Γιατί τώρα; Γιατί τώρα τα αυτιά είναι ανοιχτά.

Τις τελευταίες μέρες έχουμε έρθει αντιμέτωποι με μία σκληρή αλήθεια. Μία σειρά γενναίων εξομολογήσεων γυναικών, αλλά και αντρών, αποκαλύπτουν ένα σκληρό και σκοτεινό πρόσωπο της κοινωνίας μας. Κάποιοι το βίωσαν, κάποιοι το γνώριζαν και κάποιοι ευθύνονται για αυτό.

Πρόκειται για ένα σκοτάδι, το οποίο χτίστηκε πάνω στη σιωπή ανθρώπων και το οποίο επιλέξαμε για χρόνια να κρύβουμε κάτω από το χαλί παρέα με τόσα άλλα. Άνθρωποι οι οποίοι φοβήθηκαν, αισθάνθηκαν ντροπή ή και αδυναμία να αντιμετωπίσουν μία τέτοια κατάσταση. Μία αλυσίδα τοξικών αντιλήψεων που καλλιεργήθηκαν επί χρόνια κάνουν το θύμα να θεωρεί τον εαυτό του υπεύθυνο που ήταν δέκτης βίας και ως εκ τούτου να αντιλαμβάνεται τη σιωπή ως μόνη λύση.

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που στο εξωτερικό το #MeToo γκρεμίζει τα πάντα στο πέρασμά του, ο συντηρητισμός που έντεχνα κρύβουμε ως κοινωνία, κάνει την εμφάνισή του και βομβαρδίζει τα θύματα με ένα πακέτο εξωφρενικών ερωτήσεων.

Τι δουλειά είχε στο δωμάτιό του; 

Μήπως τον προκάλεσε και αντέδρασε έτσι;

αλλά κυρίως Γιατί τώρα;

Σαφώς και το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας στάθηκε στο πλάι αυτών των ανθρώπων, που μετά από τόσα χρόνια που παρέμεναν στη σιωπή και πάλευαν με τους δικούς τους δαίμονες, αποφάσισαν να μιλήσουν. Η γενναία τους απόφαση ανοίγει το δρόμο στην αλήθεια και πιθανά σε μία νέα πραγματικότητα όπου κανένας προπονητής, θειασάρχης, καθηγητής κοκ δε θα αντιλαμβάνεται την εξουσία που κατέχει ως μέσο που του επιτρέπει να ασκήσει την οποιαδήποτε μορφής βία σε κάποιον.

Δεν τρελάθηκαν, λοιπόν, αυτές οι γυναίκες και άντρες και παρουσιάστηκαν μετά από τόσα χρόνια για να διηγηθούν μία ψεύτικη ιστορία με αντάλλαγμα κάποια λεπτά δημοσιότητας, όπως πολλοί έσπευσαν να πουν. Δεν τρελάθηκαν και κατηγορούν ανθρώπους με φερόμενη εξουσία και για αδικήματα που νομικά έχουν παραγραφεί, διακινδυνεύοντας έτσι να δεχτούν μηνύσεις ή αγωγές από τους ανθρώπους που ανοιχτά κατηγόρησαν.

Το έκαναν γιατί θέλησαν και τόλμησαν να βάλουν ένα λιθαράκι για μία πιο ελεύθερη και ισότιμη κοινωνία. Μία κοινωνία που πλέον ο υπερταλαντούχος σκηνοθέτης θα σκεφτεί δύο και τρεις φορές παραπάνω αν θα ταπεινώσει ή εξευτελίσει μία νέα ηθοποιό, ο μεγαλοκαθηγητής θα σκεφτεί δύο και τρεις φορές παραπάνω αν θα κόβει κατ’ εξακολούθηση φοιτήτρια επειδή δε δέχτηκε να ικανοποιήσει κάποια αρρωστημένη του όρεξη, ο προπονητής δε θα απλώσει το χέρι του παραπάνω.

Η απάντηση, οπότε, στο «Γιατί τώρα;» είναι αφενός «Γιατί έτσι» και αφετέρου και κυρίως «Γιατί τώρα είναι η στιγμή, τώρα είναι ανοιχτά τα αυτιά». Η πρώτη απάντηση απαντά στο θεωρητικό του πράγματος, ενώ η δεύτερη στο πρακτικό. 

«Γιατί έτσι», λοιπόν, γιατί κανείς μας δεν έχει το δικαίωμα να κρίνει το πότε θα είναι έτοιμο το θύμα, θα σταματήσει να φοβάται και εν τέλει θα βρει το θάρρος να έρθει αντιμέτωπο δημόσια με τη δική του αλήθεια. 

«Γιατί τώρα είναι ανοιχτά τα αυτιά» γιατί τώρα φαίνεται πως είναι η στιγμή που η κοινωνία μας είναι πιο δεκτική στο να ακούσει αυτές τις ιστορίες. Πιο έτοιμη να τις αξιολογήσει ως σημαντικές και να μην τις υποτιμήσει όπως συνήθιζε παλιότερα. Ας θυμηθούμε ενδεικτικά ποια ήταν η αντίδραση πολλών σε ότι είχαν εξομολογηθεί ή καταγγείλει οι ηθοποιοί Ευδοκία Ρουμελιώτη και η Σοφία Παυλίδου, οι οποίες είχαν δράσει  άμεσα. 

Ας κρατήσουμε, οπότε, την ουσία της μεγαλειώδους κίνησης όλων αυτών των υπέροχων γυναικών και αντρών που μίλησαν για αυτό που βίωναν τόσα χρόνια και ας παραδειγματιστούμε από αυτούς. Είτε είμαστε δέκτης βίας, είτε είμαστε μάρτυρες τέτοιων περιστατικών, να μη φοβηθούμε και να μην ντραπούμε. Να μιλήσουμε.

Προσωπικά είμαι σίγουρη πως θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε κι άλλα. Και σε αντίθεση με κάποιους που κουράστηκαν, εγώ εύχομαι να είναι μόνο η αρχή.

Με τη Σοφία, λοιπόν, και με την κάθε Σοφία, Ζέτα, Αλέξανδρο, Ερρίκο.

Πάντα με αυτές και αυτούς, χωρίς αστερίσκους και ερωτηματικά.