Άρθρο του Γιάννη Πούπκου- oικονομολόγου, πρ. Αντιπροέδρου της Νεολαίας των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

Την Πέμπτη πραγματοποιείται μια πολύ κρίσιμη Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ.

Το ποσό των 540 εκατομ. ευρώ που εγκρίθηκε στο προηγούμενο Eurogroup, αποδεικνύεται ότι είναι πολύ μικρό σε σχέση με το μέγεθος της κρίσης. Επιπρόσθετα χρειάζεται να διευκρινιστούν πολλά ζητήματα σχετικά με τις πρωτοβουλίες που ανακοινώθηκαν και να απαντηθεί το ερώτημα, αν το ποσό που τελικά θα αποφασιστεί, θα είναι σύντομα διαθέσιμο στις χώρες της ΕΕ.

Ήδη στην Ελλάδα (και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) καθημερινά αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών (εργαζομένων και μη) που δεν έχουν καμία κάλυψη και δεν προβλέπεται για αυτούς κανένα μέτρο επαρκούς στήριξης ή ελάφρυνσης.

Επιπρόσθετα, σύμφωνα με τελευταίες έρευνες, εκατό χιλιάδες (100.000) μικρομεσαίες επιχειρήσεις αναμένεται να κλείσουν μετά την άρση των περιοριστικών μέτρων.

Το διάστημα 1-3 μηνών που προβλέπεται για την επιστροφή στην κανονικότητα, είναι ένα, σημαντικά μεγάλο, χρονικό διάστημα για τις οικονομίες των χωρών και ταυτόχρονα τεράστιο για τους πολίτες που έχουν θιγεί και προσπαθούν να επιβιώσουν.

Το βάρος αυτής της κρίσης δεν πρέπει να το σηκώσουν τα κράτη-μέλη, οι εργαζόμενοι ή οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αυτή η κρίση δεν είναι δικό τους λάθος. Πολλές ευρωπαϊκές χώρες μόλις ανέκαμψαν από την οικονομική κρίση του 2008. Χρειάστηκε μια δεκαετία για να μπορέσουν να επενδύσουν ξανά σε μια διατηρήσιμη και μακρόπνοη θετική ανάπτυξη. Τα σημάδια οικονομικής ανάκαμψης μόλις άρχισαν να εμφανίζονται. Ο κορωναϊός δεν πρέπει να επιστρέψει την Ευρώπη σε κατάσταση ύφεσης. Η κοινή και συντονισμένη δράση είναι το κλειδί για να ξεπεραστεί αυτό το συμμετρικό σοκ.

Όλες οι προοδευτικές συλλογικότητες της Ευρώπης (κόμματα, συνδικάτα κλπ) οφείλουν αυτές τις ημέρες να πιέσουν με κάθε δυνατό τρόπο τους αρχηγούς των κρατών, ώστε να αυξηθούν σημαντικά οι πόροι που θα δοθούν στις ευρωπαϊκές χώρες για να μπορέσουν να στηρίξουν το σύνολο των πολιτών που πλήττονται με τρόπο ικανοποιητικό και αξιοπρεπή.

Ταυτόχρονα όμως το κόστος της αντιμετώπισης της κρίσης δεν πρέπει να περάσει στο σύνολό του στους εθνικούς προϋπολογισμούς. Οι χώρες που χτυπήθηκαν περισσότερο και δεν έχουν δημοσιονομικό χώρο πρέπει να στηριχτούν με πόρους της ΕΕ. Με συγκεκριμένες προϋποθέσεις το Ταμείο Ανάκαμψης (Recovery Fund) που προτείνεται μπορεί να κινηθεί προς την κατεύθυνση αυτή.

Οι όροι με τους οποίους θα δοθούν αυτοί οι πόροι πρέπει να διασφαλίζουν ότι οι χώρες θα μπορούν να σταθούν την επόμενη μέρα όρθιες και δεν θα αναγκαστούν να μπουν στον φαύλο κύκλο της ύφεσης με τις γνωστές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες.

Η έκδοση ενός κοινού ευρωπαϊκού ομολόγου αποτελεί μια δίκαιη λύση – πηγή χρηματοδότησης και διαχρονικό αίτημα των προοδευτικών συλλογικοτήτων.

Οι απευθείας μεταβιβάσεις της Ε.Ε. αντί για δάνεια στα κράτη-μέλη είναι επίσης αναγκαίες για να μπορέσουν να ενισχύσουν τα συστήματα υγείας τους, να σώσουν θέσεις εργασίας και να προστατεύσουν τον παραγωγικό τους ιστό, χωρίς να επιβαρύνεται το δημόσιο χρέος των χωρών.

Σε διαφορετική πάντως περίπτωση το κόστος της οικονομικής κρίσης θα είναι εξαιρετικά δυσβάσταχτο τόσο για τη χώρα μας όσο και για πολλές ευρωπαϊκές χώρες.

Και οι αρχές της αλληλεγγύης και της δικαιοσύνης της ΕΕ για μια ακόμη φορά θα βγουν βαθιά τραυματισμένες.

Είναι μια ιστορική στιγμή για την Ευρώπη. Μια ευκαιρία να αλλάξει. Να δείξει το ανθρώπινο και κοινωνικό της πρόσωπο. Περισσότερο από ποτέ η Ευρώπη πρέπει να επιδείξει ενότητα και αλληλεγγύη.

Η λιτότητα δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να αποτελέσει, αυτή τη φορά, μέρος της απάντησης της Ευρώπης σε αυτήν την πρόκληση.