε πρακτικά κανένα περιθώριο για παροχές. Θα μετατρεπόταν σε αυτό που φοβόταν ο κ. Καραμανλής και οι συνεργάτες του, δηλαδή σε μια απαξιωμένη «δεξιά παρένθεση». Για να υπερβούν το πρόβλημα αξιοποίησαν το δικαίωμα να μεταβάλουν την επιλογή του κανόνα και να εγγράψουν τις δαπάνες για οπλικά συστήματα (αλλά και αρκετές δαπάνες Υγείας) στα παρελθόντα έτη. Παρουσίασαν έτσι μια νέα «φουσκωμένη» εικόνα για τους προϋπολογισμούς των ετών 1999-2003. Στη συνέχεια άρχισαν να δανείζονται (πάνω από 10 δισ. ευρώ ως το 2008) για να πληρώνουν τα όπλα που παρελάμβαναν. Και τουλάχιστον άλλα τόσα για να χρηματοδοτήσουν παροχές. Κι έτσι κέρδισαν με άνεση τις εκλογές του 2007.
Ηλιοθεραπεία στη βάρκα
Σε αυτό το νέο χρέος από τα Εξοπλιστικά και τις παροχές προστέθηκε νέος δανεισμός πάνω από 50 δισ. ευρώ ως τις αρχές του 2009 για να αποπληρωθούν οι τόκοι που «παρήγαγε» ένα δημόσιο χρέος το οποίο στις 31.12.2003 βρισκόταν ήδη στα 182 δισ. ευρώ.
Τέλος, προστέθηκε η ύφεση λόγω των διεθνών συνθηκών, αλλά και γιατί από τα τέλη του 2007 οι τράπεζες φρέναραν την κατανάλωση εισαγόμενων αγαθών με δανεικό χρήμα η οποία ήταν η πραγματική «ατμομηχανή» της οικονομικής ανάπτυξης. Το νέο φουσκωμένο έλλειμμα καλύφθηκε με νέο δανεισμό της τάξης των 20 δισ. ευρώ. Συνολικός λογαριασμός πενταετίας: 90 δισ. ευρώ. Κάπως έτσι στις αρχές του 2009 ο κ. Καραμανλής ξύπνησε ένα πρωί αδυνατώντας να πιστέψει ότι μέσα σε πέντε χρόνια το χρέος έφθασε κοντά στα 270 δισ. ευρώ! Ηθελε ωστόσο να κερδίσει τις ευρωεκλογές έστω και «με μία ψήφο διαφορά».
Συνέχισε λοιπόν τον δανεισμό, θυσίασε εν ψυχρώ τον κ. Αλογοσκούφη και εγκαθίδρυσε μια νεοδημοκρατική «τρόικα», ένα «υπερδιευθυντήριο» με τον διάδοχο του Αλογοσκούφη στο υπουργείο Οικονομικών Γιάννη Παπαθανασίου, τον Γιώργο Σουφλιά και τον Κωστή Χατζηδάκη. Ελαβαν κάποια μέτρα (σε τρεις δόσεις), τα οποία όμως ήταν… απλή παρακεταμόλη μπροστά στο μέγεθος των ελλειμμάτων.
Μετά τη βαριά ήττα στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009 (όχι με μία αλλά με 223.223 ψήφους διαφορά…) ο κ. Καραμανλής κατάλαβε ότι η χώρα κυριολεκτικά θα του σκάσει στα χέρια. Σεβάστηκε τα «μπάνια του λαού» (αλλά και τα δικά του…) και στις 2 Σεπτεμβρίου 2009 προκήρυξε πρόωρες εθνικές εκλογές.
Μαυρισμένος από τις ώρες περισυλλογής που περνούσε μέσα στη βάρκα στα ανοιχτά της Ραφήνας και της Ιου υποσχέθηκε πάγωμα μισθών και συντάξεων. Too little, too late. Βεβαίως ο κ. Καραμανλής έχει ένα μεγάλο ελαφρυντικό. Κανένας ηγέτης δεν μπορεί να ελέγξει κανέναν λαό σε εποχές πρόσβασης σε φθηνό και άφθονο δανεισμό. Το φθηνό χρήμα εξαχρειώνει τις κοινωνίες και τις κάνει να νομίζουν ότι ακόμα και οι συνθήκες ευημερίας ισοδυναμούν με καιρούς αδικίας. Κάπως έτσι έφθασε να ανεχθεί ακόμα και την πυρπόληση της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 2008. Εκείνες τις νύχτες του Δεκέμβρη ο κ. Καραμανλής έχασε οριστικά τον σεβασμό της κοινής γνώμης.
Τέλος, ο κ. Καραμανλής εξελέγη το 2004 με το σύνθημα «επανίδρυση του κράτους». Ευκαιρία να σκεφθούμε ποιες ήταν οι «καθαρές» ετήσιες δαπάνες μισθών και συντάξεων το 2004 και ποιες ήταν το 2009. Είχαν σχεδόν διπλασιαστεί! Πρόκειται για το περίφημο διάγραμμα που ανέμιζε ο τότε διοικητής της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ στις διασκέψεις κορυφής και στα Eurogroup την περίοδο 2009-2011. Και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Η επανίδρυση του κράτους συμπυκνώθηκε σε αυτό το διάγραμμα που ανέμιζε ο κ. Τρισέ.
Στις 4 Οκτωβρίου 2009 ο κ. Γ. Παπανδρέου κερδίζει τις εκλογές με 43,92%.
Αναφέρουν πολλοί την πολυσημία, το «λεφτά υπάρχουν» και τη νέα πολύμηνη καθυστέρηση στη λήψη περιοριστικών μέτρων ως αυτό που τελικά οδήγησε τη χώρα στο Μνημόνιο. Η ερμηνεία αυτή όλους μάς έχει γοητεύσει κατά καιρούς. Είναι όμως έτσι; Η κρίση σε πραγματικούς αριθμούς ήταν χειρότερη από την κρίση του 1985 και του 1994 γιατί αυτή τη φορά το δημόσιο χρέος είχε πραγματικά εκραγεί, ενώ το παράδοξο είναι ότι δεν το αντιλαμβανόμασταν γιατί λειτουργούσαμε στο προστατευμένο περιβάλλον του ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι οι ιμάντες δανεισμού λειτουργούσαν θαυμάσια σαν να ήμασταν Γερμανία, την ίδια ώρα που τα ελλείμματα είχαν εκραγεί πέρα από κάθε προηγούμενο. Με άλλα λόγια, η οικονομία είχε καταρρεύσει πολύ καιρό προτού στερέψουν τα κεφάλαια που μας προστάτευαν από τις συνέπειες της κατάρρευσης. Αν ο κ. Παπανδρέου ελάμβανε αμέσως αυστηρά μέτρα περιορισμού μισθών και συντάξεων, αυτά με μαθηματική ακρίβεια αποκλείεται να ήταν ηπιότερα του Μνημονίου. Ο στόχος των μέτρων θα ήταν να «πειστούν» οι αγορές να χρηματοδοτήσουν ένα μικρότερο έλλειμμα του προϋπολογισμού για το 2010. Κατά συνέπεια, τα μέτρα ήταν εξασφαλισμένα.
Γιατί δεν τα έλαβε αμέσως;
Γιατί, όπως τεκμηριώνουν στελέχη που συμμετείχαν στην κυβέρνηση Παπανδρέου, στο τέλος του 2009, με το δημόσιο χρέος στα 298 δισ. ευρώ να παράγει τόκους πιο γρήγορα από ποτέ, με το ετήσιο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών (διαφορά εισαγωγών – εξαγωγών) να αγγίζει τα αστρονομικά για τα δεδομένα της χώρας 30 δισ. και με αρνητικό ρυθμό ανάπτυξης (-2,3%), οι αγορές ούτως ή άλλως δεν θα χρηματοδοτούσαν τη χώρα παρά μόνο με απαγορευτικά επιτόκια. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου έχει καταγράψει στέρεα επιχειρήματα για όλα τα παραπάνω στο πρόσφατο βιβλίο του «Game Over» (εκδόσεις Παπαδόπουλος) που έγινε best seller. Ακόμα λοιπόν κι αν λαμβάνονταν τα σκληρότερα δημοσιονομικά μέτρα υπό συνθήκες σουηδικής κοινωνικής ειρήνης, ο λογαριασμός δεν θα έβγαινε. Με ένα χρέος τόσο εκρηκτικό κανένα πακέτο μέτρων δεν ήταν αρκετό χωρίς εξωτερική στήριξη που θα εξασφάλιζε την κάλυψη των νέων (μικρότερων) ελλειμμάτων και την εξυπηρέτηση των τόκων που το χρέος αυτό διαρκώς παρήγε.
Ακόμα και ύστερα από μέτρα λιτότητας που η κυβέρνηση Παπανδρέου γρήγορα θα επέβαλλε μόνη της (για παράδειγμα, αν μείωνε μισθούς και συντάξεις κατά 20% ήδη την πρώτη ημέρα σχηματισμού κυβέρνησης), η χώρα θα χρειαζόταν τεράστια κεφάλαια για να χρηματοδοτήσει και να συνεχίσει να καταβάλλει το υπόλοιπο 80% – συν τους τόκους. Δεν αρκούσε λοιπόν μια περικοπή 20% για να αποφύγουμε το ΔΝΤ. Θα αρκούσε, ίσως, κάτι περισσότερο; Ας υποθέσουμε ότι θα μπορούσε να αποφασιστεί εν μια νυκτί περικοπή 60%-70%. Ακόμα κι αν αυτό γινόταν χωρίς κοινωνικό πόλεμο και χωρίς να καταρρεύσει η οικονομία από το απότομο σοκ, το πρόβλημα πάλι δεν θα είχε λυθεί γιατί θα έπρεπε επιπλέον να εξασφαλιστούν δεκάδες δισεκατομμύρια για να αποπληρωθούν τόκοι και να αναχρηματοδοτηθεί το χρέος. Η μοναδική λύση λοιπόν ήταν η σταδιακή προσαρμογή με περικοπές της τάξης του 20% και η αναζήτηση εξωτερικής στήριξης πάνω από 100 δισ. ευρώ για τρία χρόνια. Και εφόσον αυτά τα κεφάλαια οι αγορές δεν θα τα εμπιστεύονταν στην Ελλάδα, τότε αυτά έπρεπε να αναζητηθούν στους διεθνείς θεσμούς.
Ούτε όμως το ΔΝΤ διέθετε αυτά τα κεφάλαια (το μερίδιο στήριξης που αναλογούσε στη χώρα μας έφθανε μόλις και μετά βίας τα 20 δισ.). Γι’ αυτό ο κ. Παπανδρέου, παρά την πολιτική αμφισημία του, επέμενε να διεκδικεί ευρωπαϊκή στήριξη και πρώτος μίλησε για την αναγκαιότητα δημιουργίας ευρωπαϊκού μηχανισμού. Ωστόσο η άποψή του ότι έπρεπε να προετοιμάσει σταδιακά τον λαό προτού ληφθούν τα πρώτα σκληρά μέτρα παραμένει αμφιλεγόμενη.
Με πληροφορίες απο τις εφημερίδες REAL NEWS , Το ΕΘΝΟΣ.
The Socialist Newsroom
