Ο “μάγος” Ανδρουλάκης “εξαφάνισε” τις δικές του “γέφυρες” – Ρεσιτάλ ανακολουθίας από τον νυν Πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ

Είναι αδιαμφισβήτητο: ο Νίκος Ανδρουλάκης φέρεται να έχει επιλέξει έναν μοναδικό δρόμο πολιτικής “καθαρότητας”. Δηλώνει παντού και σε κάθε ευκαιρία πως «δεν έριξε γέφυρες» ούτε προς τη Δεξιά ούτε προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι εμείς πρέπει να το πιστέψουμε αυτό, παρά το γεγονός ότι επί ηγεσίας του, το κόμμα έχει μετατραπεί σε έναν πολιτικό σταθμό μετεπιβίβασης για στελέχη που μέχρι χθες ήταν φανατικοί επικριτές του ΠΑΣΟΚ (μάλιστα με μια εξ αυτών έχει σοβαρή αδυναμία…στον Τσίπρα κατά δική της δήλωση)

Θυμηθείτε την περίπτωση της Γεωργίας Γεννιά, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που κάποτε έβλεπε το ΠΑΣΟΚ ως το σύμβολο του παλιού, διεφθαρμένου κατεστημένου. Τώρα, όμως, ξαφνικά βρήκε μια νέα «φωλιά» στο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη. Αλλά ποιος θα μπορούσε να κατηγορήσει μια πολιτική που βασίζεται στην «αυτονομία» και όχι στις συμμαχίες, όπως διακηρύσσει ο πρόεδρος του κόμματος; Τυχαίο γεγονός ή μήπως βλέπουμε εδώ μια νέα προσέγγιση της πολιτικής συνεργασίας, όπου το χθες ξεχνιέται τόσο γρήγορα όσο οι δηλώσεις για το «παλιό» και «φθαρμένο» σύστημα;

Και ο Κώστας Χρυσόγονος, άλλος ένας πιστός ακόλουθος του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν δίσταζε να κατηγορεί το ΠΑΣΟΚ στο πρότερο παρελθόν..Τώρα, όμως, φαίνεται να έχει ανακαλύψει ξανά τις «σοσιαλδημοκρατικές του ρίζες», και έρχεται να ενισχύσει το ΠΑΣΟΚ στην εποχή της «αναγέννησής» του. Αλλά, μην ξεγελιόμαστε! Ο Ανδρουλάκης δεν δίνει γέφυρες, μας λέει. Μάλλον οι γέφυρες έρχονται από μόνες τους, αόρατες και ανέπαφες, φέρνοντας τα παλιά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ξανά πίσω στο «σπίτι».

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για παραδοξότητες, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε και τον Σταύρο Κοντονή. Πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, ένας άνθρωπος που δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να ταυτιζει το ΠΑΣΟΚ μέρος του διεφθαρμένου πολιτικού σκηνικού. Κι όμως, βρήκε και αυτός έναν τρόπο να συμπορευτεί με τη «νέα πορεία» του ΠΑΣΟΚ. Άραγε, πόσο εύκολα μπορούν να ξεχαστούν όλα αυτά τα λόγια και οι θέσεις όταν μπαίνει στη μέση η επιβίωση στην πολιτική αρένα;

Και, φυσικά, έχουμε και τον Θοδωρή Ζαγοράκη, που ήταν στην καρδιά της Νέας Δημοκρατίας ως ευρωβουλευτής. Τώρα, όμως, φαίνεται πως ανακαλύπτει μια νέα πολιτική οικογένεια στο ΠΑΣΟΚ. Ίσως είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόταν το κόμμα για να επιβεβαιώσει πως η πολιτική του Ανδρουλάκη είναι πραγματικά “αυτοδύναμη και αδέσμευτη” ξέρω γω..

Ποιος χρειάζεται γέφυρες όταν υπάρχουν τέτοιες μεταμορφώσεις;

Συμπερασματικά, ενώ ο Ανδρουλάκης διατείνεται πως ακολουθεί μια πολιτική αυτονομίας, η πραγματικότητα μάλλον λέει κάτι διαφορετικό. Όσο κι αν θέλει να μας πείσει για την καθαρότητα των προθέσεών του, οι πολιτικές «μεταγραφές» από ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ λένε την δική τους ιστορία. Και η ιστορία αυτή δεν φαίνεται να συνάδει με την εικόνα της ανεξάρτητης παρέας, συγγνώμη εννοούσα πορείας που προσπαθεί να καλλιεργήσει…