Γιώργος Αρβανιτίδης: Απo-ανθρακοποίηση με δημοκρατία και δικαιοσύνη

Άρθρο του Γιώργου Αρβανιτίδη, Βουλευτής Β Θεσσαλονίκης, Υπεύθυνος Ενέργειας και Περιβάλλοντος στην «Εφημερίδα των Συντακτών»:

Η προστασία του περιβάλλοντος και η αντιμετώπιση των προκλήσεων της Κλιματικής Αλλαγής αποτυπώνεται πλέον – σε επίπεδο διακηρύξεων – στα προγράμματα των περισσότερων ελληνικών πολιτικών κομμάτων. Για το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής αυτή η θεματική ήταν και είναι, ένα από τα ταυτοτικά μας στοιχεία. Με βασικές αρχές την Κλιματική Δημοκρατία και την Κλιματική Δικαιοσύνη, πρώτο το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, από τον Μάρτιο του 2021, έβαλε στην πολιτική ατζέντα την ανάγκη για έναν εθνικό κλιματικό νόμο. Έναν κλιματικό νόμο όμως που θα συντάσσονταν «από τα κάτω» και ιδίως τις νέες γενιές, με μια Κλιματική Συνέλευση και ένα Ανεξάρτητο Επιστημονικό Συμβούλιο που θα διασφάλιζαν τις αρχές της Κλιματικής Δημοκρατίας και Δικαιοσύνης. Δυστυχώς όμως, οι επιλογές της Κυβέρνησης ήταν άλλες και απείχαν μακράν από τις προτάσεις περιβαλλοντικής πρωτοπορίας που είχαμε καταθέσει. Η Κυβέρνηση της ΝΔ κατέθεσε έναν κλιματικό νόμο χαμηλών προσδοκιών, περιορισμένων δυνατοτήτων και έωλων αποτελεσμάτων, αντιμετωπίζοντας ένα ακόμα κρίσιμο θέμα, μόνο με όρους επικοινωνίας.

Για εμάς η προστασία του περιβάλλοντος δεν αποτελεί ένα συγκυριακό πυροτέχνημα, αλλά είναι βαθιά ριζωμένη στο ιδεολογικό μας DNA. Διαχρονικά δε, έχουμε αφήσει ένα θετικό πολιτικό αποτύπωμα στην πολιτική περιβάλλοντος. Από τον εμβληματικό περιβαλλοντικό Νόμο 1650/1986. Τους Επιθεωρητές Περιβάλλοντος το 2001, που η Κυβέρνηση της ΝΔ αποφάσισε να διαλύσει. Το Υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας & Κλιματικής Αλλαγής, που ιδρύσαμε το 2000 σε χαλεπούς καιρούς. Μέχρι τα πρώτα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας και τα φωτοβολταϊκά στις στέγες για την ενίσχυση μικρών νοικοκυριών με το Νόμο 3851/2010.

Σε όλες αυτές τις περιβαλλοντικές νομοθετικές πρωτοβουλίες μας, συνδυάζαμε πάντοτε την προστασία του περιβάλλοντος, με τη στήριξη και την προστασία των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Στην πρότασή μας για τον ελληνικό κλιματικό νόμο, προτείναμε μεταξύ άλλων:

Να υπάρξει ένα σύστημα υποστήριξης όσων θα θιγούν οικονομικά από την ενεργειακή μετάβαση.
Την πρωτοκαθεδρία της Εξοικονόμησης Ενέργειας με την εφαρμογή σε κάθε απόφαση της βασικής αρχής «Ενεργειακή Απόδοση Πρώτα».
Την ενίσχυση της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης σε όλες τις σχολικές βαθμίδες.
Τον εντοπισμό προϊόντων και υπηρεσιών που σχετίζονται με την προστασία του κλίματος ώστε να τεθούν σε χαμηλότερες κλίμακες ΦΠΑ, βάσει κριτηρίων κλιματικής ουδετερότητας και
Την προώθηση της βιώσιμης παραγωγής στον αγροτοδιατροφικό τομέα.
Παράλληλα, με τροπολογία που καταθέσαμε ζητούσαμε να μπει μια στοχοθεσία σταδιακής απεξάρτησης από το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Δεν μπορεί την στιγμή που όλη η Ευρώπη συζητά την ενεργειακή απαγκίστρωσή της από το φυσικό αέριο, εμείς εδώ να βάζουμε στόχο μόνο για απεξάρτηση από τον λιγνίτη. Το ζητούμενο για εμάς είναι να μπει η Ελλάδα σε τροχιά κλιματικής ουδετερότητας μέχρι το 2050 με όρους Κλιματικής Δημοκρατίας και Κλιματικής Δικαιοσύνης, έχοντας ως θεμελιακό στοιχείο τη συμμετοχή των πολιτών και ειδικά των νεότερων γενεών για λόγους Διαγενεακής Αλληλεγγύης. Ο στόχος πρέπει να είναι η πλήρης απο-ανθρακοποίηση της οικονομίας, μέσω της επέκτασης των ΑΠΕ και τον εκδημοκρατισμό της παραγωγής τους, όπως συμβαίνει σε πολλά κράτη της Ευρώπης. Αυτό σημαίνει όχι μόνο επενδύσεις για λίγους στις ΑΠΕ, αλλά και για τους πολλούς και τους πιο αδύναμους. Χρειαζόμαστε γρήγορη και ισόρροπη ανάπτυξη των ΑΠΕ, εκτεταμένες επενδύσεις στο δίκτυο και σε καινοτομίες που θα πρέπει να χρηματοδοτηθούν από το Ταμείο Ανάκαμψης. Η κυβέρνηση οφείλει να επενδύσει σε ένα σύγχρονο δίκτυο ώστε να εκπονηθούν σχέδια εκατοντάδων ενεργειακών κοινοτήτων που θα ρίξουν το κόστος παραγωγής στον πρωτογενή τομέα και τη μεταποίηση αλλά και με εκατοντάδες χιλιάδες φωτοβολταϊκά στις στέγες για τους πιο ευάλωτους, ώστε να αντιμετωπιστεί όχι μόνο βραχυπρόθεσμα η ενεργειακή ακρίβεια, αλλά και μακροπρόθεσμα η ενεργειακή φτώχεια και οι κοινωνικές ανισότητες σε μόνιμη βάση.

Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής επιστρέφει με σοβαρό λόγο και πειστικές προτάσεις, φέρνοντας στο προσκήνιο τις αγωνίες των νέων ανθρώπων. Δίνει προτεραιότητα στην ενεργειακή δημοκρατία, τις ενεργειακές κοινότητες και τους μικρούς παραγωγούς Α.Π.Ε, στην αποκέντρωση της παραγωγής ενέργειας και όχι στην συγκέντρωση σε 4-5 μεγάλους ομίλους, στην προστασία των καταναλωτών και την στήριξη της εγχώριας παραγωγής, στην ρύθμιση των αγορών και όχι στην αχαλίνωτη απορρύθμιση και τέλος στην διατήρηση του ρόλου του Δημοσίου στα δίκτυα και τις ενεργειακές υποδομές.