Γιώργος Καμίνης: «Τα τέσσερα τελευταία χρόνια, η χώρα βλέπει δύο διαδοχικές κυβερνήσεις, να αδυνατούν να ανταποκριθούν σε ακραίες καταστάσεις φυσικών φαινομένων»

Σημεία ομιλίας του βουλευτή Επικρατείας του Κινήματος Αλλαγής Γιώργου Καμίνη κατά τη συζήτηση, στην Ολομέλεια της Βουλής, επί της πρότασης δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης.

– Είναι ευδιάκριτοι οι λόγοι για τους οποίους ο κύριος Τσίπρας έσπευσε να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας.

– Αφενός για να αφοπλίσει την εσωτερική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που αμφισβητεί τους προσυνεδριακούς σχεδιασμούς του. Αφετέρου διότι υποχρεώνει τον κύριο Μητσοτάκη να αναβάλει τον πιθανό σχεδιασμό του για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες την άνοιξη. Θα είναι πολύ δύσκολο στην κυβέρνηση να ζητήσει τη διάλυση της Βουλής, όταν μόλις προσφάτως το Σώμα θα έχει εκδηλώσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης του προς την ίδια. ‘Αρα, ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια ζητά προσφυγή στις κάλπες και από την άλλη κάνει ό,τι μπορεί για να το αποφύγει.

– Υπάρχει βεβαίως και ένας τρίτος λόγος. Ο κύριος Τσίπρας θέλει να επωφεληθεί της αναγκαστικής απουσίας από τη Βουλή του Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, του Νίκου Ανδρουλάκη, προκειμένου να προβάλει ο ίδιος ως ο κύριος αντίπαλος της κυβέρνησης. Και σπεύδει να το κάνει αυτό γιατί όλα τα δεδομένα, δημοσκοπικά και μη, υποδηλώνουν ότι αυτή ακριβώς η εικόνα έχει αρχίσει να ξεφτίζει στα μάτια της κοινής γνώμης.

–  Η μακρόσυρτη αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί όσο το Κίνημα Αλλαγής θα εξακολουθήσει να πορεύεται στον δρόμο της ευθύνης.

– Αν υπάρχει κάποιος που άφοβα θα μπορούσε να ζητήσει εκλογές αυτή τη στιγμή, είμαστε εμείς. Και όμως δεν το κάνουμε. Γιατί είναι ηθικά απαράδεκτο να ζητάμε εκλογές όταν καθημερινά πεθαίνουν πάνω από 100 συμπολίτες μας.

– Σας καλώ να υπερβούμε για λίγο τα κομματικά χαρακώματα. Να σταθούμε στη Μεγάλη Εικόνα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι τα τέσσερα τελευταία χρόνια η χώρα βλέπει δύο διαδοχικές κυβερνήσεις να αδυνατούν να ανταποκριθούν με στοιχειώδη επάρκεια σε ακραίες καταστάσεις φυσικών φαινομένων.

– Στις κρίσεις αυτές συμπυκνώνεται η χρόνια παθογένεια της δημόσιας διοίκησης. Η αδυναμία της να δράσει διαλειτουργικά και συγχρόνως με σαφή κατανομή αρμοδιοτήτων. Να δρα με αποτελεσματικότητα ένας απρόσωπος μηχανισμός που κατέχει τεχνικές γνώσεις και έχει αναπτύξει αυτοματισμούς.

– Οι δομές, για τις οποίες μας μίλησε ο κύριος Πιερρακάκης, δεν φτιάχνονται με στρατιές μετακλητών. Το κράτος έχει ανάγκη από τη θεσμική μνήμη, από τη συνέχεια στη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών.

– Στην κρίση των τελευταίων ημερών φάνηκε σε όλους η γύμνια μιας κυβέρνησης που όλο και ταχύτερα ξεφτίζει το αφήγημά της. Παριστάμεθα και πάλι μάρτυρες μιας προσβλητικής για την αξιοπρέπεια του πολίτη μετάθεσης ευθυνών, εκ μέρους της – κατά τα άλλα -υπεύθυνης κυβέρνησης της χώρας.

– Αυτή η κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία μετά από τις τραγωδίες στη Μάνδρα και στο Μάτι, αλλά και τις διαβεβαιώσεις ότι θα αντιμετώπιζε αποτελεσματικά τις δύο μεγάλες κρίσεις της προηγούμενης δεκαετίας: την οικονομική και τη μεταναστευτική. Κι εδώ τη βλέπουμε να φορτώνει διαρκώς σε άλλους τις ευθύνες της.

Ολόκληρη η ομιλία:

Είναι γνωστό ότι κατά τη διάρκεια ισχύος του Συντάγματος έχουν κατά καιρούς κατατεθεί ουκ ολίγες προτάσεις δυσπιστίας από την αντιπολίτευση, καμία όμως ποτέ δεν ευδοκίμησε. Ο λόγος είναι απλός: η πρόταση δυσπιστίας, ως το έσχατο όπλο της αντιπολίτευσης, έχει ως φυσικό αποτέλεσμα να συσπειρώνει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία γύρω από τη φυσική της ηγεσία που είναι η βαλλόμενη κυβέρνηση. Το ίδιο αντιστοίχως ισχύει και για το κόμμα της αντιπολίτευσης που καταθέτει την πρόταση. Και εδώ κυριαρχεί η ίδια τάση συσπείρωσης γύρω από την κομματική ηγεσία.

Είναι ευδιάκριτοι λοιπόν οι λόγοι για τους οποίους ο κύριος Τσίπρας έσπευσε αυτές τις ημέρες να καταθέσει πρόταση δυσπιστίας. Αφενός για να αφοπλίσει την εσωτερική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, που αμφισβητεί τους προσυνεδριακούς σχεδιασμούς του. Αφετέρου διότι με τον τρόπο αυτό υποχρεώνει τον κύριο Μητσοτάκη να αναβάλει τον πιθανό σχεδιασμό του για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες την άνοιξη. Πράγματι, θα είναι πολύ δύσκολο στην κυβέρνηση να ζητήσει τη διάλυση της Βουλής, όταν μόλις προσφάτως το Σώμα θα έχει εκδηλώσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης του προς την ίδια. ‘Αρα, ο ΣΥΡΙΖΑ από τη μια ζητά προσφυγή στις κάλπες και από την άλλη κάνει ό,τι μπορεί για να το αποφύγει.

Υπάρχει βεβαίως και ένας τρίτος λόγος. Ο κύριος Τσίπρας θέλει να επωφεληθεί της αναγκαστικής απουσίας από τη Βουλή του Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, του Νίκου Ανδρουλάκη, προκειμένου να προβάλει ο ίδιος ως ο κύριος αντίπαλος της κυβέρνησης. Και σπεύδει να το κάνει αυτό γιατί όλα τα δεδομένα, δημοσκοπικά και μη, υποδηλώνουν ότι αυτή ακριβώς η εικόνα έχει αρχίσει να ξεφτίζει στα μάτια της κοινής γνώμης. Και αυτή η μακρόσυρτη αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ θα συνεχιστεί όσο το Κίνημα Αλλαγής θα εξακολουθήσει να πορεύεται στον δρόμο της ευθύνης.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

αν υπάρχει κάποιος που άφοβα θα μπορούσε να ζητήσει εκλογές αυτή τη στιγμή, είμαστε εμείς. Και όμως δεν το κάνουμε. Γιατί είναι ηθικά απαράδεκτο να ζητάμε εκλογές όταν καθημερινά πεθαίνουν πάνω από 100 συμπολίτες μας. Και επειδή όλα δείχνουν πως οι επόμενες εκλογές θα είναι διπλές, θα υποστούμε ένα τουλάχιστον δίμηνο ακυβερνησίας. ‘Ολοι γνωρίζουμε ότι κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου η δημόσια διοίκηση παραλύει.

Μιλώντας λοιπόν για παράλυση της δημόσιας διοίκησης, μου δίνεται η ευκαιρία να αναφερθώ στην πρόσφατη τραγική εμπειρία που βιώσαμε στο Λεκανοπέδιο Αττικής. Αυτή πιστεύω ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Μιλάμε για πλήρη χρεοκοπία του συστήματος δημόσιας διοίκησης της χώρας. Η πρόταση δυσπιστίας μας δίνει την ευκαιρία μέσα από μια, έντονη ίσως, αλλά πάντως γόνιμη, συζήτηση να εντοπίσουμε τις κυβερνητικές ευθύνες. Και θα το πράξουμε. Σας καλώ όμως να υπερβούμε για λίγο τα κομματικά χαρακώματα. Να σταθούμε στη Μεγάλη Εικόνα. Να συνειδητοποιήσουμε ότι τα τέσσερα τελευταία χρόνια η χώρα βιώνει τις εξής τραγωδίες: Βλέπει δύο διαδοχικές κυβερνήσεις να αδυνατούν να  ανταποκριθούν με στοιχειώδη επάρκεια σε ακραίες καταστάσεις φυσικών φαινομένων. Το είδε στις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα. Στην εκατόμβη της πυρκαγιάς στο Μάτι. Είδε την πλήρη παράλυση των πάντων στη Μήδεια. Την παράδοση στις φλόγες εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων το περασμένο καλοκαίρι. Και σήμερα, ένα χρόνο μετά τη Μήδεια, ο απελπισμένος πολίτης βλέπει και πάλι το σύνολο του κρατικού μηχανισμού να έχει παραδοθεί στο έλεος του χιονιά. Να ζούμε ξανά τον ίδιο εφιάλτη. Στην πρωτεύουσα της χώρας να κόβεται για μέρες η παροχή ηλεκτρικού ρεύματος σε ολόκληρες περιοχές. ‘Ανθρωποι να ξεπαγιάζουν επί ώρες μέσα σε οχήματα ακινητοποιημένα σε κεντρικές οδικές αρτηρίες. Κυρίως όμως παριστάμεθα και πάλι μάρτυρες μιας προσβλητικής για την αξιοπρέπεια του πολίτη μετάθεσης ευθυνών, εκ μέρους της – κατά τα άλλα -υπεύθυνης κυβέρνησης της χώρας.

Τί φταίει άραγε και βιώνουμε συνεχώς την ίδια τραγωδία; Ανεξαρτήτως εποχής! Ανεξαρτήτως κυβέρνησης! Ανεξαρτήτως του είδους της φυσικής καταστροφής!

Είμαστε εντελώς ανίκανοι; Αυτή είναι η μοίρα μας;

Η απάντηση είναι ότι αυτή θάναι η μοίρα μας όσο θα συνεχίσουμε να συντηρούμε ένα υδροκέφαλο και δυσκίνητο κράτος, μια δημόσια διοίκηση περιορισμένων δυνατοτήτων. H παράλυση της κρατικής  μηχανής στις φάσεις που εκδηλώνονται τα ακραία φυσικά φαινόμενα δεν είναι απλώς μια αδυναμία ενώπιον εκτάκτων καταστάσεων. Μια αδυναμία απλώς επιχειρησιακού χαρακτήρα.

Στις κρίσεις αυτές συμπυκνώνεται η χρόνια παθογένεια της δημόσιας διοίκησης. Η αδυναμία της να δράσει διαλειτουργικά και συγχρόνως με σαφή κατανομή αρμοδιοτήτων. Να μην εξαρτάται από ορισμένους ήρωες, υπαλλήλους ή υπουργούς, που μοιραία κάποια στιγμή εξαντλούνται -“καίγονται” όπως λέμε-, αλλά να δρα με αποτελεσματικότητα ένας απρόσωπος μηχανισμός που κατέχει τεχνικές γνώσεις και έχει αναπτύξει αυτοματισμούς. Με λίγα λόγια, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να δημιουργήσουμε μια δημόσια διοίκηση που να υπακούει στις στοιχειώδεις αρχές που περιέγραψε ο Μαξ Βέμπερ πριν από πάνω από έναν αιώνα. Αυτές τις δομές, στις οποίες αναφέρθηκε προηγουμένως ο κ. Πιερρακάκης. Αλλά οι δομές δεν φτιάχνονται με στρατιές μετακλητών. Το κράτος έχει ανάγκη από τη θεσμική μνήμη, από τη συνέχεια στη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών. Κάντε τον κόπο να διαβάσετε το άρθρο ενός έγκριτου δημοσιογράφου, ενός σοφού ανθρώπου, προχθές στα ΝΕΑ.

Κατά τα λοιπά, στην κρίση των τελευταίων ημερών φάνηκε σε όλους η γύμνια μια  κυβέρνησης που όλο και ταχύτερα ξεφτίζει το αφήγημά της. Ντρέπομαι ως πολίτης που η κυβέρνησή μου φέρθηκε σαν να ήταν ο τελευταίος παλιάνθρωπος, φορτώνοντας ανενδοίαστα σε μια ιδιωτική επιχείρηση ευθύνες που ανήκουν εξ ολοκλήρου στην ίδια. Αναρωτιέμαι πώς αυτή η κυβέρνηση θα μπορέσει να προσελκύσει επενδύσεις από το εξωτερικό, όταν ο κάθε επενδυτής βλέπει ότι ανά πάσα στιγμή θα είναι έτοιμοι να του φορτώσουν τις δικές τους ευθύνες.

Να μη λησμονούμε κ. Πρόεδρε πως αυτή η κυβέρνηση ήρθε στην εξουσία μετά από τις τραγωδίες στη Μάνδρα και στο Μάτι, αλλά και τις διαβεβαιώσεις ότι θα αντιμετώπιζε αποτελεσματικά τις δύο μεγάλες κρίσεις της προηγούμενης δεκαετίας: την οικονομική και τη μεταναστευτική. Και εδώ τη βλέπουμε να φορτώνει σε άλλους τις ευθύνες της. Βλέπουμε στην οικονομική κρίση να φορτώνονται οι ευθύνες στους πιο αδύναμους, με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό που κατατρύχουν τη χώρα, και βλέπουμε στη μεταναστευτική κρίση να έρχεται και ουσιαστικά να χωρίζει τους Έλληνες σε δύο κατηγορίες: στους Έλληνες της ηπειρωτικής Ελλάδας, τους προνομιούχους, και από την άλλη τους νησιώτες, τους οποίους καλεί, οψέποτε ξεσπάσει η επόμενη μεταναστευτική κρίση, να γίνουν οριστικά οι δεσμοφύλακες της Ευρώπης.