Πολιτική ανακολουθία και προβληματισμός για Γερουλάνο – Το 2021 δεν ήταν “κακό” να μην “είναι Βουλευτής ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ”;

Γράφει ο Γαβρής Άγγελος

Η πολιτική ανακολουθία είναι ένα από τα πιο προβλέψιμα, αλλά και τα πιο απογοητευτικά φαινόμενα στον χώρο της πολιτικής. Ο Παύλος Γερουλάνος, σε μία κίνηση που ξενίζει αρκετούς, δήλωσε πρόσφατα ότι «ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να είναι Βουλευτής». Μια δήλωση στην οποία έδωσαν “έμφαση” και οι διαχειριστές της καμπάνιας του στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης…

Μία δήλωση που, αν δεν είχε υποστεί τη βάσανο της ιστορικής μνήμης, θα μπορούσε να περάσει ως απλό πολιτικό σχόλιο. Αλλά εδώ είναι που ξεκινάει το ενδιαφέρον. Γιατί μόλις τρία χρόνια πριν, το 2021, όταν διεκδικούσε την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ο ίδιος δεν ήταν καν Βουλευτής, αλλά απλώς δημοτικός σύμβουλος Δήμου Αθηναίων.

Ας θυμηθούμε τις δηλώσεις εκείνης της εποχής, όταν ο ίδιος έθετε υποψηφιότητα για την Προεδρία του κόμματος και δεν φαινόταν να τον ενοχλεί το γεγονός ότι δεν κατείχε έδρα στη Βουλή.

Τότε, ο Γερουλάνος υπερασπιζόταν την ανοιχτή διαδικασία και τη δυνατότητα για κάθε «ανένταχτο» ή «εξωκοινοβουλευτικό» στέλεχος να ηγηθεί της παράταξης, προσφέροντας μία νέα πνοή.

Μάλιστα, είχε πει ότι «ο ΠΑΣΟΚ πρέπει να ανοίξει την πόρτα του σε ανθρώπους που θέλουν να προσφέρουν, όχι μόνο σε όσους βρίσκονται στη Βουλή». Η αντίφαση εδώ είναι τόσο εμφανής που θα μπορούσε να γίνει οδηγός πολιτικής αυτοσαρκασμού.

Τι άλλαξε λοιπόν από το 2021 έως το 2024;

Μήπως το κόμμα πρέπει τώρα να προστατευθεί από τους «εκτός Βουλής» υποψηφίους; Ή μήπως η τωρινή πολιτική συγκυρία απαιτεί μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση, ώστε ο πρόεδρος να έχει κοινοβουλευτική ισχύ; Αν κρίνουμε από τα προηγούμενα, μάλλον η πραγματικότητα άλλαξε όταν τα δικά του συμφέροντα έπαψαν να ευθυγραμμίζονται με τις αρχές που ο ίδιος είχε προτείνει.

Ο ίδιος Παύλος Γερουλάνος, που τότε επικαλούταν την ανάγκη για «ανανέωση και φρέσκιες ιδέες» από ανθρώπους εκτός Βουλής, τώρα υποστηρίζει την ενδοκοινοβουλευτική συνέπεια ως απόλυτη προϋπόθεση για την Προεδρία του ΠΑΣΟΚ.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε ένα κλασικό παράδειγμα πολιτικού καιροσκοπισμού, όπου η «αναγκαιότητα» προσαρμόζεται στις φιλοδοξίες του εκάστοτε υποψηφίου. Δυστυχώς για τον κ. Γερουλάνο, η μνήμη του πολιτικού σώματος είναι ζωντανή, και οι αλλαγές στις θέσεις του δεν περνούν απαρατήρητες. Το να υποστηρίζει κανείς μία συγκεκριμένη άποψη όταν τον βολεύει και να την ανατρέπει μόλις τα δεδομένα αλλάζουν είναι το είδος της πολιτικής ανακολουθίας που αποξενώνει τους ψηφοφόρους και ρίχνει νερό στον μύλο της πολιτικής δυσπιστίας.

Κακό πράγμα, λοιπόν, η πολιτική ανακολουθία. Ιδίως όταν οι ψηφοφόροι μπορούν εύκολα να αντιληφθούν πότε αλλάζει κάποιος άποψη με μοναδικό γνώμονα την προσωπική του ατζέντα. Ίσως ο κ. Γερουλάνος να χρειάζεται να αναθεωρήσει την ιδέα του για το ποιος πρέπει ή δεν πρέπει να είναι Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αν πραγματικά επιθυμεί να πείσει πως η πολιτική του στάση είναι συνεπής και αξιόπιστη.