Ο Αντώνης ο Παΐσιος, ο πρόεδρος του Εδεσσαϊκού…

Ο Αντώνης ο Σαμαράς, μια στο τόσο, γουστάρει να είναι στην επικαιρότητα. Με τον τρόπο του, εκείνο τον αστείο που τον διακρίνει εδώ και δεκαετίες.

Προ ετών διάβασα το βιβλίο «Η τελευταία μπλόφα», άρτια γραμμένο από Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτώρια Δενδρινού (σ.σ. εξαιρετικό για τα όσα ζήσαμε το 2015, πιστέψτε με…) και, ενώ ο λόγος τους είναι καλογραμμένος, όποτε εμφανιζόταν ο Μεσσήνιος, μετατρεπόταν σε λαϊκός. «Εγώ της είπα της Μέρκελ», «της απαγόρευσα να…» και άλλα – πάντα σε πρώτο ενικό.

Γενικώς πρόκειται περί γραφικής περίπτωσης. Ειδικά όταν κάνει αντιπολίτευση στο κόμμα που γουστάρει να κάνει αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση – και όχι, δεν έχω διατελέσει πρόεδρος του Εδεσσαϊκού.

Τι είδαμε, λοιπόν, στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας; Τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αναφέρει επί λέξη ότι «5 από τα 14 συνέδρια της ΝΔ είχαν την τιμή να διοργανωθούν με εμένα πρόεδρο» (ναι, το είπε), τον Αντώνη Σαμαρά να προσπαθεί να κάνει εσωκομματική αντιπολίτευση και τα παπαγαλάκια του να διαρρέουν ότι η ΝΔ έχει χάσει τον προσανατολισμό της και πρέπει να ξαναγίνει δεξιό κόμμα – ενώ ο Μωυσής της χώρας μιλούσε για «κυβέρνηση Κέντρου».

Οπα. Κάπου όπα. Ένα ένα.

Κυβέρνηση Κέντρου με ΝΔ δεν υπάρχει. Τελεία και παύλα. Όσο κι αν πασχίζει ο Μητσοτάκης να αποτρέψει τις διαρροές προς το ΠΑΣΟΚ (τις επιστροφές δηλαδή), ΝΔ ίσον Δεξιά. Νέτα σκέτα. Κι αν κάποιος φύγει από το… μοναστήρι του ΠΑΣΟΚ ή άλλος κόμματος, ο ίδιος είναι δεξιός, δεν αλλάζει τη μορφολογία του κόμματος.

Ο Σαμαράς όμως, όταν μιλάει για Δεξιά, για ποια Δεξιά μιλάει; Για τη δική του, που συγκυβέρνησε με ακροδεξιά λογική τον τόπο και γέμισε το κόμμα του με απόβλητα των άκρων; Ή που συνδυάστηκε με ένα κάρο σκάνδαλα: από της Novartis ως της λίστας Λαγκάρντ (με τον Βενιζέλο μπροστάρη) ως τη χρηματοδότηση του αδελφού του, από τις παραχωρήσεις στην τρόικα εις βάρος της υγείας των Ελλήνων, τα πάρε δώσε με τον Σταύρο Παπασταύρου και τα «Ζάππεια» που θυμίζουν υποσχέσεις Μητσοτάκη.

Και γενικώς, γιατί να μιλάει ο Σαμαράς; Επειδή ήταν ο πρωθυπουργός του 18%; Επειδή φρόντισε, επιμελώς με σύμμαχο τον Ευάγγελο Βενιζέλο (σ.σ. όχι Βαγγέλη, δεν ξεχνάμε) να ρίξουν τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, λέγοντάς του άλλα – και άλλα πράττοντας στη Βουλή; Επειδή το έπαιζε αντιμνημονιακός και υπέγραψε φαρδιά πλατιά το δεύτερο μνημόνιο κάνοντας μια κωλοτούμπα που μόνο ο Αλέξης Τσίπρας τον ξεπέρασε; Για αυτόν τον Σαμαρά μιλάμε;

Για τον άνθρωπο που θεώρησε εαυτόν μεγαλύτερο του κόμματός του, έγινε βασιλικότερος του βασιλέως και κυβερνούσε όντας σε ανοιχτή γραμμή μονάχα με την Αγκέλα Μέρκελ και όχι με το κόμμα του; Για τον πρωθυπουργό που έκλεισε το σκάνδαλο της Siemens αποζημιώνοντας την εταιρεία εις βάρος του ελληνικού δημοσίου;

Ναι. Και για τον ίδιο που, αρχές των 90s, υπέγραψε έγγραφο με το όνομα «Μακεδονία» επάνω και αργότερα έριξε τον (γέρο) Μητσοτάκη για να ιδρύσει την Πολιτική Άνοιξη; Μήπως, Αντώνη μου, κάτι ξέχασες όταν στον συνέδριο είπες ότι «είμαι 45 χρόνια σε αυτό το κόμμα»; Κόψε και κάτι…

Ναι, για τον ίδιο Σαμαρά που το 2009 διάβαζε την «Ελευθεροτυπία» και τις αποκαλύψεις της για τα του 1992 και τα περιβόητα «μυστικά κονδύλια» του υπουργείου Εξωτερικών, τα οποία εκτινάχτηκαν την περίοδο της υπουργίας του. λέγεται ότι μεγάλο μέρος απ’ αυτά πήγε σε τσέπες Ελλήνων δημοσιογράφων και εκδοτών αλλά, οποία έκπληξις, αργότερα διαπιστώθηκε ότι είχαν καταστραφεί τα παραστατικά των δαπανών αυτών.

Ναι, για αυτόν τον Σαμαρά.

Η αλήθεια είναι, για να τα λέμε όλα, πως αν σε κάποιον δεν αρέσει το κόμμα όπου είναι, μπορεί να αποχωρήσει. Ο Κώστας Καραμανλής, ας πούμε, δε μιλάει – αλλά η κάμερα έπεφτε πάνω του όσο δεν χειροκροτούσε τον αρχηγό της ΝΔ ενώ οι άλλοι δίπλα… κλαπ κλαπ. Ο Σαμαράς μιλάει, και κακώς, ενώ δεν λέει το παραμικρό ουσιαστικά, μόνο μια μίξη για Πρέσπες, ΑΟΖ, Τουρκία, Παΐσιο.

Κι όμως, το είπε: ότι «μας εξοργίζουν τα αποτρόπαια εγκλήματα που βλέπουμε κάθε μέρα στην τηλεόραση, αλλά μας εγκαρδιώνει ότι στην ίδια τηλεόραση εκατομμύρια βλέπουν τη ζωή του Αγίου Παϊσίου» – νομοτελειακά αφιερωμένη στον Αντώνη Παΐσιο η φωτογραφία που κοσμεί το άρθρο.

Ο Σαμαράς είναι ήδη 71 ετών. Αν θεωρεί ότι πρέπει να επιστρέψει ως αρχηγός, ας το καταθέσει ως πρόταση. Αν όχι, ας μας επιτρέψει να συνεχίσουμε να γελάμε – και μαζί του και με το κόμμα του. Ως και τον Έλληνα Τσώρτσιλ διαβάσαμε πρόσφατα – είπαμε, κάπου όπα.

Η ιστορία έγραψε: ο Αντώνης Σαμαράς έριξε μια κυβέρνηση ΝΔ, έφυγε, ξαναγύρισε, συμμάχησε με το μισό ΠΑΣΟΚ για να ρίξει άλλη μια κυβέρνηση (του ΓΑΠ), συγκυβέρνηση με 18%, έκανε την κωλοτούμπα του μνημονίου και η ιστορία τον ρούφηξε το βράδυ του δημοψηφίσματος, όταν και παραιτήθηκε και εξαφανίστηκε για πολύ καιρό.

Έγραψε και δεν ξεγράφει.

ΥΓ1. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είπε όμως και μια αλήθεια, σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Βήμα»: ότι χωρίς το Κέντρο εκλογές δεν κερδίζεις. Θα το δει στην κυβέρνηση όταν θα βιώνει την πτώση του. 

ΥΓ2. Ο εμφύλιος της ΝΔ είναι εμφανής. Οι μητσοτακικοί (με μπόλικους πρώην ΠΑΣΟΚους μέσα), οι σαμαρικοί που το παίζουν πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, οι καραμανλικοί που δεν μιλούν, απλά διαρρέουν και οι πρώην καρατζαφερικοί που κινούνται όπου φυσάει ο άνεμος. Πλάκα έχει.

ΥΓ3. Όταν στις διακοπές του Πάσχα ο πρωθυπουργός γιορτάζει και η αδερφή του είναι παραδίπλα, σε άλλο σπίτι, αποκομμένη, λέει πολλά. Είθε μια μέρα η αξιόλογη και διαπρεπής πολιτικός Ντόρα Μπακογιάννη να μιλήσει. Ανοιχτά.

ΥΓ4. Εκεί στη ΝΔ, ωραίο το συνέδριο, αλλά όταν έχουμε διαγράψει κάποιον «για ρητορικές ρατσισμού και μίσους», τις οποίες καταδικάσαμε το 2018 με tweet του Κυριάκου Μητσοτάκη, δεν γίνεται να τους ανοίγουμε την πόρτα, να μπαίνουν στο συνέδριο, να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να ανεβάζουν φωτογραφίες. Οχι;

ΥΓ5. Για Σαμαρά και Μακεδονικό, σε παλιά μου ανάλυση, εδώ.

Αν είσαι socialιστής, τα λέμε κι από Facebook, Twitter & Instagram