“Η δύναμη της Δημοκρατίας και των αξιών της”. Γράφει ο Λάμπης Χριστόπουλος.

                                              Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΗΣ

       Μια κοινωνία, όπου κυρίαρχο καθεστώς είναι η Δημοκρατία, ακούει, υπακούει και σέβεται κάποιες βασικές αξίες που δίνουν ζωή και ταυτότητα στο πολίτευμα και στους πολίτες που το συμμερίζονται και το ασπάζονται. Με τον όρο Δημοκρατία εννοούμε το ελεύθερο δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Σαν θεσμός αποτελείται από πολλά παρακλάδια όπως, την ελευθερία έκφρασης λόγου, συμμετοχή στα κοινά, ανταλλαγή απόψεων, ακόμα και τη συμμετοχή σε Διαδηλώσεις.

       Οι Διαδηλώσεις πραγματοποιούνται κατά κανόνα, με σκοπό να ακουστούν προς τον κόσμο και την εκάστοτε κυβέρνηση τα αιτήματα των διαδηλωτών τα οποία ως επί το πλείστον παραμένουν ίδια εδώ και πολλά χρόνια. Τα βασικότερα είναι, καλύτερες συνθήκες εργασίας, εργατικά δικαιώματα και ισχυροποίηση κοινωνικού κράτους (Κράτος Πρόνοιας). Δικαίωμα στις Διαδηλώσεις έχουν… ΟΛΟΙ και εννοείται πως όταν μιλάμε για διαδηλώσεις, δεν αναφερόμαστε στις μετωπικές συγκρούσεις πολιτών και αστυνομικών.

       Τις προάλλες, κατατέθηκε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο το οποίο διαχώριζε τις διαδηλώσεις (την ελευθερία λόγου να θυμίσω) σε νόμιμες και παράνομες, προκαλώντας πλήθος αντιδράσεων από την κοινή γνώμη και την αντιπολίτευση. Το ερώτημα όμως που πρέπει να τεθεί είναι αν απώτερος σκοπός της κυβέρνησης είναι να περιορίσει με κάθε τρόπο τους μπαχαλάκηδες (κάτι που δυστυχώς δύσκολα επιτυγχάνεται) ή γενικότερα τις πορείες.

       Το Κίνημα Αλλαγής με τη σειρά του κατέθεσε προτάσεις που όχι απλά έγιναν αποδεκτές από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, αλλά κατάφεραν να αλλάξουν στο σύνολο τη μορφή του νομοσχεδίου, δίνοντας μια πιο δημοκρατική όψη.

       Ωστόσο τις τελευταίες ώρες φαίνεται να διχαζόμαστε σαν στελέχη και να διαφωνούμε με τη στάση της παρατάξεώς μας και την προθυμία να υπερψηφίσουν οι βουλευτές μας το νομοσχέδιο. Γνωρίζω καλά ότι οι δημοκρατικές αξίες δεν φιμώνονται, δεν φυλακίζονται, δεν περιθωριοποιούνται και δεν καταργούνται με ένα νόμο και ένα άρθρο. Γνωρίζω επίσης πως όσο κι αν ένας νόμος σαν κι αυτόν δείχνει προσιτός προς τους διαδηλωτές, πάντα θα είναι μια μικρή μαχαιριά στα σπλάχνα των αγώνων που δίνουν καθημερινά οι εργαζόμενοι. Συντρόφισσες και σύντροφοι, είμαστε όλοι μέλη μιας παράταξης που επί δεκαετίες χαράσσει ανοδική και καθοδική πορεία όπως συμβαίνει άλλωστε και σε φυσικό επίπεδο. Δεν είναι όλες οι μέρες ηλιόλουστες αυτό μην το ξεχνάμε. Όπου υπάρχει ακμή κάποια στιγμή θα υπάρξει παρακμή και το αντίστροφο. Την τελευταία δεκαετία, σαν παράταξη έχουμε χτυπηθεί αλύπητα σηκώνοντας στις πλάτες μας φορτία που δεν μας αναλογούσαν απλά επειδή πράξαμε όπως μάλλον πράττουμε και αυτή τη στιγμή. Διχαστήκαμε, χωριστήκαμε και δεν υπερασπιστήκαμε τις θέσεις μας σθεναρά όπως έπρεπε, δίνοντας ελεύθερο έδαφος σε αυτούς που ήθελαν και θέλουν με κάθε τρόπο να μας κατακρίνουν (ούτε καν να μας κρίνουν) και να μας προσβάλλουν. Υποτίθεται πως είμαστε ενωμένοι σαν γροθιά κι έτοιμοι να σταθούμε μπροστά στις δυσκολίες και να μιλήσουμε με το θάρρος της γνώμης μας υπερασπίζοντας τις θέσεις και την ιδεολογία μας. Δεν είμαστε φτιαγμένοι για τα εύκολα όμως κι από βιολογικής απόψεως κιόλας, κι αυτό οφείλουν να το κατανοήσουν όλοι. Όποιος δεν το κατανοεί δεν ανήκει ανάμεσά μας. 

       Σε κάτι τέτοιες στιγμές όπου οι απόψεις μεταξύ μας διίστανται, δεν αρκεί μόνο να είμαστε ενωμένοι, πρέπει να είμαστε και συσπειρωμένοι και να στείλουμε από κοινού ένα μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, πως δεν αποδεχτήκαμε να ψηφίσουμε ένα νομοσχέδιο που μας έφεραν και δεν ήρθαμε πιο κοντά ιδεολογικά με τη Νέα Δημοκρατία, κάθε άλλο, αλλά πως αλλάξαμε αυτό το νομοσχέδιο φέρνοντάς το στα μέτρα τα δικά μας, του κόσμου και των συνδικαλιστών. Διαφοροποιούμε τους διαδηλωτές από τους αντιεξουσιαστές, εκείνους που ζητούν τα αυτονότητα από εκείνους που αρέσκονται στο να σπέρνουν τον τρόμο και τη φασαρία. Διαφοροποιούμε εκείνους ειρηνικά  αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο και τη βελτίωση συνθηκών ζωής και εργασίας των παιδιών τους, από εκείνους που οπλισμένοι με μίσος βανδαλίζουν και καταστρέφουν τη δημόσια περιουσία και παίρνουν ‘’στο λαιμό’’ τους, τους απλούς συνδικαλιστές. Οι συνδικαλιστές δεν είναι επαναστάτες χωρίς αιτία, αλλά άνθρωποι που εντός νομικού πλαισίου πασχίζουν να βρουν το δίκιο τους, κι εμείς ως παράταξη το ξέρουμε καλά. 

       Αυτό το μήνυμα δεν αρκεί απλά να το διαδώσουμε, πρέπει και να το πιστέψουμε ώστε να το έχουμε ως αρχή δική μας για το μέλλον. Για να πετύχουμε, πρέπει να προσπαθήσουμε, και προσπαθούμε μόνο όταν αγωνιζόμαστε και το σίγουρο είναι πως πέρα από τους ίδιους μας τους εαυτούς, για την ώρα τουλάχιστον, δεν υπάρχει άλλο εμπόδιο.     

Λάμπης Χριστόπουλος

Φοιτητής Πολυτεχνείο Κρήτης