Γ.Πεταλωτής: Από τα ψηφιακά συσσίτια στην πρόοδο

Παρέμβαση του πρώην Υπουργού κ.Γιώργο Πεταλωτή στα Social Media

Aπό τον 16ο αι ακόμη, εμφανίσθηκαν στην Ευρώπη προγράμματα δημόσιας αρωγής και οι πρώτοι Νόμοι περί Πτωχών. Στην Αγγλία συναντώνται την εποχή εκείνη πολλά ακόμη προγράμματα βοήθειας σε χρήμα, ακόμη και επιδοτήσεις μισθών,ιδίως όταν υπήρχε έξαρση ανατίμησης των τροφίμων. Αυτός ο ρόλος του Κράτους άφησε παρακαταθήκη συζητήσεων οικονομικού και φιλοσοφικού επιπέδου, προκάλεσε μάλιστα τη συγκρότηση βασικών κριτηρίων για τη δημιουργία τομών και διαχωρισμών στα μεταγενέστερα πολιτικά συστήματα. Στη χώρα μας, η συζήτηση περί επιδοματικής πολιτικής – όχι του κοινωνικού κράτους που θα είχε άμεσο νόημα – λειτούργησε ως μπρα ντε φερ μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα, σε αντιστροφή ρόλων, καθημερινά ανακοινώνεται ένα νέο επίδομα, τις περισσότερες φορές στα όρια της εικονικότητας, όχι για άμεση ανακούφιση όπως θα είχε νόημα, αλλά με τη συνέχιση της ίδιας πελατειακής και ευτελιτιστικής λογικής και πολιτικής.Με ακρίβεια και πληθωρισμό σε καλπάζουσα μορφή, καμία παρέμβαση στην αισχροκέρδεια, στον ΕΦΚ και τον ΦΠΑ, χωρίς πλαφόν στα καύσιμα. Το εύκολο, επικοινωνιακό και βολικό προκρίνεται των ουσιαστικών αλλαγών. Οι ψηφιακές πλατφόρμες για υποβολή αιτήσεων, έχουν εξελιχθεί σε νέες μορφές συσσιτίου. Η δήθεν ανακούφιση, από αναγκαιότητα εξελίχθηκε σε διαρκές εργαλείο επιδοματικής ψευδοεπιβίωσης, εθίζοντας τον πολίτη σε μιά αντιπαραγωγική και αναποτελεσματική θεώρηση του κοινωνικού του ρόλου, με εκλογική όμως εξαργύρωση. Ουσιαστικές κοινωνικές παροχές, μείωση των ανισοτήτων, απονομή ασφαλούς Δικαιοσύνης , συνθήκες σταθερής εργασίας, ρυθμιστικές πολιτικές και όρια , αποτελούν μερικές μόνον από τις έννοιες που δεν θίγονται καν στην πολιτική συζήτηση μιάς προεκλογικής ζώνης που ήδη ξεκίνησε. Οι ανισότητες μεγαλώνουν ακόμη πιο γρήγορα και οι διαιρέσεις στο πολιτικό σύστημα αντί να είναι παραγωγικές και εντέλει αποδοτικές, εξαντλούνται στη συμφωνημένη μικροπολιτική. Η απουσία απαντήσεων κλονίζει ακόμη περισσότερο την εμπιστοσύνη των πολιτών, ενώ σε εποχή ακραίων συνθηκών , η μεγάλη μας αγωνία περιορίζεται στο ποιός θα συγκυβενρήσει με ποιόν. Και όχι ποιά πολιτική θα ακολουθηθεί σε μια χώρα που δεν μεταρρυθμίζεται, που έρχεται και πάλι αντιμέτωπη με το χρέος της, που δεν παράγει, που διώχνει επενδύσεις, που αντιμετωπίζει επιπλέον την αναβαθμισμένη τουρκική προκλητικότητα.

Δεν αντιλαμβανόμαστε τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται ερήμην μας, δεν ανιχνεύουμε καν – ποσο μάλλον να ερμηνεύσουμε – τις συνθήκες της μεταβιομηχανικής τρέχουσας πραγματικότητας, δεν ορίζουμε τη νέα Πρόοδο. Τα κόμματα διαχειρίζονται την αδράνειά τους, όσο οφείλουν να κοιτάξουν μπροστά. Όσοι ασχολούμαστε με την πολιτική, όσοι είμαστε ενταγμένοι σε κομματικούς μηχανισμούς,οφείλουμε να λειτουργήσουμε επισπεύδοντας λογικές επανέναρξης στη Διοίκηση, την Παιδεία, την Παραγωγή . Να σχεδιάσουμε ένα νέο «έξυπνο» ΕΣΥ. Ειδικότερα όσοι από εμάς αυτοπροσδιοριζόμαστε «προοδευτικοί», όπως στο ΠΑΣΟΚ, έχουμε μεγαλύτερη ευθύνη απόδειξης της αναγκαιότητας της ύπαρξης και του λόγου μας. Να σηματοδοτήσουμε τη διαφορά προόδου και συντήρησης, με τεκμήρια πολιτικής ουσίας πέρα από συνθήματα και ιστορικές απλώς αναφορές, να πάρουμε θέση για τα σύγχρονα διακυβεύματα, να περιορίσουμε την επισφάλεια του νέου ανθρώπου που αμφισβητεί και αντί απαντήσεων βλέπει σηκωμένο δάχτυλο αλαζονείας και κενότητας. Η Πρόοδος δεν είναι απλώς συρραφή εννοιών. Είναι καθημερινή παρέμβαση με θέσεις. Ευθείες, πρακτικές, ρεαλιστικές και τολμηρές, δίχως έπαρση. Εκεί κρινόμαστε. Στο γίγνεσθαι. Κι όσο βολευόμαστε στην αδράνεια, τόσο η χώρα υποχωρεί, τόσο θα κυριαρχούν οι δυνάμεις της συντήρησης, των συμφερόντων, του λαϊκισμού.