ΠΑΣΟΚ: Αλλαγή των συσχετισμών στο Πολιτικό Συμβούλιο και Κ.Ο – Με το βλέμμα στραμμένο στην ΚΠΕ και στο βάθος.. εκλογές το Φθινόπωρο του 2024

Γράφει ο Γαβρής Άγγελος

Ο νυν Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Νίκος Ανδρουλάκης, ίσως δεν ήταν ποτέ πιο απομονωμένος πολιτικά στο κόμμα.

Σε μια μαραθώνια διαδικασία, μια συνεδρίαση που ήταν “μικτή” , με την συμμετοχή της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και των μελών του Πολιτικού Συμβουλίου, η οποία ξεκίνησε από το πρωί της Τετάρτης και τελείωσε λίγο μετά τις 9 το βράδυ στην αίθουσα Τύπου της Χαριλάου Τρικούπη, ο Νίκος Ανδρουλάκης, περίμενε διαφορετικές εξελίξεις. Σίγουρα δεν περίμενε οι μόνοι που υπερασπίστηκαν την “προεδρική γραμμή” να μετριούνται στα δάχτυλα των χεριών σε μια ολομέλεια 61 ατόμων (μαζί με τον ίδιο).

Μια γενική και καθολική πολιτική “ομοβροντία” με χαρακτηρισμούς που σε κάποιες των περιπτώσεων “παραήταν” καυστικοί προς την δική του διοίκηση από πρόσωπα σημαίνουσας παρουσίας, όπως ο Πέτρος Ευθυμίου ή ο Φίλιππος Σαχινίδης και ο Κώστας Σκανδαλίδης, που ζητά τα εξής:

Ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, διεύρυνση στη βάση της κοινωνίας, σεβασμό και έμφαση στις θεσμικές λειτουργίες της παράταξης, συχνότερες συγκλήσεις των κομματικών οργάνων, όχι “κλειστές πόρτες” και “κλίκες” στην Χ.Τρικούπη, αυτοκριτική και επαφή με την ίδια την κοινωνία, όχι μόνο με “αρεστά” στελέχη της παράταξης.

Περιληπτικά και συνοπτικά τα παραπάνω, καθώς όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς, η απογοήτευση της πλειοψηφίας των μελών του Π.Σ ακουμπά πάνω στην οργάνωση και τον τακτικισμό της νυν ηγεσίες, κατηγορώντας την ευθέως, πως αναλώθηκε σε αυτό χάνοντας επαφή με την βάση και δίνοντας “χώρο στην ακροδεξιά να παρεισφρήσει δόλια και δίχως πολιτικό στίγμα, στις λαϊκές βάσεις της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης”, Κάποιοι μάλιστα μίλησαν για “το μαρτύριο της σταγόνας και την ανοδική στασιμότητα” δείχνοντας στον ίδιο τον Νίκο Ανδρουλάκη πως δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για “νίκες” την στιγμή που πολιτικά χάθηκε η συγκυρία και η 3η θέση σε συνδυασμό με την μεγάλη αποχή, συνιστά πολιτική ήττα για τον ίδιο, τις επιλογές του και συνολικά για την πολιτική παραγωγή της παράταξης.

“Που είναι ο Μπέρια του κόμματος να στέλνω εκεί τα άρθρα μου πριν δημοσιευθούν; – Απολογισμός “σοβιετικού τύπου”

Δύο φράσεις – κλειδιά- της πρόσφατης συνέλευσης, δια στόματος Πέτρου Ευθυμίου και Φίλιππου Σαχινίδη, αποκαλύπτουν το μέγεθος της οργής μετά την τραγική συνέντευξη του Νίκου Ανδρουλάκη στην ΕΡΤ στην οποία αντί να μιλήσει με θάρρος, κάνοντας αυτοκριτική, αποκαλύπτοντας το χρονοδιάγραμμα στο οποίο η παράταξη θα οδηγηθεί με στόχο την μεγάλη και αθρόα συμμετοχή από τη βάση, σε εκλογές και συνέδριο, προτίμησε να απειλήσει με διαγραφές, να κάνει έναν “βολικό” απολογισμό “νίκης” και να μιλήσει για “τυχοδιώκτες” και “καιροσκόπους” , δείχνοντας πως ο ίδιος, με αυτόν τον τρόπο αντίδρασης που προφανώς δεν ήταν μια αντίδραση “εν βρασμώ ψυχής” μα καλά σχεδιασμένη και μελετημένη αφού είχε πάνω από μια εβδομάδα χρόνο να αντιδράσει, από μια ομάδα, ένα επιτελείο προσωπικό, το οποίο προτίμησε να δημιουργήσει μια “φούσκα” επιρροής παρά να ακούσει πραγματικά την βάση. Και αυτό ήταν το ολέθριο λάθος του Νίκου Ανδρουλάκη και του στενού πυρήνα λίγων ανθρώπων που βρίσκονται σε επιτελική θέση στο κόμμα.

“Τυχοδιώκτες; Ντροπή! Όποιος τόλμησε να μιμηθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου από πολιτικός ηγέτης έγινε πολιτικός νάνος”

Με την αντίδραση του Πέτρου Ευθυμίου, καυστικότατη προς την ηγεσία και τον ίδιο τον Πρόεδρο, εκφράζεται η παρατεταμένη ανοχή στελεχών που περίμεναν να δουν στην πράξη το “πρόταγμα της ανανέωσης” το “μαζί”, το “η κοινωνία στο προσκήνιο” και το “σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα” το οποίο ευαγγελιζόταν η νυν ηγεσία προ λίγων ετών. Ένα αφήγημα που έπεισε πολλούς, εξ ου και το σχεδόν 70% των τότε εσωκομματικών, πως μπορεί να κάνει την Δημοκρατική Παράταξη μεγάλη ξανά. Έρχεται η πολιτική συγκυρία πολλαπλής διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και στην “κεφαλή” έρχεται ένας άγνωστος δίχως πολιτική εμπειρία και γνώση της ελληνικής κοινωνίας, Στέφανος Κασσελάκης. Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, απώλεσε την μεγαλύτερη ευκαιρία στην πρόσφατη ιστορία, να “πάρει κεφάλι” στην 2η θέση και αυτό γιατί με εμμονές και φοβικότητα, συγκεντρωτισμό και αναφυλαξία στην κριτική, δεν τόλμησε να κάνει το μεγάλο βήμα της διεύρυνσης όταν έπρεπε. Ούτε καν σε επίπεδο πολιτικής παραγωγής δεν τόλμησε να απευθύνει ουσιώδες κάλεσμα σε στελέχη, στην κοινωνία, στις κοινωνικές ομάδες που βιώνουν μια ανευ προηγούμενου επίθεση από τον νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα. Φυσικά, δεν πρέπει να είμαστε μηδενιστές, η προσπάθεια να επικοινωνηθεί το στεγαστικό πρόβλημα είναι σημαντική αλλά σε επίπεδο επικοινωνίας αν σας ρωτούσε κανείς τι θυμάστε από την παραγωγή πολιτικής πρωτοβουλίας της νυν ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ είναι σίγουρο πως θα θυμάται κανείς την πρόταση για τις κοινωνικές κατοικίες, την υπόθεση των υποκλοπών και τις παρεμβάσεις για τα Τέμπη. Ίσως σε αυτά να θυμηθεί κανείς και το θολό πολιτικό σημείο για τα Πανεπιστήμια και κάποια φυλλάδια για την ακρίβεια που μοιράστηκαν με όρους 80s σε ανυποψίαστους θαμώνες καφέ στην επικράτεια. Η επίκληση Ανδρουλάκη λοιπόν σε “προσωπικές κόντρες” δεν ευσταθεί καθώς από όσο θυμάμαι, έχουμε δημοκρατία και από όσο γνωρίζω, το να ασκεί κανείς δημόσια κριτική στον Πρόεδρο δεν αποτελεί “όνειδος” ή “προδοσία” – γιατί είδαμε και γελοιότητες με στατήρες του Βρούτου στα σόσιαλ, μάλιστα απο πολιτευτές με το ΠΑΣΟΚ- μα θεμελιώδες δικαίωμα των στελεχών, των δημοσιογράφων και της βάσης της κοινωνίας.

“Χρειάζεται ένα άλμα γρηγορότερο από τη φθορά”

Η παρέμβαση Δούκα σε συνάρτηση με τις πολιτικές τοποθετήσεις των προσώπων που ζητούν προσφυγή στη βάση, είναι ενδεικτική για το τι μέλει γενέσθαι στην παράταξη. Πρωτίστως, ο Νίκος Ανδρουλάκης οφείλει να λάβει σοβαρά υπόψιν του τις αντιδράσεις και να ξεφύγει από την “φούσκα” της προεδρικής ομάδας του, εν συνεχεία, η Κεντρική Επιτροπή που συνεδριάζει στις 30 Ιουνίου πρέπει να λάβει υπόψιν της την τεράστια κοινωνική κινητικότητα και επιθυμία της βάσης των ψηφοφόρων για την δημιουργία ευρύτερου προοδευτικού μετώπου με Πρόεδρο πρόσωπο ενωτικό, κοινής αποδοχής και με οραματικό λόγο. Αυτό λοιπόν είναι το διακύβευμα, αυτό το πρόταγμα της εποχής: Μια νέα ΑΛΛΑΓΗ που θα έρθει ως κύμα και θα “σαρώσει” κομματικές μηχανορραφίες, κυβέρνηση νεοφιλελευθερισμού, παγιωμένες διχαστικές αντιλήψεις και έχοντας ανακτήσει επαφή με την λαϊκότητα θα κάνει “σμπαράλια” τον φτηνό “λαϊκισμό” κόβοντας μια και καλή τα φτερά της ακροδεξιάς.

Έρχεται ένα πολιτικό-κοινωνικό ρεύμα με τρεις συνιστώσες.

-Η πρώτη είναι μια ευρύτερη σύγκλιση δυνάμεων της ευρύτερης κεντροαριστεράς που επετεύχθη μέσα από κοινές δράσεις στους κοινωνικούς χώρους για την κοινωνική προστασία και ασφάλεια, τα δικαιώματα, την πολιτική οικολογία κ.α. Όχι όμως μέσω τεχνητών συγκολλήσεων κορυφής και κεντρικών συμφωνητικών, ερήμην της βάσης.

-Οι συγκλίσεις για την Κεντροαριστερά γίνονται στις γειτονιές,

-Η δεύτερη συνιστώσα είναι οι προγραμματικές συγκλίσεις που επιτυγχάνονται στο έδαφος των σημερινών εξελίξεων που χρειάζονται επεξεργασίες που υπερβαίνουν τα σημερινά δεδομένα.

-Το τρίτο στοιχείο που θέλω να τονίσω και ίσως το πιο καίριο είναι ο χρόνος των όποιων αλλαγών. Ο χρόνος των εξελίξεων δεν είναι ευθύγραμμος, στατικός χώρος, απεριόριστος.

(απόσπασμα από την ομιλία του Δημάρχου Αθηναίων Χάρη Δούκα στην παρουσίαση βιβλίου του Γιώργου Σιακαντάρη)