Κώστας Σκανδαλίδης: Για μια ομοσπονδιακή Ευρώπη . . .

Ομιλία του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του Κινήματος Αλλαγής, Κώστα Σκανδαλίδη, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τις κυρώσεις των συμφωνιών της Ελλάδας με την Ιταλία, την Κύπρο και το Ισραήλ.

Ο κόσμος μετά το 1991-1992 είναι ένας κόσμος τελείως διαφορετικός. Έχει αλληλεξαρτώμενες δομές και σχέσεις, έχει τεράστια αλλαγή σε ό,τι αφορά τους παλιούς συσχετισμούς δυνάμεων. Ήταν πολύ ρομαντική η προσπάθεια που κάναμε στην αρχή για τον τρίτο κόσμο, αλλά δεν υπάρχει πια ο τρίτος κόσμος. Είναι ένας ο κόσμος και χωρίζεται σε συγκεκριμένους πόλους. Και οι δυο πόλοι από τους βασικούς ήταν, και παραμένει με ένα τρόπο, η Ρωσία, κυρίως η Αμερική, φτιάχνεται η Κίνα και υπάρχει και η Ευρώπη. Αυτό στο ορατό μέλλον δεν αλλάζει, εκτός εάν φαντασιωθούμε κάτι μεταφυσικό που έρχεται και το ανατρέπει. Δεν ανατρέπεται προσπαθώντας μόνο να υποστηρίζετε -και πολύ σωστά κάνετε, γιατί τα υποστηρίζω κι εγώ- τα κινήματα ειρήνης και τα επιμέρους κινήματα στους λαούς και όλα αυτά, δυστυχώς, για το ορατό μέλλον. Γύρω από αυτούς τους πόλους θα κριθεί η ανεξαρτησία, η ακεραιότητα και η πορεία των χωρών.

Το λέω αυτό γιατί πρέπει να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα, μιας και χθες ο Πρωθυπουργός άνοιξε τη συζήτηση για το πού ανήκει η Ελλάδα λέγοντας ότι η Ελλάδα ανήκει στη Δύση και ήρθε ο κ. Τσίπρας και απάντησε με το κλασικό «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Σήμερα βλέπω μια χορογραφία δημοσιευμάτων με ανιστόρητες και αστήρικτες απόψεις οι οποίες προσπαθούν να διακωμωδήσουν το «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Κι αυτό γίνεται βέβαια στα πλαίσια υποστήριξης της ρήσης του Πρωθυπουργού.

Πιστεύω ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στη Δύση, με την έννοια του ενιαίου πόλου, γιατί δεν υπάρχει ενιαίος πόλος της Δύσης. Η Ελλάδα δεν ανήκει στις συμμαχίες της, τις σέβεται και τις αξιοποιεί. Με τη Δύση διαπραγματεύεται την καλύτερη εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, ενταγμένη σε αυτές τις συμμαχίες. Έχει με την Ευρώπη ακατάλυτους δεσμούς γιατί πολιτισμικά, κοινωνικά και πολιτικά είναι στον κορμό εκείνου του πολιτισμού που έθρεψε την ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης και γενικότερα κυριάρχησε στη φιλελεύθερη ιδεολογία και στην εξέλιξη της Δημοκρατίας και των κοινοβουλευτικών καθεστώτων. Έτσι, με αυτήν την έννοια η Ελλάδα ταυτίζεται με την Ευρώπη σε ό,τι αφορά την προοπτική στον κόσμο των πόλων. Με αυτή την ίδια έννοια εμείς λέμε ότι πρέπει να συνεχιστεί αυτό που εμείς είπαμε από την αρχή, ότι πρέπει στην ενιαία πολιτική ασφάλειας της Ευρώπης να ενταχθεί η Ρωσία. Και το λέμε από την ημέρα που ο Ανδρέας Παπανδρέου είπε ότι οραματίζεται η Ενωμένη Ευρώπη να εκτείνεται από τον Ατλαντικό ως τα Ουράλια.

Είναι λοιπόν μόνιμη τακτική και στρατηγική μας και γι’ αυτό πρέπει να κρατήσει ανοιχτό, πέρα από την καταδίκη του Πούτιν και την ήττα που πρέπει να πάθει, τον δίαυλο επικοινωνίας με τον ρωσικό λαό και τις γενικότερες εξελίξεις τα επόμενα χρόνια. Διότι δεν θέλουμε να ταυτιστούμε απολύτως με την πολιτική της Αμερικής η οποία θέλει αυτά που θέλει αυτήν την εποχή.

Και βέβαια ο αναθεωρητισμός υπήρχε και στις άλλες περιοχές. Και βέβαια υπήρχε η προσπάθεια αλλαγής των συνόρων. Και βέβαια υπήρχαν πολιτικές που έπρεπε να καταδικαστούν και καταδικάστηκαν στον βαθμό που μπορούσαμε. Αλλά το καινούργιο που υπάρχει είναι ότι για πρώτη φορά οι δύο κύριοι πόλοι που μέχρι τώρα ήταν η Ρωσία και το ΝΑΤΟ βρίσκονται αντίκρυ σε συγκεκριμένα συμφέροντα μέσα στο ευρωπαϊκό έδαφος με κίνδυνο να ξεσπάσει και ένας πόλεμος που δεν θα μπορεί να τιθασευτεί. Είναι άλλου τύπου αυτή η απειλή.

Συμφωνούμε απόλυτα με την υπεράσπιση της ειρήνης και των λαών και με την προσπάθεια αλλαγής συνόρων από το ΝΑΤΟ ή από τους στρατηγικούς διακανονισμούς που επιχειρούνται αυτήν την εποχή σε διάφορες περιοχές του πλανήτη. Το ίδιο γίνεται και στην Ελλάδα. Πρέπει, λοιπόν, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό.

Εμείς με τη Δύση διαπραγματευόμαστε την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων μας. Γι’ αυτό αγωνιζόμαστε και γι’ αυτό σήμερα ζητούμε να υψώσει η Ευρώπη το ανάστημά της. Και ζητούμε να υψώσει το ανάστημά της, λέγοντας για την κοινή εξωτερική πολιτική, την πολιτική άμυνας. Ένας είναι νομοτελειακά ο δρόμος που μπορεί η Ευρώπη να παίξει ρόλο: να γίνει γρήγορα πολιτική ενοποίηση και μια ομοσπονδιακή μορφή και να είναι ο προοδευτικός πόλος στο παγκόσμιο σύστημα για να μπορεί να αντιμετωπίσει και το μέλλον και να βοηθήσει και την ειρήνη και τον πολιτισμό να κυριαρχήσει και τη δημοκρατία με την πραγματική σημασία της λέξης να αναγεννήσει, γιατί και στη Δύση η δημοκρατία περνά μια συγκεκριμένη κρίση εδώ και πολλά χρόνια.

Άρα, λοιπόν, είναι σαφές ότι εμείς θέλουμε αυτήν την ιδέα να υπηρετήσουμε. Η Ελλάδα πράγματι ανήκει στους Έλληνες, διότι οι Έλληνες είναι αυτοί που ζούνε σε αυτήν τη γωνιά της γης και διότι οι Έλληνες είναι αυτοί που ο πατριωτισμός τους δεν πρέπει να αμφισβητείται πια για καμία παράταξη, εκτός από κάποιες ακροδεξιές και φασιστικές ιδεολογίες, μετά τη μεταπολίτευση. Δεν πρέπει να αμφισβητείται ο πατριωτισμός και οι διαφορετικές πολιτικές απόψεις, οι οποίες συγκρούονται στα πλαίσια της συγκεκριμένης δημοκρατίας.

Εμείς υποστηρίζουμε ότι αυτήν την πολιτική για την Ευρώπη την έχουμε από την αρχή, ενώ η Κυβέρνηση τώρα πηγαίνει βήμα – βήμα και δεν είχε ποτέ αυτήν τη λογική να υποστηρίξει. Εγώ θέλω καθαρά μια νέα ευρωπαϊκή συνθήκη. Το Μάαστριχτ τελείωσε, πέθανε μαζί με τις οικονομικές κρίσεις. Υπάρχουν σήμερα όλα τα φαινόμενα εκείνα που λένε ότι η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει γραμμή ακόμα και στην οικονομία. Και θα το κάνει εξ ανάγκης δυστυχώς αμυνόμενη και όχι με το δικό της σχεδιασμό και τη δική της απόφαση. Λέμε, λοιπόν, ότι χρειάζεται μια νέα πραγματικά συνθήκη που μετά τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να δώσει μια καινούργια υπόσταση σε αυτήν την ομοσπονδιακή δομή που πιστεύουμε ότι πρέπει να κατατείνει προκειμένου να αποτελέσει πραγματικά το δημοκρατικό και προοδευτικό πόλο στα πλαίσια των παγκόσμιων συσχετισμών δύναμης.

Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτές είναι οι βασικές διαφορές και πάνω σ’ αυτήν την κατεύθυνση έχουμε μια διαφορετική πολιτική από αυτήν που ασκεί η Κυβέρνηση. Και νομίζω ότι και χθες παρά την αντιπαράθεση που έγινε υπήρξε μια συνάντηση, τουλάχιστον στα βασικά θέματα. Όχι σε όλες τις λεπτομέρειες ή και τις βασικές γραμμές που υπάρχουν για την αντιπαράθεση ανάμεσα στον Πούτιν και στην Ουκρανία, αλλά τουλάχιστον στη βασική θέση της χώρας για τον προσανατολισμό της υπάρχει μια εξαίρεση σταθερή και εμείς την τιμούμε αυτή την εξαίρεση, υπάρχει μια ομοφωνία σε ό,τι αφορά αυτό που πρέπει να υπηρετήσει σήμερα ο ελληνισμός για να υπηρετήσει καλύτερα τα δικά του συμφέροντα. Αυτή είναι απλά η διαφορά μας.

Και καλό θα είναι όταν χρησιμοποιείται ο Ανδρέας Παπανδρέου, να χρησιμοποιείται στη σωστή ιστορική διάσταση και όχι επ’ ευκαιρία μιας οποιασδήποτε συζήτησης πενήντα χρόνια μετά.