Σε μια χώρα που που ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 60′, το ανθρώπινο και αμεσα αναγκαίο αγαθό, της κοινωνικής πρόνοιας και της παροχης δωρεάν ιατρό-φαρμακευτικής περίθαλψης αποτέλεσε ζητούμενο, μοιάζει πραγματικά αλματώδες και κοινωνικά σοσιαλιστικό, το ότι από τα μέσα του 1974 και την ιδρυση του ΠΑΣΟΚ, ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλούσε ανοιχτά για αυτό το κοινωνικό δικαίωμα.

Στα χρόνια της πολιτικής θεμελίωσης του κινήματος στην κοινωνία, ο ίδιος και οι συνεργάτες του καταρτιζαν ένα σχέδιο που από την μία καταστουσε το νέο μοντέλο παροχής δημόσιας υγείας (Ε. Σ. Υ.) ρεαλιστικό και από την άλλη το έθετε όσο γινόταν πιο άμεσα, σε μια σύγχρονη μορφή.

KANE “ΚΛΙΚ” ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΣΤΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ “THESOCIALIST.GR” ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ 1ο ΤΕΥΧΟΣ -ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Δεν είναι τυχαίο ότι τα πρώτα 4 χρόνια μέχρι το 1978 ο ίδιος ο Ανδρέας μιλώντας από χωριό σε χωριό και από πόλη σε πόλη, προσπαθούσε να εμφυσησει στον απλό κόσμο, που είχε μάθει σε μια  λογική αυτό – εγκατάλειψης το πνεύμα της κοινωνικής κατάκτησης και της κρατικής πρόνοιας. Να δώσει στον λαό να καταλάβει ότι αποτελεί υποχρεώση της Πολιτείας η ελεύθερη είσοδος στο σύστημα υγείας για τους πολίτες. Ότι αποτελεί σύγχρονο πανανθρωπινο κεκτημένο και δημοκρατικό καθήκον κάθε ευνομούμενου κράτους. Το πιο σημαντικό πρόβλημα όσο απίθανο κι αν ακούγεται ήταν ότι ο πολίτης δεν είχε μάθει να απαιτεί από το κράτος τις υπηρεσίες που πλήρωνε, μέσω της φορολογίας του καθως ο φόβος του χώροφύλακα, του φακελωματος και του πιστοποιητικου κοινωνικών φρονηματων, ήταν μερικά από τα κατάλοιπα της σκληρής Δεξιάς και του μετεμφυλιακου κράτους, που δεν άφηναν κανένα περιθώριο στους πολίτες να αγωνιστουν για τα κεκτημένα.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το σύνθημα του Ανδρέα Παπανδρέου για την κοινωνική συνοχή ότι: “Το κρατος δικαίου δεν χαρίζεται αλλά με αγώνα κερδίζεται..”. Γιατί ο ίδιος πάρα πολύ απλά πίστευε ίσως στην πιο βαθιά ουσία του Σοσιαλισμού, στο πιο βαθύ μήνυμα που έλεγε πως αξιοπρέπεια και τιμή στον άνθρωπο δίνουν τα μικρά αλλά σίγουρα, τα καθημερινά απλά που κάνουν την κοινωνια καλύτερη, πάνω στη βάση που ανήκει σε όλους… Ανεξάρτητα από κοινωνική καταγωγή, εισόδημα και μόρφωση..