Άρθρο του Κώστα Σκανδαλίδη στα “ΝΕΑ”

Κάμποσο καιρό τώρα, από τότε που το ΠΑΣΟΚ συρρικνώθηκε εκλογικά, οι επιβαίνοντες στην εξουσία και οι «εκ δεξιών» και οι «εξ ευωνύμων» προερχόμενοι, επιχειρούν συστηματικά να ξαναγράψουν την ιστορία με τη δική τους οπτική. Η προσπάθεια αποβαίνει μάταιη γιατί όταν τα γεγονότα αφήνουν αναλλοίωτο αποτύπωμα η ιστορία ούτε διαγράφεται, ούτε παραφράζεται, ούτε, κυρίως, επαναλαμβάνεται. Ομολογώ ότι με αφήνει έκπληκτο η ελαφρότητα και η σουρεαλιστική διάθεση που ενίοτε επιχειρούνται κάποιοι ιστορικοί παραλληλισμοί. Ένας τέτοιος είναι η απόπειρα του Α. Τσίπρα να αυτοτοποθετηθεί στη θέση του διωκόμενου Ανδρέα Παπανδρέου, χρησιμοποιώντας μάλιστα τον όρο «βρώμικο ’89». Είναι νομίζω αυτή η αποστροφή η κορυφαία στιγμή της μάταιης προσπάθειας που επί τόσο χρόνο επιχειρεί να μιμηθεί τον ιστορικό ηγέτη της προοδευτικής παράταξης.

Κάποιοι άδραξαν την ευκαιρία να λύσουν τους λογαριασμούς τους με το αν είναι βρώμικο ή όχι το ’89. Σ’ αυτό δεν μπορούμε να παίζουμε με την ιστορία. Το σκάνδαλο Κοσκωτά υπήρξε. Δεν ήταν επινόηση και τις πολιτικές ευθύνες τις ανέλαβε θαρρετά ο τότε Πρωθυπουργός. Ήταν, όμως, η αφορμή να στηθεί η σκευωρία. Μοιάζει πολύ στη μέθοδο και τις πρακτικές με αυτή που έστησαν ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ με αφορμή τη Novartis. Όσοι αποδέχονται και υποστηρίζουν διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους ότι η Novartis πρόκειται για σκευωρία δεν είναι έντιμο να θέλουν να αποκαθαίρουν το βρώμικο ’89. Το ότι υπήρξε σκάνδαλο δεν νομιμοποιεί τη λυσσαλέα δίωξη με μόνο κίνητρα μικροκομματικά και καιροσκοπικά. Ο Ανδρέας έμεινε όρθιος και επανήλθε παντοδύναμος Πρωθυπουργός και δείχνοντας τη διαφορά ήθους με τους διώκτες του πρώτη πράξη του ήταν να αποκλείσει κάθε είδους ρεβανσισμό.

Δυστυχώς, η ιστορική και παραδοσιακή Αριστερά, ανανεωτική και ορθόδοξη έπαιξε το παιχνίδι της σκευωρίας που καθοδηγούσε η τότε Δεξιά και το παρακράτος της στο χώρο της Δικαιοσύνης. Της παρείχε μάλιστα με τον Δημόσιο Κατήγορο και τον Υπουργό Δικαιοσύνης την πιο εμφανή της έκφραση με αποτέλεσμα μόνο θυμηδία να προκαλούν τα χειροκροτήματα που πρόσφατα παρακολουθήσαμε. Κατά συνέπεια νομιμοποίησε τους τότε ψευδομάρτυρες της καταγέλαστης «μαρτυρίας» για «πάμπερς» και «χρηματισμό» του τότε Πρωθυπουργού.

Βεβαίως, οι μετέπειτα ηγέτες της αναγνώρισαν ως ιστορικό λάθος εκείνη τη στάση. Η προσπάθεια κάποιων ιστορικών στελεχών της σήμερα να σταθούν στην αγνή πρόθεση μιας παράταξης που ήθελε μόνο την εξυγίανση και την κάθαρση είναι φιλότιμη. Θα έλεγα και δικαιολογημένη για την εκ των υστέρων δικαίωση τους. Όμως, τα γεγονότα ήταν αμείλικτα. Αν ήθελε η τότε Αριστερά πραγματικά την κάθαρση μπορούσε με γυμνό μάτι να διακρίνει το πραγματικό σκάνδαλο από την πολιτική δίωξη των αντιπάλων της. Μπήκε στον πειρασμό να ξεμπερδέψει μια και καλή με το ΠΑΣΟΚ ως παράταξη. Συμμετείχε ενεργά στη σκευωρία. Η Κυβέρνηση Τζανετάκη στην οποία συμμετέιχε συγκροτήθηκε με μόνο στόχο να βάλει τον Α. Παπανδρέου στη φυλακή.

Η ιστορία κάποτε είναι και πεισματάρα. Θα ήταν πολύ να κατηγορείται η δεδομένη σήμερα Αριστερά για παρακράτος στο χώρο της Δικαιοσύνης. Έστηνε, προφανώς μαγαζιά και επιχειρούσε αντιθεσμικές παρεμβάσεις όπως επανειλημμένα έχει αποδειχθεί αλλά ρίζες σ’ αυτό το χώρο δεν διέθετε. Εκ των υστέρων φαίνεται ότι η επιμονή του Α. Τσίπρα να θεωρεί στρατηγικής σημασίας τη σύμπραξη με τους ΑΝΕΛ δεν ήταν και τόσο αθώα. Το ρεσάλτο στην εξουσία διευκολύνθηκε. Μόνο που οι παρακρατικοί θύλακες αν δεν είναι δικοί σου «νοικιάζονται» ή «δανείζονται» προσωρινά. Η Δεξιά στη χώρα μας έχει αποδείξει ιστορικά ότι έχει βαθύ αίσθημα αυτοσυντήρησης. Δεν εγκαταλείπει τις άκρες της. Και ούτε θα το πράξει, ανεξάρτητα αν κάποια από τα στηρίγματα της πληρώσουν το τίμημα.

Η ευθύνη του Α. Τσίπρα είναι βαριά. Ο ίδιος αν δεν σχεδίασε, τουλάχιστον αποδέχτηκε και ενέκρινε τη σημερινή σκευωρία κατά των πολιτικών του αντιπάλων. Το να επικαλείται το ρόλο του θύματος αποτελεί προσβολή στη νοημοσύνη των πολιτών. Και μόνο ο τρόπος που χρησιμοποιεί το παρακράτος στην υπόθεση Novartis καθιστά την επίκληση του Ανδρέα Παπανδρέου και της τότε σκευωρίας εναντίον του νόμιμου Πρωθυπουργού της χώρας ιστορική ύβρη.