“Eννιά ερωτήματα και απαντήσεις για την υποψηφιότητα Παπανδρέου” – Γράφει το μέλος της ΚΠΕ Γιώργος Φωτάκης

ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ ΕΝΝΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ-ΕΝΝΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ  ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ 

(Γιάννης Φωτάκης μέλος της ΚΠΕ του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ) 

Ερώτημα 1: Υπάρχει ζωτικός χώρος για το ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ, στο σημερινό πολιτικό  σκηνικό της Χώρας; 

Η Πατρίδα μας αντιμετωπίζει μεγάλα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα. Δυστυχώς οι αιτίες  που την οδήγησαν στην κρίση χρέους και τον αναγκαστικό δανεισμό, εξακολουθούν να  παραμένουν, απειλώντας με νέα αδιέξοδα. Οι βαθιές ριζοσπαστικές αλλαγές που  απαιτούνται και μάλιστα σε μια σύγχρονη προοδευτική κατεύθυνση είναι στα αζήτητα. Την  ίδια ώρα οι κοσμογονικές αλλαγές που συντελούνται σε παγκόσμιο επίπεδο, συνιστώντας  ταυτόχρονα κινδύνους αλλά και ευκαιρίες, ξεπερνιούνται χωρίς ουσιαστική συζήτηση και  συστηματική προσέγγιση, όπως θα έπρεπε. Η έννοια της εθνικής συνεννόησης, που  επιβάλλεται για πολλά ζητήματα (εθνικά και άλλα), απουσιάζει εντελώς. 

Ο ψευτοδιπολισμός που επικράτησε στο πολιτικό σύστημα, μετά από την 10ετή κρίση,  μεταξύ ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, είναι πασιφανές ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις παραπάνω ανάγκες. 

Η ΝΔ, ο ιδεολογικός αντίπαλος μας ήδη έχει εμφανίσει τις γνωστές λογικές της Συντηρητικής  Παράταξης: Το κράτος λάφυρο στο νικητή των εκλογών, πελατειακές σχέσεις, στενή επαφή  και στήριξη από εξωθεσμικά κέντρα, κλπ 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη πλευρά, που θέλει να εμφανίζεται ως ο κύριος εκπρόσωπος του  Προοδευτικού χώρου, δέσμιος των δικών του ιδεολογημάτων και αντιφάσεων, που ξεκινούν  από τον τρόπο που ανέλαβε αλλά και διαχειρίστηκε τη διακυβέρνηση του, που τον οδήγησαν σε ρήξη με τα μεσαία στρώματα, επ΄ ουδενί δεν μπορεί να αξιοποιήσει τις αντιφάσεις, που  έχει εμφανίσει η διακυβέρνηση της ΝΔ. Περιορίζεται απλά, σε μια φτηνή αντιπολιτευτική  τακτική, αδυνατώντας να θέσει την απαιτούμενη πολιτική ατζέντα. Για όλους μας είναι  πλέον καθαρό, ότι πρόκειται για τον πιο βολικό αντίπαλο της Δεξιάς. 

Είναι πλέον πασιφανές ότι ένα μεγάλο πολιτικό κενό υπάρχει στο πολιτικό μας σύστημα. Λείπουν τα προτάγματα της Δημοκρατικής Παράταξης, για την προσέγγιση των αναγκών της  Πατρίδας μας, λείπει το προοδευτικό στίγμα της, καθώς και ο μοναδικός ρόλος της, για  εθνική συνεννόηση, όπου βέβαια, αυτή απαιτείται.΄΄Ιδού λοιπόν, πεδίο δόξης, λαμπρό΄. 

Ερώτημα 2: Η εκλογή Προέδρου στο ΚΙΝΗΜΑ ΑΛΛΑΓΗΣ, συνιστά ευκαιρία για να καλυφθεί  το κενό στο πολιτικό σύστημα και με ποιες προϋποθέσεις;

Και βέβαια συνιστά, όμως υπό προϋποθέσεις. Κύρια από αυτές, ο διάλογος που θα  προηγηθεί: 

∙ Να είναι ανοικτός, καθαρός και με ευθύ λόγο. 

∙ Να προτάσσει την αυτονομία της Παράταξης. 

∙ Να εντοπίζεται σε προτάσεις για το μέλλον της Πατρίδας μας, ώστε το ζήτημα της  αναγέννησης μας να συνδεθεί με το μέλλον αυτό. Θα είναι αυτοκαταστροφικό, ο  διάλογος αυτός να συνδεθεί με μικροπαραταξιακές σκοπιμότητες.  

Ερώτημα 3: Προσφέρει στο θέμα αυτό η υποψηφιότητα Παπανδρεου; 

Κατ΄αρχήν είναι δεδομένο ότι μια μεγάλη προσέλευση στην κάλπη, θα αποδείξει ότι ο  ελληνικός λαός επενδύει πολιτικά στο Κίνημα μας για το μέλλον της χώρας και θα  επιβεβαιώνει ότι το ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να είναι ριζωμένο στη συνείδηση του. Στην αντίθετη  περίπτωση, θα αποδειχθεί ότι αποτελούμε ένα απλό δίκτυο στελεχών και φίλων, μέσα στα  τείχη του ελληνικού κομματικού μικρόκοσμου.  

Με αυτό το δεδομένο, η υποψηφιότητα Γ. Παπανδρέου, που μόνο με την ανακοίνωση της,  έχει ταράξει τα νερά, προοιωνίζοντας μεγάλη προσέλευση στην κάλπη, είναι η πρώτη μεγάλη  προσφορά της, στην υπόθεση αυτή. 

Παρά πέρα, η υποψηφιότητα Γ. Παπανδρέου έχει πολλά να προσφέρει και συγκεκριμένα:  

∙ Στην ανάδειξη της παράταξης ως πρωταγωνιστικής αυτόνομης δύναμης στη Δημόσια  ζωή και όχι ως ενός συμπληρωματικού μορφώματος την ώρα μάλιστα, που στην Ευρώπη  η Σοσιαλδημοκρατία ανοίγει το νέο ιστορικό κύκλο της. 

∙ Στην προσέγγιση των μεγάλων Εθνικών και Κοινωνικών προβλημάτων και στην  προώθηση της εθνικής συνεννόησης όπου αυτή απαιτείται. 

∙ Στην ανάδειξη της νέας θεματολογίας που αφορά το μέλλον της χώρας και των  πολιτικών για την Ελλάδα του 2030. 

∙ Στην ανάδειξη του ρόλου των δημιουργικών δυνάμεων με ιδιαίτερη έμφαση στη νέα  γενιά, που είναι η πλέον προσοντούχα μα και τόσο αδικαίωτη στις αναζητήσεις της. ∙ Στην ανάγκη για μια ταυτόχρονη διπλή νίκη, τόσο απέναντι στο ΣΥΡΙΖΑ όσον αφορά την  

ανατροπή στον μεταξύ μας συσχετισμό δύναμης, όσο και απέναντι στη Ν. Δ., ώστε να  καταστεί κοινοβουλευτική μειοψηφία.  

Και ειδικότερα μπορεί η υποψηφιότητα Γ. Παπανδρέου μπορεί να προσφέρει στον πολιτικό  διάλογο, για την οικονομία στον καιρό της υγειονομικής κρίσης και μετά, για την παραγωγική  ανασυγκρότηση και τις κοινωνικές ανισότητες, τον πρωταγωνιστικό ρόλο της πατρίδας μας  στις πρωτοβουλίες για την κλιματική κρίση και την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών και  ασφαλώς για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο και υπό το πρίσμα του  τουρκικού επεκτατισμού.  

Συμπερασματικά, η υποψηφιότητα και η νίκη στη συνέχεια, του Γ. Παπανδρέου, συμβάλει  ώστε η πραγματικά μεγάλη ευκαιρία που διαγράφεται για το Κίνημά μας, να γίνει  πραγματικότητα, βάζοντας τέρμα στις μάχες οπισθοφυλακών και ανοίγοντας παράθυρο  στο μέλλον.

Βέβαια πρέπει να έχουμε κατά νου, ότι πρόκειται για μια υποψηφιότητα που ανατρέπει  παρασκηνιακούς και εξωθεσμικούς σχεδιασμούς και γι αυτό είναι ευνόητη και η αντίδραση  εναντίον της, ποικιλώνυμων δυνάμεων. Συνεπώς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την  αντιμετωπίσουμε. 

Ερώτημα 4: Μα δεν έχει ευθύνες ο Γ. Παπανδρέου για τα μνημόνια. Πως θα τον  ξαναεμπιστευθούμε; 

Εξωκομματικοί παράγοντες επιχειρούν να πλήξουν την αδιαμεσολάβητη σχέση των  Παπανδρέου με τη λαϊκή βάση για να επιβάλλουν το αφήγημα πως η καταστροφή της χώρας  άρχισε με τον Ανδρέα και τέλειωσε με το Γιώργο. Το κάνουν για να αποκρύψουν ευθύνες  άλλων και να εγκαθιδρύσουν έτσι την πολιτική ηγεμονία της Δεξιάς.  

Αυτή η συζήτηση, όμως, καταντά ανέκδοτο, όταν προσπερνά τρεις αλήθειες: 

Αλήθεια 1η: Το πρώτο μνημόνιο απέτρεψε την πλήρη κατάρρευση της χώρας, λόγω του  οικονομικού εκτροχιασμού της περιόδου 2004-2009 και τη συνεπαγόμενη στάση πληρωμών.  Με κλειστές τις αγορές για την Ελλάδα, η μόνη εναλλακτική λύση έναντι της χρεοκοπίας ήταν  η απευθείας προσφυγή στο μηχανισμός διάσωσης της Ε.Ε., ο οποίος με πρωτοβουλία  Παπανδρέου, συστάθηκε, το δε ΔΝΤ τελικώς συμμετείχε στο πρόγραμμα ως τεχνικός  σύμβουλος με απαίτηση της δανείστριας Γερμανίας. 

Όσον αφορά τις απόλυτες ευθύνες της ΝΔ αποκαλυπτικό είναι το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού  Κοινοβουλίου στις 13 Μαρτίου 2014, που ψηφίσθηκε σχεδόν ομόφωνα, με εξαίρεση τους  βουλευτές της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. και που συστηματικά αποκρύπτεται. ΄Οι ευθύνες άδικα,  έπεσαν στον ΄΄πυροσβέστη΄΄ και όχι στον ΄΄εμπρηστή΄΄. 

Αλήθεια 2η: Η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως αντιπολίτευση, τοποθέτησαν το κόμμα πάνω από τη  χώρα, αντίθετα με τη συναινετική στάση της αντιπολίτευσης στις χώρες με το ίδιο πρόβλημα.  Την ώρα που ψευδώς, διεκήρυτταν πως έχουν άλλη πολιτική εκτός μνημονίων, ανεπισήμως  συνθηματολογούσαν ως ‘’αγανακτισμένοι’ στις πλατείες, προτρέποντας να καεί η ΒΟΥΛΗ!. 

Αλήθεια 3η:Ως κυβέρνηση η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και μετά ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισαν και εφάρμοσαν  μνημόνια με επαχθείς όρους. Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ το 2010 βρέθηκε αντιμέτωπη με  πρόβλημα που δεν γνώριζε, λόγω απόκρυψης των στοιχείων από την προηγούμενη  κυβέρνηση. Αντίθετα οι κυβερνήσεις διαδοχικά ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ γνώριζαν την πραγματική  κατάσταση της χώρας, που ήταν ήδη σε μνημόνιο και εν τούτοις επιδόθηκαν σε άκρατη  κομματική κερδοσκοπία. Έτσι, καταδημαγωγούμενος ο ελληνικός λαός, ψηφίζοντας για να ‘’διώξει’’ το πρώτο μνημόνιο, εισέπραξε’ άλλα δύο! 

Ερώτημα 5: Πέραν από τους χειρισμούς για το μνημόνιο, η διακυβέρνηση Παπανδρέου των  ετών 2009-2011, έχει έργο να επιδείξει, για το οποίο αξίζει να τον εμπιστευθούμε; 

Ο αναγκαστικός δανεισμός και το μνημόνιο ήρθε σαν φυσική συνέπεια της κρίσης που  προηγήθηκε. Η κρίση αυτή με τη σειρά της, προκλήθηκε από συγκεκριμένες δομικές 

ανεπάρκειες της Χώρας και βέβαια από τον οικονομικό εκτροχιασμό της 6ετίας Καραμανλή. Ο αντίθετος ισχυρισμός της τότε αντιπολίτευσης, δηλ. το γνωστό ανέκδοτο, ότι το μνημόνιο  έφερε την κρίση, πολύ απλά κόστισε στον Ελληνικό Λαό δύο επί πλέον μνημόνια. 

Ο Γ. Παπανδρέου κινούμενος με συνέπεια στη βάση της παραπάνω διαπίστωσης, προχώρησε  σε πρωτοποριακές προοδευτικές μεταρρυθμίσεις. Η ηλεκτρονική συνταγογράφηση, το open gov, η διαύγεια, η προώθηση της Αποκέντρωσης μέσα από τον Καλλικρατικούς ισχυρούς  Δήμους και Περιφέρειες, οι οικονομικοί Εισαγγελείς, η φορολόγηση των υπεράκτιων  εταιρειών, είναι μόνον ορισμένες από αυτές. Ήταν ο μόνος δρόμος που μπορούσε να άρειτα  αίτια που οδήγησαν στην κρίση, για να μην οδηγηθούμε ξανά στην ίδια χρεωκοπημένη  κατάσταση. Το δυστύχημα είναι ότι αυτές οι δομικές αλλαγές σταμάτησαν το 2011, με την  κυβερνητική αποχώρηση του Παπανδρέου. Να γιατί πρέπει να τον ξαναεμπιστευθούμε. 

Ερώτημα 6: Μήπως όμως με την κάθοδο του, ο Παπανδρέου επιδιώκει και την προσωπική  του δικαίωση; 

Η διαχρονικά, αδιάψευστη πολιτική στάση του, μαρτυρά πως το κριτήριο δεν είναι  προσωπικό. Σε κρίσιμες στιγμές απέδειξε ότι θέτει το συμφέρον της χώρας πάνω από το  προσωπικό του, ότι αναλαμβάνει, όταν πρέπει, ρίσκα και ευθύνες, χωρίς το φόβο του  πολιτικού κόστους. Αν είχε προσωποκεντρικά κριτήρια καριέρας, θα αρκούσε να κάνει  εξαρχής αυτό που δίδαξαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Να διαχειρισθεί το πρόβλημα της  χώρας όχι με σκοπό να το λύσει, αλλά να το εκμεταλλευτεί παλαιοκομματικά. 

Όσο για τη δικαίωση του αυτή έχει έρθει από την ίδια τη ζωή. Ιστορική αλήθεια είναι, ο  τρόπος που λειτούργησε το 2010, για να διασωθεί η Χώρα από την άτακτη χρεωκοπία και ότι  έχει πρωτοπόρες απόψεις, για ένα σωρό θέματα. Σήμερα 20 χρόνια, αφ΄ότου αυτά διατυπώθηκαν, όλοι πλέον μιλούν για τον ψηφιακό κόσμο, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση,  την κλιματική αλλαγή και το μονόδρομο της πράσινης ανάπτυξης, τη συμμετοχή, τη  διαβούλευση και τη διαύγεια στις λειτουργίες της κοινωνίας και του κράτους. Αυτή είναι η  πραγματική δικαίωση. 

Ερώτημα 7: Καλά όλα αυτά, αλλά η Παράταξη μας δεν χρειάζεται ανανέωση; 

Όταν μιλάμε για την ανάγκη ανανέωσης και συγχρόνως απευθυνόμαστε στο Γ. Παπανδρέου,  ένα κατεξοχήν πολιτικό του μέλλοντος, με βαθιά γνώση του κόσμου, με νεωτερικές ιδέες, με  αρχές και όραμα και με πολιτικές ικανές να εμπνεύσουν τη νέα γενιά, πρέπει να είμαστε  ιδιαίτερα προσεκτικοί. 

Είναι αποδεδειγμένο ότι η ανανέωση χωρίς ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο οδηγεί στο νέο  που είναι μεν αχρησιμοποίητο, αλλά όχι πάντοτε χρήσιμο. Τα αρνητικά παραδείγματα  πολλά, χωρίς ονομαστικές αναφορές, για λόγους δεοντολογίας. Τα πιο πρόσφατα θετικά: Ο 78χρονος Μπάιντεν και ο 74χρονος Ντράγκι δικαιώνουν την επιλογή στο πρόσωπό τους που  δεν έγινε ασφαλώς με ηλικιακό κριτήριο. 

Ερώτημα 8: Μήπως όμως το πολιτικό σχέδιο του Παπανδρέου οδηγεί σε κυβερνητική  σύμπραξη με ΣΥΡΙΖΑ, υπό το μανδύα της ΄΄προοδευτικής διακυβέρνησης΄΄; 

Πρόκειται για μια συζήτηση, που αφορά τη διανομή της εξουσίας και όχι το περιεχόμενο των  πολιτικών που θα εξυπηρετήσουν τα λαϊκά συμφέροντα.  

Όποιος διατυπώνει τέτοια άποψη απλά αποκαλύπτει την αντίληψη του για ένα κίνημα  οριστικά, μικρό και με συμπληρωματικό ρόλο, διαφωνώντας μόνον για τον προσανατολισμό  της συνεργασίας και προκρίνοντας μονόπλευρα και ίσως εξ αντιδιαστολής, τη συνεργασία με  τη ΝΔ. Κατ΄ αυτό όμως τον τρόπο, περιορίζεται ο ορίζοντας του Κινήματός μας και καταλύεται  η αυτονομία του. 

Αντίθετα, όποιος αγωνίζεται για μια παράταξη που θέλει να πρωταγωνιστήσει, αυτός  πράγματι περιφρουρεί την αυτονομία της, και ουσιαστικά παλεύει για τη μεγέθυνση της. 

Ερώτημα 9: Μα ο Παπανδρέου δεν διέσπασε το ΠΑΣΟΚ με την ίδρυση του ΚΙΔΗΣΟ; 

Η σχετική κριτική προέρχεται κυρίως από δυνάμεις και πρόσωπα της πολιτικής και των  ΜΜΕ, που δήθεν αγωνιούν για το ΠΑΣΟΚ, την ώρα που είτε έχουν ζητήσει δημοσίως τη  διάλυση του, είτε ψήφισαν ΝΔ ‘’για να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ’’ και πάντως ενδιαφέρονται για την  επιβίωση της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Και βέβαια η κριτική αυτή βρίσκει ευήκοο ους και  αναπαράγεται σκοπίμως και στο εσωτερικό μας.  

Γενικά διασπαστής δεν είναι κάποιος, όταν δεν επιδιώκει προσωπικά οφέλη, ή όταν  διαχωρίζει τη θέση του την ώρα που διακυβεύονται θεμελιακά ζητήματα, όπως η σύγκλιση με τον ιδεολογικό του αντίπαλο, δηλ. με τη ΝΔ, ή όταν παρίσταται ανάγκη να υπερασπισθεί  τις θεμελιακές αρχές και αξίες της παράταξης του, το έργο της κατά την ιστορική διαδρομή  της και κυρίως τα προτάγματα και τις αναγκαιότητες για το μέλλον. 

Διασπαστής δεν είναι κάποιος σαν το Γ. Παπανδρέου, όταν έχει αποδείξει την ενωτική του  στάση στην κορυφαία στιγμή της υπονόμευσης της πρωθυπουργίας του, όταν άνοιξε τη  διαδικασία της διαδοχής του για να μη διχασθεί η παράταξη. 

Διασπαστής τέλος δεν είναι κάποιος, όταν στη κρισιμότερη στιγμή της ιστορίας της Παράταξης έγινε συνιδρυτής του Κινήματος Αλλαγής χωρίς να αναζητήσει στέγη στους  χώρους της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, για να βολευτεί, όπως έκαναν κάποιοι σημερινοί ‘’τιμητές’’. 

Με το Γιώργο Παπανδρέου, για την Αναγέννηση και το μεγάλωμα της  Δημοκρατικής Παράταξης.