«Μπαμπάδες..Τα προβλήματα του διαζευγμένου πατέρα»

    Με το άρθρο αυτό θα ήθελα να θίξω ένα από τα  σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι διαζευγμένοι πατεράδες, που έχουν συνάψει δεύτερο ή τρίτο γάμο και έχουν αποκτήσει και άλλα τέκνα προερχόμενα από αυτόν.

   Ο αγώνας ενός πατέρα μετά από ένα διαζύγιο είναι δύσκολος και διαρκής, καθώς ο νόμος δεν του παρέχει καμία απολύτως προστασία τόσο στο θέμα της επιμέλειας των τέκνων όσο και στο θέμα της καταβολής διατροφής για αυτά. Ξεκινώντας με την επιμέλεια των παιδιών ενός διαζευγμένου ζευγαριού αυτή δίνεται κατ΄αποκλειστικότητα στο 99,9% των περιπτώσεων στη μητέρα, η οποία μάλιστα μπορεί να εγκατασταθεί οπουδήποτε με αυτά,ακόμα και στο εξωτερικό. Ο πατέρας από την άλλη, πρέπει να πασχίσει για την επικοινωνία με τα παιδιά του μία με τρεις το πολύ φορές το χρόνο, σε περίπτωση που διαμένουν στο εξωτερικό, επιβαρυνόμενος φυσικά με όλα τα έξοδα μετακίνησης ενώ η απόφαση για αλλαγή διαμονής ήταν της μητέρας!

  Ακολούθως το πρόβλημα της επιμέλειας είναι συνυφασμένο με το δεύτερο μείζον θέμα της διατροφής των τέκνων. Στη πλειονότητα των περιπτώσεων τα δικαστήρια αναθέτουν την αποκλειστική ευθύνη διατροφής των παιδιών στον πατέρα, καθώς οι υποχρεώσεις της μητέρας στα παιδιά της, ουσιαστικά εξαντλούνται στο πλύσιμο και στο μαγείρεμα (!) τα οποία αποτιμώνται σε χρήμα. Βέβαια όχι άδικα, αλλά θα έπρεπε αυτά να αποτελούν συμπληρωματικά στοιχεία στην οικονομική ενίσχυση που είναι και η μητέρα υποχρεωμένη να προσφέρει στα τέκνα.

  Εξάλλου υπάρχουν πάρα πολλές περιπτώσεις αδικίας και οικονομικού αδιεξόδου του διαζευγμένου πατέρα ως απότοκο των αποφάσεων των δικαστηρίων, που προστατεύουν μόνο τη μητέρα. Συγκεκριμένα ακόμα και όταν το δικαστήριο επιτρέψει την επικοινωνία του πατέρα με τα παιδιά του τα σαββατοκύριακα, τις περιόδους των εορτών και του καλοκαιριού, τα χρονικά αυτά διαστήματα  ο πατέρας δεν απαλλάσσεται από την υποχρέωση καταβολής της διατροφής στη μητέρα των παιδιών, αν και τα τελευταία διαμένουν μαζί του. Επιπλέον άλλο ένα παράδοξο είναι ότι στον υπολογισμό της διατροφής που οφείλει να καταβάλλει ο πατέρας, δεν συνυπολογίζονται και γιατί όχι να προαφαιρούνται από το εισόδημα του, οι οφειλές του στην εφορία. Δεν είναι δυνατόν η διατροφή των παιδιών να μη θεωρείται φορολογικά ούτε έξοδο για τον πατέρα και ταυτόχρονα να μην εμφανίζεται ούτε και ως έσοδο της μητέρας, η οποία ούτως ή άλλως λαμβάνει και το επίδομα παιδιού ως μονογονεϊκή οικογένεια , το οποίο είναι ήδη ακατάσχετο και αφορολόγητο.

  Και δυστυχώς τα προβλήματα της επιμέλειας και διατροφής ενός διαζευγμένου πατέρα αυξάνονται και πληθύνονται σε περίπτωση που αυτός συνάψει δεύτερο γάμο και αποκτήσει και τέκνα μέσα σε αυτόν. Για παράδειγμα ένας πατέρας που έχει τρία τέκνα από το πρώτο γάμο και δύο από το δεύτερο, ΔΕΝ θεωρείται πολύτεκνος απλά και μόνο επειδή δεν έχει την επιμέλεια των τριών παιδιών από τον πρώτο του γάμο. Διερωτάται λοιπόν ένας τέτοιος πατέρας, πως είναι δυνατόν να παίζει ρόλο η επιμέλεια στην απόδοση της ιδιότητας του πολυτέκνου, σε έναν πατέρα ο οποίος συνήθως έχει είτε την αποκλειστική ευθύνη είτε το μεγαλύτερο ποσοστό ευθύνης διατροφής των παιδιών του? Πως είναι δυνατόν να λες σε έναν πατέρα που συνολικά έχει και διατρέφει πέντε παιδιά ότι δεν είναι πολύτεκνος ? Πως είναι δυνατόν να χάνει όλα τα προνόμια και τις παροχές της πολυτεκνίας, ενώ πολύτεκνος ουσιαστικά είναι μόνο αυτός (ούτε η πρώην σύζυγος του η οποία εχει τρία παιδιά ούτε η νυν η οποία έχει μόνον δύο)? Γιατί η νομοθεσία και κατ’ επέκταση οι αρμόδιοι φορείς δεν αναγνωρίζουν τη πολυτεκνική ιδιότητα και στους πατεράδες και δεν τους στηρίζουν? Γιατί τελικά ένας πατέρας στην Ελλάδα έχει μόνο υποχρεώσεις και κανένα ουσιαστικό δικαίωμα, με γνώμονα πάντα την ποιότητα ζωής και στόχο την άρτια διαμόρφωση της προσωπικότητας και την ψυχική υγεία των τέκνων?

  Για αυτούς τους λόγους οι μπαμπάδες όπως και οι μαμάδες θα πρέπει να έχουν ίσα και ισόποσα δικαιώματα και προνόμια για τα παιδιά τους.

                                         Γράφει ο                    Ι. Ζερβός (Κουμής)