Του Γαβρή Άγγελου.
Ακόμα μια φορά, η ΝΔ, προσπαθεί να “διασκεδάσει” τις εντυπώσεις και να βρει κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο. Το 2009 ήταν το ΠΑΣΟΚ, το 2020 οι νέοι και η πανδημία.
Δεν θα προσπαθήσουμε να “διασκεδάσουμε” κανέναν από την Δεξιά πτέρυγα της Βουλής. Δεν είναι ο στόχος των δημοσιογράφων η ψυχαγωγία μα η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως οι ευθύνες που βαραίνουν το κόμμα της Δεξιάς, την ΝΔ, σε ό,τι αφορά τους “αγανακτισμένους” που τόσο πολύ έχει επιθυμήσει ως αντιπολίτευση τότε, να παρουσιάσει ως ένα αυθεντικό κίνημα, και τώρα πια ως κυβέρνηση, να τους ταυτίσει αποκλειστικά και μόνο με κόμματα της αντιπολίτευσης -βολικό αφού ένα άλλο “κόμμα” που έκανε αντιπολίτευση τόσο καιρό ήταν η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής μα αφού τα “χαμένα αδέρφια της Δεξιάς” βρήκαν ξανά τον δρόμο τους στην “πολυκατοικία” που λέγεται ΝΔ, τότε όλα καλά, εχθρός της Δεξιάς είναι πάντοτε η προοδευτική παράταξη- είναι αδιαμφισβήτητες!
Σύμφωνα με ρεπορτάζ των “ΝΕΩΝ” , το 2013 (εν καιρώ ΔΟΛ και όχι ΔΟΜ) η κυρία Χρυσολωρά παραθέτει την έρευνα της εφημερίδας συνοπτικά, μια έρευνα που επιρρίπτει τις ευθύνες που αναλογούν και στο ΠΑΣΟΚ μα δείχνει με ακρίβεια στατιστική, την υπερμεγέθυνση του χρέους της χώρας, μέσα σε μια μόλις 2ετία διακυβέρνησης Καραμανλή, την καθυστέρηση παράδοσης του πορίσματος της Τράπεζας της Ελλάδος στην νεοεκλεγείσα κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και Γ.Α.Παπανδρέου, την “παραφιλολογία” που αναπτύχθηκε προεκλογικά με ευθύνες Μαξίμου για μονοψήφιο ή ίσως και διψήφιο έλλειμμα και το δημόσιο χρέος να φτάνει σε αιρθμούς που δεν έχουμε ξαναδεί ως κράτος από την ίδρυσή του!
Παραθέτουμε απόσπασμα από την έρευνα των “ΝΕΩΝ” το 2013
Το ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου, της «Αλλαγής», έχει μεν το δικό του μερίδιο ευθύνης στη συσσώρευση – σταδιακά, στην περίοδο της Μεταπολίτευσης – όλο και μεγαλύτερων ελλειμμάτων και χρέους, αλλά από τα στοιχεία προκύπτει ότι η πολιτική που κυριολεκτικά έριξε τη χώρα στα βράχια έχει χρώμα νεοδημοκρατικό, με τη μαύρη διετία 2007-09 να πρωταγωνιστεί.
Αρκεί να αναφέρει κανείς δυο – τρία χαρακτηριστικά στοιχεία: στην περίοδο 2006-09 οι δαπάνες του προϋπολογισμού αυξήθηκαν κατά σχεδόν 9% του ΑΕΠ, την ίδια ώρα που τα έσοδα μειώνονταν κατά 1% του ΑΕΠ. Πού πήγαν τα σχεδόν 30 δισ. ευρώ των αυξημένων δαπανών; Σε μεγάλο βαθμό, σε προσλήψεις και αυξήσεις μισθών. Οι υπηρετούντες στο Δημόσιο έφτασαν τους 511.913 το 2009 από 447.520 το 2004. Αποτέλεσμα: το έλλειμμα εκτινάχτηκε στο 15,6% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος στο 127,9% του ΑΕΠ, στρώνοντας το χαλί στο Μνημόνιο και στην τρόικα.
Τα συμπεράσματα από την εξέλιξη των δημοσιονομικών μεγεθών στα περίπου 40 χρόνια της Μεταπολίτευσης είναι σε κάθε περίπτωση μελαγχολικά. Το δημόσιο χρέος, μετά την πρώτη μεταπολιτευτική πενταετία κατά την οποία είχε διατηρηθεί στο πρωτοφανές για τα σημερινά δεδομένα επίπεδο του περίπου 22% του ΑΕΠ, πήρε την ανιούσα επί ΠΑΣΟΚ και Ανδρέα Παπανδρέου, φτάνοντας στο σχεδόν τριπλάσιο αλλά πάντα ανεκτό (ακόμη και με κριτήρια Μάαστριχτ) επίπεδο του 65% του ΑΕΠ το 1989.
Το επόμενο άλμα του το έκανε επί νεοδημοκρατικής κυβέρνησης, με πρωθυπουργό τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, όταν το 1993 άγγιξε το 100% του ΑΕΠ – αν και, για να είμαστε δίκαιοι, αυτό οφείλεται εν μέρει στην εφαρμογή ευρωπαϊκών κανόνων που υποχρέωσαν την εμφάνιση «κρυφού» ώς τότε χρέους.
Η καταστροφή. Ακολουθεί μία δεκαετία σταθερότητας στο επίπεδο του περίπου 100% του ΑΕΠ με τη σφραγίδα Σημίτη. Επειτα, ήρθε η καταστροφή. Από το 99,8% του ΑΕΠ το 2004, όταν αναλαμβάνει η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή σκαρφαλώνει στο 107,5% του ΑΕΠ το 2006, στο 112,9% του ΑΕΠ το 2008 και στο 127,9% το 2009. Η χώρα μπαίνει στον αστερισμό της χρεοκοπίας.
Ανάλογη διαδρομή τρελού φορτηγού ακολουθούσε φυσικά και ο προϋπολογισμός. Από το εντελώς μααστριχτικό 2,4% του ΑΕΠ το 1980, το έλλειμμα άρχισε να σκαρφαλώνει, φθάνοντας στο 14,2% του ΑΕΠ το 1990, για να τεθεί ξανά υπό έλεγχο ενόψει ένταξης στην ΟΝΕ το 1999.
Τα σημερινά στοιχεία της Εurostat, μετά τις πολλές αναθεωρήσεις τους, δεν θα μας έβαζαν στην ΟΝΕ, αφού το έλλειμμα το 1999 ήταν 3,1% του ΑΕΠ, 0,1% πάνω από το όριο του Μάαστριχτ. Ούτε όμως θα μας έβγαζαν από την επιτήρηση το 2007, όπως θριαμβολογούσε τότε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, ισχυριζόμενη ότι εξυγίανε τα δημόσια οικονομικά, αφού το έλλειμμα το 2006 ήταν 5,7%. Η συνέχεια αποδείχθηκε ακόμη δραματικότερη, με τον έλεγχο να χάνεται και το έλλειμμα να σκαρφαλώνει στο 15,6% το 2009. Ηταν τότε που ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ αναφώνησε το περίφημο: «Το παιχνίδι τελείωσε».
Στην πραγματικότητα είχε τελειώσει το παιχνίδι μιας ολόκληρης 40ετίας.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου μπορεί πράγματι να κατηγορηθεί ότι άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, ακολουθώντας μια πολιτική παροχών που ξεπερνούσαν τις δυνατότητες της χώρας. Ομως έχει το ελαφρυντικό ότι οι περιστάσεις περίπου του το επέβαλαν, καθώς η χώρα είχε πρόσφατα βγει από τη χούντα και η πίεση ήταν μεγάλη για να αποκατασταθούν οι αδικίες εις βάρος των φτωχότερων και των πολιτικά περιθωριοποιημένων ώς τότε Ελλήνων. Επιπλέον, είχε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πετρελαϊκών κρίσεων της δεκαετίας του 1970 και τη στασιμότητα της οικονομίας. Επέλεξε να το κάνει ακολουθώντας πολιτική τόνωσης της ζήτησης, την ώρα που ο γερασμένος παραγωγικός ιστός της χώρας αργοπέθαινε.
Ο Κώστας Καραμανλής, από την άλλη πλευρά, εμφανίσθηκε ως δύναμη κάθαρσης θέτοντας ως πρώτο στόχο της διακυβέρνησής του την «απογραφή» που διέσυρε τη χώρα. Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι οι στόχοι της «απογραφής» ήταν μάλλον πολιτικοί, αφού επί διακυβέρνησής του το έλλειμμα ουδέποτε έπεσε κάτω από 5,5% του ΑΕΠ.
Αυτό βεβαίως αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων, γιατί τότε κρυβόταν κάτω από το χαλί και η χώρα «γιόρταζε» την έξοδό της από την επιτήρηση το 2007. Και το χειρότερο, ενώ η παγκόσμια οικονομία βυθιζόταν στην κρίση, η Ελλάδα παρίστανε τη «θωρακισμένη» οικονομία και διεύρυνε τα ελλείμματά της. Ετσι, αντί της εξυγίανσης που είχε υποσχεθεί ο Καραμανλής, η χώρα οδηγήθηκε στον γκρεμό.”
Είναι σαφές, λοιπόν, πως ακόμα μια φορά, η ΝΔ οδηγεί την χώρα “στα βράχια”. Θα βρει κάποιον να “φορτώσει” τις αμαρτίες της και μετά θα ακολουθήσει την “τακτική” του “μουγγού”. Την ίδια τακτική που ακολουθεί εδώ και χρόνια ο Κώστας Καραμανλής από τα έδρανα της Βουλής και την ίδια τακτική που ακολουθούσε και επί διακυβέρνησης της χώρας όταν συναντούσε, ιδίως, Ευρωπαίους αξιωματούχους!
