Μιχάλης Κορδαλής: “Ούτε με τον Κουφοντίνα-Ούτε με την Κυβέρνηση – Με τη Δημοκρατία και τους Νόμους”

“Θαυμάζω ειλικρινά τους γονείς της Ελένης Τοπαλούδη, του Παύλου Φύσσα και τόσους άλλους που η μοίρα τους έφερε στην ίδια δυσάρεστη θέση.

Κάθισαν στωικά στο ακροατήριο, κοίταξαν στα μάτια τους δολοφόνους των παιδιών τους και περίμεναν την ετυμηγορία του Δικαστηρίου.

Δεν πήραν το νόμο στα χέρια τους, δεν ζήτησαν διακριτική μεταχείριση δική τους ή των κατηγορουμένων και πολύ περισσότερο δεν ενεπλάκησαν στον τρόπο έκτισης της ποινής των κρατουμένων μετά την καταδίκη τους.

Σήμερα τους θαυμάζω ακόμη περισσότερο.

Σήμερα που κάποιοι προσπαθούν να δώσουν πολιτικό χαρακτήρα στο ζήτημα της μεταγωγής ενός κρατουμένου.

Σε μια Δημοκρατική Κοινωνία, η τρομοκρατία και η σωφρονιστική μεταχείριση των υπόδικων και των κατάδικων δεν είναι και δεν μπορούν να είναι αντικείμενο πολιτικής αντιπαράθεσης και σχετικών διευθετήσεων.

Είναι Θέμα των ΝΟΜΩΝ και της εφαρμογής τους.

Ερμηνευτές των Νόμων είναι οι Δικαστές και όχι οι Πολιτικοί ή οι πολιτικολογούντες.

Τι έγινε λοιπόν στην παρούσα περίπτωση;

H κυβέρνηση ψήφισε το Ν. 4760/2020 με τον οποίο προβλέπεται διάταξη για τη μεταγωγή των κρατουμένων στην φυλακή αρχικής κράτησης.

Τη διάταξη αυτή αξιοποιεί ένας αμετανόητος εγκληματίας. Κάποιος που είναι αρκετά δειλός ώστε να «εκμεταλλεύεται» τα δικαιώματα που του παρέχει το Πολίτευμα που δήθεν αντιστρατεύεται.

Τα αρμόδια όργανα της Πολιτείας αρνήθηκαν να επανεξετάσουν το αίτημά του για μεταγωγή στη φυλακή όπου αρχικά κρατούνταν, στον Κορυδαλλό. Ένα αίτημα που ο Συνήγορος του Πολίτη αποφάνθηκε ότι απορρίφθηκε μη σύννομα για λόγους τυπικής νομιμότητας.

Σήμερα ο ίδιος ο αμετανόητος αυτός εγκληματίας δεν ασκεί τα ένδικα βοηθήματα που του παρέχει ο Νόμος αλλά προβαίνει σε απεργία πείνας για να “πολιτικοποιήσει” την υπόθεση του.

Θέλει να δείξει ότι το Κράτος, η Κυβέρνηση, τον εκδικείται δήθεν για τις “ιδέες” του.

Αυτή είναι η παγίδα στην οποία έχει πέσει η κυβέρνηση.

Σε ένα λάκκο που η ίδια έσκαψε.

Η αλήθεια όμως είναι άλλη.

Και η αλήθεια είναι ότι Δ. Κουφοντίνας δικάστηκε και καταδικάστηκε για τα εγκλήματα του. Όχι για αυτά που πίστευε και ενδεχομένως πιστεύει ακόμα. Δικάστηκε και καταδικάστηκε γιατί ήταν ένας serial killer που δε σεβάστηκε αυτό που η Δημοκρατία και το Κράτος Δικαίου θεωρούν ως Ύψιστο Αγαθό.

Το Δικαίωμα στη Ζωή.

Η διαφορά μας όμως με τον Κουφοντίνα, το Μιχαλολιάκο και τους λοιπούς αρνητές του Πολιτεύματος των Ελεύθερων Ανθρώπων είναι ότι εμείς πιστεύουμε στην Ισότητα απέναντι στο Νόμο.

Γιατί σε ένα Δημοκρατικό Κράτος Δικαίου δεν είναι ανεκτό να επιλέγονται τίνος τα δικαιώματα θα εφαρμοστούν και τίνος όχι, είτε τον λένε Ξηρό, Παττακό ή Κασιδιάρη .

Αυτή είναι η κρυφή αδυναμία και η Δύναμη της Δημοκρατίας.

Επομένως, όταν κάποιοι αφελώς μιλούν για πολιτική διευθέτηση του εν λόγω ζητήματος σφάλλουν.

Σφάλλουν γιατί τούτο αντίκειται κατ’ αρχάς στις συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές της διάκρισης των εξουσιών και την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και των οργάνων της. Σφάλλουν γιατί στη Δημοκρατία κανείς δεν είναι πιο “ίσος” από τον άλλο. Είτε είναι ο πρωθυπουργός της χώρας είτε ένας κατάδικος σε κάποιο σωφρονιστικό ίδρυμα, οφείλουν και για τους δύο να εφαρμόζονται αμοιβαία οι Νόμοι. Δεν μπορεί λοιπόν να ισχύει άλλος Σωφρονιστικός Κώδικας για τους δολοφόνους της Ελένης και του Παύλου και άλλος για συγγενείς μελών της όποιας κυβέρνησης.

Θυμάμαι ένα κείμενο από το βιβλίο των Λατινικών στο σχολείο.

Από κείνα που με έκαναν να θέλω να γίνω Δικηγόρος.

Σε αυτό ο Κικέρωνας έλεγε πως στη Δημοκρατία, “τελικά όλοι είμαστε Δούλοι των Νόμων. Γιατί έτσι μπορούμε να είμαστε Ελεύθεροι.”

Αυτό πίστευα και πιστεύω βαθιά ακόμα.

Ούτε με τον Κουφοντίνα, ούτε με την Κυβέρνηση λοιπόν.

Με τη Δημοκρατία.”