Οι νέοι μιλούν για το Πολυτεχνείο – Γιάννης Πετρόπουλος: “Είναι χρέος μας ως προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε”

Γράφει ο Γιάννης Πετρόπουλος, Γραμματέας της ΠΑΣΠ ΑΕΙ Πάτρας

Με τη φετινή επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου συμπληρώνονται 50 χρόνια από τη σπουδαιότερη αντιδικτατορική μάχη που δόθηκε στη χώρα.

Πρωταγωνιστές της τα μέλη του τότε φοιτητικού κινήματος. Τα γεγονότα της 17ης Νοεμβρίου του 1973 σημάδεψαν την ελληνική κοινωνία και αποτέλεσαν την ιδεολογική αναφορά για την περίοδο της Μεταπολίτευσης.

Η εξέγερση και η θυσία των αγωνιστών του Πολυτεχνείου προσέδωσαν στη σημερινή ημέρα τον χαρακτήρα της ηρωικής επετείου.
Στο σύνθημα “ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” συμπυκνώνεται η λαϊκή απαίτηση για ανθρώπινη και αξιοπρεπή ζωή, για ελευθερία και κοινωνική απελευθέρωση.

Μέσα από τις εξελίξεις εκείνων των ημερών, αποτυπώθηκαν οι αγώνες ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας για εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική δικαιοσύνη.
Στην Επέτειο του Πολυτεχνείου δεν αρμόζουν κενές ρητορείες και λόγια του αέρα. Τιμούμε αυτούς που αντιστάθηκαν απέναντι στον φασισμό με τίμημα τη ζωή τους.

Το Πολυτεχνείο αποτελεί την κορύφωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Για το λόγο αυτό λοιπόν, μέχρι και σήμερα πολλοί επιτήδειοι προσπαθούν να το αποδημήσουν, αμφισβητώντας την ίδια την αξία της Εξέγερσης.

Αυτοί που δυσανασχετούν με το Πολυτεχνείο, εχθρεύονται και μισούν κάθε ψήγμα αντιστασιακής και δημοκρατικής δράσης. Προσβάλλουν την ιστορία και τη συλλογική μνήμη ενός ολόκληρου έθνους. Η Εξέγερση του Πολυτεχνείου έχει τις ρίζες της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα της Ελληνικής Αντίστασης. Εξέγερση απέναντι στην αμερικανοκίνητη Χούντα των Συνταγματαρχών. Το καθεστώς αυτό δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η επιτομή της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής κατά την ψυχροπολεμική περίοδο.

Την εποχή εκείνη, η πολιτική ζωή του τόπου καθορίζεται αποκλειστικά από τον αμερικανικό παράγοντα και τον βασιλιά, οι οποίοι και έστρωσαν τον δρόμο για τον ερχομό της Χούντας, τον βιασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας, και τη δημιουργία της Κυπριακής Τραγωδίας με τη διχοτόμηση της Κύπρου.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το δεξιό πολιτικό κατεστημένο, όντας υπηρέτης των ξένων συμφερόντων, φρόντισε κάθε μορφή αντίδρασης να πνίγεται στο αίμα. Το παρακράτος του Καραμανλή οργάνωσε τις εκλογές της «βίας και της νοθείας» και δολοφόνησε τον Γρηγόρη Λαμπράκη, ενώ αστυνομικές δυνάμεις δολοφόνησαν επίσης τον φοιτητή Σωτήρη Πέτρουλα.

Οι πρακτικές αυτές όμως δεν ανήκουν στο παρελθόν. Είδαμε στη σύγχρονη εποχή τους φασίστες τραμπούκους της ΟΝΝΕΔ να επιτίθενται σε δημοκρατικούς πολίτες και να δολοφονούν τον Νίκο Τεμπονέρα. Είδαμε την αστυνομική αυθαιρεσία να δολοφονεί τον 15χρονο Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο. Βλέπουμε και σήμερα τους νεοναζί εγκληματίες της Χρυσής Αυγής να δολοφονούν με τα τάγματα εφόδου τον Παύλο Φύσσα. Και πρόσφατα Νεοναζί Κροάτες με το πρόσχημα της αθλητικής οπαδικότητας να δολοφονούν έναν αθώο φίλαθλο.

Στον χώρο της παιδείας, βλέπουμε κεκτημένα όπως το Πανεπιστημιακό Άσυλο να αναιρούνται με πρωτοβουλία της Νέας Δημοκρατίας. Το ενδεχόμενο μόνιμης εγκατάστασης αστυνομικών δυνάμεων εντός των πανεπιστημίων παραπέμπει σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος. Η συστηματική υποβάθμιση και η προπαγάνδα εις βάρος του δημόσιου Πανεπιστημίου ως φερόμενο «άνδρο ανομίας», η απαξίωση των οργάνων των φοιτητών και η παρωδία των ηλεκτρονικών εκλογών φανερώνουν ποιο είναι κεντρικό δόγμα της κυβέρνησης, αλλά και της κυβερνητικής παράταξης της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ.

Η καταστολή και κάμψη δηλαδή οποιασδήποτε αντίστασης στην εκχώρηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στα συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα. Η άλωση δηλαδή άλλου ενός δημόσιου αγαθού από τον λύκο του νεοφιλελευθερισμού και τα ιδιωτικά συμφέροντα.

Το Πολυτεχνείο σήμερα παραμένει ακόμη επίκαιρο και η ανάγκη της μνήμης του προβάλλει κάθε χρόνο και πιο επιτακτική. Είναι χρέος μας ως προοδευτικοί και δημοκρατικοί πολίτες να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και να υπερασπιζόμαστε τα κεκτημένα των αγωνιστών του Πολυτεχνείου.