Για μια “ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ” – Στον δρόμο για την ανασύνθεση της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης

Γράφει ο Γαβρής Άγγελος

Εδώ και χρόνια, το όνειρο για την “παλινόρθωση” της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης αποτελούσε – και αποτελεί – την κινητήριο δύναμη πίσω από την άοκνη μάχη επιβίωσης της παράταξης κόντρα σε ένα λυσσαλέο σύστημα νεοφιλελεύθερης Δεξιάς που στόχο είχε τον κατακερματισμό της. Και μέχρι σήμερα, το πέτυχε.

Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, ταυτισμένη ιστορικά και πολιτικά με τις αξίες και τις αρχές του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, κατακερματίστηκε και βυθίστηκε σε μια ατέρμονη εσωστρέφεια η οποία είτε ονομάστηκε “αντι-συριζα μέτωπο” είτε “αντι-πασοκ μέτωπο”. Εκφραστές των εν λόγω τάσεων υπάρχουν και σήμερα και μάλιστα αντανακλώνται στην Βάση. Ωστόσο, έγινε σαφές σε όλους, μετά από παραπάνω από μια δεκαετία στην οποία ζήσαμε εντονότατα πολιτικά γεγονότα και εκφυλίστηκε ο δημόσιος διάλογος, με αποτέλεσμα η κοινωνία να αποστραφεί την πολιτική κατά πλειοψηφία (39% συμμετοχή στις Ευρωεκλογές 2024) πως όσο η νεοφιλελεύθερη Δεξιά μεταμφιέζεται σε “κέντρο” και η κεντροαριστερά βυθίζεται σε νέα περιδίνηση , τόσο δίνεται τροφή και χώρος στο “φίδι” που ονομάζεται Ακροδεξιά.

Η Ακροδεξιά ξέρετε, βολεύει το σύστημα της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Έτσι το προσωπείο του “Κέντρου” θα μπορούσε να πείσει τους αγνώμονες και τους ευκολόπιστους δίνοντάς της μια προοπτική μονοκρατορίας στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ο “φόβος” αποδεδειγμένα, αποτελεί εξαιρετικό εργαλείο για κάθε σύστημα , ελέγχου της κοινής γνώμης. Ένα άλλο εργαλείο ελέγχου της κοινής γνώμης, είναι οι λεγόμενες.. “δημοσκοπήσεις”. Έχω μετρήσει, στα χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ, πάνω από 100 δημοσκοπήσεις μέσα σε διάστημα 5 ετών. Αναλογία; περίπου 4-5 δημοσκοπήσεις / μήνα! Στις οποίες έχουμε ζήσει και ποσοστά δημοφιλίας του Μητσοτάκη που αγγίζουν τα ποσοστά Πούτιν ή Κιμ Γιονγκ Ουν.

Όσο λοιπόν η κεντροαριστερά κοιτούσε να δει ποιό κόμμα θα κερδίσει την “πρωτοκαθεδρία” πετώντας “βιτριολικές” βολές το ένα στο άλλο, τόσο η Νεοφιλεύθερη Δεξια΄έτριβε τα χέρια της και τόσο η Ακροδεξιά έβρισκε χώρο να απλώσει το αφήγημά της περί “όλοι ίδιοι είναι” παρεισφρύοντας ” σε λαϊκές κοινωνικές ομάδες, που ιστορικά είχαν άρρηκτους δεσμούς πολιτικά με την κεντροαριστερά, κερδίζοντας ακόμα μια “λαϊκή μάχη” χρησιμοποιώντας φτηνό λαϊκισμό έχοντας όμως “τις πλάτες” της Δεξιάς και δυστυχώς, με ευθύνη των ηγεσιών της κεντροαριστεράς που δεν μπόρεσαν να επικοινωνήσουν το πολιτικό τους πρόγραμμα, κολυμπώντας σε θολά πολιτικά νερά.

Η Νέα Αλλαγή ξεκίνησε ως κύμα, έρχεται να σαρώσει παλαιοκομματικές αντιλήψεις και ένα καλά οργανωμένο σχέδιο της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς (τάχα μου δήθεν κεντροδεξιάς) και αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με πυρήνα το ΠΑΣΟΚ. Ιστορικά, πολιτικά, αξιακά, το ΠΑΣΟΚ ήταν πάντα το λίκνο της κεντροαριστεράς. Η κάθε ηγεσία του κόμματος, έβαλε και το δικό της λιθαράκι για να αντέξει στο ράπισμα του συστήματος και έφτασε σε διψήφιο ποσοστό μετά από μια δεκαετία. Ωστόσο, αφού προφανώς προσμετρήσουμε στα θετικά όλες τις προσπάθειες των ηγεσιών, οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά και να τολμήσουμε ένα θαρραλέο βήμα μπροστά.

Ένα βήμα μπροστά που δεν θα είναι μετέωρο. Με αρετή, πολιτικό ξεκάθαρο στίγμα και πρόσωπα που δεν “νιώθουν” από “κομματικές στρατηγικές και μηχανισμούς” αλλά εμπνέουν με θάρρος την κοινωνία, ενώνουν πολιτικές δυνάμεις της κεντροαριστεράς και τολμάνε να συγκρουστούν με την Δεξιά “στα ίσια”. Αυτό σημαίνει ΠΑΣΟΚ άλλωστε στα μάτια της κοινωνίας. Ωστόσο, πέρα από κάθε λογική “brand” ή ονόματος, η ΝΕΑ ΑΛΛΑΓΗ προβάλει ως το πρόταγμα της κοινωνίας. Με όρους πολιτικούς. Σαρωτικά ορμώμενη από την ίδια την βάση και όχι από μηχανισμούς και ηγεσίες που θεωρούν τα κόμματα ιδιοκτησίες. Το πρόσφατο παράδειγμα εδώ, στον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη, είναι ενδεικτικό.

Θα ζήσουμε την δική μας 3η του Σεπτέμβρη.

Το ΠΑΣΟΚ, όταν δημιουργήθηκε, επίσημα την 3η Σεπτεμβρίου του 1974, βρήκε μια κοινωνία, που έβραζε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και έχοντας βιώσει μια σκληρή 7ετία της Χούντας των συνταγματαρχών που κατέλυσαν κάθε έννοια δικαίου και βασάνισαν, σκότωσαν και εξόρισαν πολιτικούς αντιφρονούντες βυθίζοντας την περήφανη Ελλάδα στην θλίψη και τον τρόμο. Το 2024, 50 χρόνια μετά, η Ελλάδα, δεν έχει βιώσει ευτυχώς άλλη Χούντα, ωστόσο, κοινωνικά, η κατάσταση είναι σε έκρυθμο σημείο και η αλαζονική στάση της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς εκπορεύεται εν πολλοίς, από την αδυναμία της κεντροαριστεράς να ΠΕΙΣΕΙ πως μπορεί να αποτελέσει εναλλακτική. Η πολιτική ήττα που υπέστη στις ευρωεκλογές του 2024, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Υπάρχουν όλες οι πολιτικές και κοινωνικές προϋποθέσεις λοιπόν, για την ανασύνθεση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης που θα υψωθεί ενωμένη, πραγματικά, ως το αντίπαλον δέος μιας αλαζονικής και αδηφάγας Δεξιάς που λυμαίνεται την Ελλάδα δίνοντας πολλά σε λίγους και παίρνοντας τα περισσότερα από πολλούς.

Δείτε τα πρωτοσέλιδα φίλα προσκείμενων ΜΜΕ της ΝΔ. “Ανταρσία” βάφτισαν την λαϊκή και κοινωνική αγανάκτηση και αντίδραση προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. “Δελφινάριο” αποκάλεσαν το κύμα πολιτικής αντίδρασης στο ΠΑΣΟΚ. Όχι γιατί τους “έπιασε καημός” για το μέλλον και τις εξελίξεις στην κεντροαριστερά. Μα γιατί ξέρουν πως αυτή η πολιτική ανασύνθεση της Μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης μπορεί να γίνει η “ταφόπλακα” του νεοφιλελευθερισμού στην Ελλάδα και να καταρρεύσει ένα πανίσχυρο και αλαζονικό σύστημα,

Η κοινωνία έχει μάθει να δίνει μάχες. Η Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, είναι “στο δρόμο”, στις πλατείες, στα σπίτια μας, στις κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες, σε όλες τις ηλικιακές ομάδες και όχι σε κομματικά γραφεία, πρωτοσέλιδα σε μια μιντιακή ολιγαρχία. Η κοινωνία ξέρει. Η βάση ξέρει. Το κύμα ξεκίνησε και οι δρόμοι φωτίζονται από τον Ηλιο της ελπίδας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της λαϊκής κυριαρχίας της εθνικής ανεξαρτησίας. Μακριά από λογικές και πρόσωπα που πλήγωσαν την κεντροαριστερά στο παρελθόν και το παρόν, είναι η μεγάλη ευκαιρία μιας ολόκληρης γενιάς που είδε τα “φτερά της” να κόβονται και τα όνειρά της να γίνονται σμπαράλια. Κοιτάζουμε μπροστά. Όχι πίσω. Είναι μονόδρομος η πτώση της Δεξιάς.