Τελικά, μια συνέντευξη, αποδεικνύεται αρκετή για να αποδειχθεί και η αναγκαιότητα του μηνύματος που εκπέμπει.

Δηλαδή, την υπέρβαση, την πλήρη αλλαγή των υφισταμένων όρων διεξαγωγής του πολιτικού παιχνιδιού, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις που τους αφορούν. Πέρα από την απλή αλλαγή συσχετισμών.

Την αλλαγή λόγω και έργω, αντιλήψεων, νοοτροπιών και συμπεριφορών, που χαρακτηρίζονται από τον πελατειασμό.

Όσοι προσέγγισαν τη συνέντευξη του Γιώργου Α. Παπανδρέου, αδιαφορώντας επιδεικτικά για αυτά στα οποία επί της ουσίας τοποθετείται ο πρώην Πρωθυπουργός, το έπραξαν με εμφανέστατο άγχος και σε κάποιες περιπτώσεις με επιχειρήματα που δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε λογική διεργασία.

Είτε γιατί ήθελαν να βάλουν εναντίον του, κατανοώντας ότι, αποτελεί απειλή η σκέψη του και η πρότασή του για την εγχώρια και αμετανόητη δεξιά, που τα δίνει όλα τα λεφτά, όπως παλιά και όπως ξέρει από τη φύση της, για την εκ νέου εκλογική στήριξη της ΝΔ από συμφέροντα και κατεστημένα,

Είτε από την άλλη πλευρά, για να «ενσωματώσουν» την πρότασή του στις δικές τους κοντόφθαλμες επιδιώξεις,

Είτε και για να απομακρύνουν από την πόρτα τους, να ξορκίσουν, την «τοξική» για τις στοχεύσεις τους πρόταση.

Οι πρώτοι που επιβεβαίωσαν αυτήν την αλήθεια, είναι εκπρόσωποι κομματικών δυνάμεων, ρευμάτων πολιτικής σκέψης και στρατευμένοι σχολιαστές της συντηρητικής παράταξης.

Όλοι, δηλαδή, όσοι βολεύονται με το σημερινό αδιέξοδο, τοξικό και κάθε άλλο παρά βιώσιμο και ελπιδοφόρο στάτους. Τους αρκεί, τους βολεύει το τέλμα, αν αυτό διασφαλίζει την μικρο-ηγεμονία τους, που όμως, σε κάθε περίπτωση, ευνοεί τη συντήρηση, συμφέροντα και κατεστημένα, που συμπεριφέρονται ως να μην χτυπήθηκε η χώρα από την οικονομική κρίση. Τη θυμούνται μόνο, όταν υπάρχει ανάγκη να δικαιολογήσουν αντιλαϊκές επιλογές και αποφάσεις.

Δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις για να εξηγήσει κανείς το «αυτονόητο» της πολιτικής πρότασης Παπανδρέου, ούτε και να διευκρινίσει τα ήδη γνωστά και χιλιοειπωμένα. Λίγα σημεία αρκούν:

– Το Ελληνικό πρόβλημα, δηλαδή ο ιδιότυπος ελληνικός πελατειακός καπιταλισμός, είναι η αιτία της κακοδαιμονίας του τόπου.

– Η Ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα το μεγαλύτερό της μέρος που ταλανίζεται από τις επιπτώσεις της πανδημίας, αλλά και από τις εντεινόμενες ανισότητες και αδικίες που χαρακτηρίζουν το πολιτικοοικονομικό σύστημα, βιώνει θηριώδη προβλήματα, τα οποία η κυρίαρχη πολιτική και επικοινωνιακή ατζέντα σπρώχνει συνεχώς κάτω από το χαλί.

– Το πολιτικό σύστημα στο μεγαλύτερο του μέρος, υπηρετεί αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα, γιατί επιδιώκει την αναπαραγωγή του στηριζόμενο σε συγκεκριμένα συμφέροντα και κατεστημένα που διατρέχουν οριζόντια τον δημόσιο βίο.

– Βασικός εκπρόσωπος αυτού του συστήματος είναι ιστορικά η δεξιά.

– Οι ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς, είτε κινούνται εκτός ρεαλιστικής προσέγγισης της πραγματικότητας, είτε μετέρχονται των πελατειακών αντιλήψεων και πρακτικών, στερούμενες αρχών και αξιών, είτε αδυνατούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις των καιρών.

– Οι προοδευτικοί πολίτες, που είτε εξ ανάγκης τοποθετούνται κάπου κομματικά, είτε έχουν αποτραβηχτεί αναμένοντας μια βιώσιμη πολιτική προοπτική, ασφυκτιούν σε αυτό το νοσηρό περιβάλλον. Καθημερινή, σχεδόν, η επιβεβαίωση αυτής της πραγματικότητας.

– Η κεντροαριστερά, αναζητά και ιστορικά έχει αποδείξει ότι μπορεί, να διαμορφώσει την προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης, που θα αποτελέσει την απάντηση στη συντηρητική.

– Η υπέρβαση των κομματικών γραμμών στην αριστερά, αποτελεί το ζητούμενο.

Η διαμόρφωση μιας ισχυρής συμμαχίας κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, που θα οικοδομήσει μια αξιόπιστη προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης, δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συμμετοχή των προοδευτικών πολιτών, και σε κάθε περίπτωση, δεν μπορεί, πολύ περισσότερο υπό τις κρατούσες συνθήκες, να γίνει με συνεννοήσεις κορυφής. Κάτι τέτοιο θα έμοιαζε και προφανώς θα ήταν, μια στόχευση για την κατάκτηση της εξουσίας και μόνον, την ίδια ώρα που το διακύβευμα είναι η αλλαγή των δομών εξουσίας, τυπικών και άτυπων, που κρατούν την κοινωνία σε ομηρία. Με αλλαγές που θα απελευθερώσουν τις υγιείς παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του τόπου – δεν θα τις εντάξουν απλά σε ένα πελατειακό εκλογικό σύστημα για την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων.

– Εγγύηση για ριζικές αλλαγές μπορεί να αποτελέσει μόνο η πλατιά συμμετοχή των πολιτών. Με απλά λόγια, μια τυπική συνεργασία κομμάτων με αποφάσεις κορυφής, δεν μπορεί να δώσει αξιόπιστη απάντηση στις ανάγκες της χώρας, επομένως και στις ανάγκες του προοδευτικού χώρου.

– Η ανασυγκρότηση και αναδιάταξη του προοδευτικού χώρου, είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό και πολύ πιο δύσκολο από τη συνεργασία δύο ή και περισσοτέρων κομμάτων.

– Ο υπό την ευρεία έννοια Προοδευτικός χώρος, αν θέλει να αλλάξει την Ελλάδα, πρέπει να προσεγγίσει αυτήν την ιστορική αποστολή του, αλλάζοντας και ο ίδιος, κάτι που έχει αποδείξει ότι μπορεί, σε κρίσιμες περιόδους και στο παρελθόν.

– Η Προοδευτική Παράταξη, απαιτεί προοδευτικό πρόσημο παντού, στο λόγο, στις διαδικασίες, στις αποφάσεις, στις επιλογές, στις πρακτικές.

– Προϋπόθεση, οι δημοκρατικές διαδικασίες και η χωρίς αστερίσκους συμμετοχή των προοδευτικών πολιτών στο εγχείρημα. Και βέβαια, η συμμετοχή όσων έχουν αποδείξει ότι εννοούν ό,τι λένε και μάλιστα, με τη συνολικότερη στάση ζωής και την πολιτική τους δράση, παρά το όποιο κόστος.

– Το ζήτημα δεν είναι αν είναι κάποιος αριστερός, κεντροαριστερός, κεντρώος ή ακόμη και συντηρητικός. Το πρόβλημα είναι, να δηλώνει προοδευτικός, και να θέλει, το λέει ή όχι, συνεργασία με τη δεξιά, στο όνομα δήθεν της διακυβέρνησης της χώρας. Όπως πρόβλημα είναι, να δηλώνει κανείς προοδευτικός και να αποδέχεται πελατειακές πολιτικές δομές και ηγεσίες, όποιο χρώμα και αν έχουν, όποιο τίτλο και να φέρουν, πολύ περισσότερο, αριστερό, ριζοσπαστικό, σοσιαλδημοκρατικό, οικολογικό κ.λπ.

– Η Ελληνική κοινωνία και η χώρα, έχουν απόλυτη ανάγκη από μια μεγάλη προοδευτική πολιτική δύναμη, ως απάντηση της αριστεράς απέναντι στη δεξιά. Ιδιαίτερα, τώρα που όλο και περισσότεροι πολίτες αντιλαμβάνονται ότι, η δεξιά παραμένει και αμετανόητη και πελατειακή, ενώ από την άλλη, ο προοδευτικός χώρος αδυνατεί να ανταποκριθεί στην αποστολή του.

– Όλες αυτές οι αυτονόητες αλήθειες, απαιτούν την εκ βάθρων αλλαγή του προοδευτικού χώρου. Οι συγκολλήσεις ή οι συνεργασίες κομμάτων ή οι άνευ αρχών, αξιών, ιδανικών, προγραμματικών προτάσεων και χρονοδιαγραμμάτων, συνεργασίες για την κατάληψη της εξουσίας για την εξουσία, δεν έχουν καμιά σχέση με την αριστερά και την πρόοδο. Γι’ αυτό και οποιαδήποτε προσέγγιση του ζητήματος με την απλή λογική της πρόσθεσης δυνάμεων και ποσοστών, είναι και αφελής και επικίνδυνη, γιατί τελικά, θα έχει και πάλι ως άθροισμα τις παθογένειες που ταλανίζουν και τον προοδευτικό χώρο και τη χώρα. Και το συμπέρασμα θα είναι ότι, ο προοδευτικός χώρος δεν έχει πάρει ακόμη το μήνυμα από την πρόσφατη οικονομική κρίση.

– Όσοι επιχειρούν να φέρουν στα μέτρα των αναγκών του υφιστάμενου πολιτικού σκηνικού και να ερμηνεύσουν υπό το πρίσμα των αναγκών των βασικών παικτών του, το ζήτημα της συγκρότησης μιας μεγάλης Προοδευτικής Παράταξης, προσφέρουν μέγιστες υπηρεσίες στη συντήρηση, όποιο χρώμα και αν έχει.

Αυτά τα λίγα σημεία, που βέβαια έχουν ειπωθεί πολλές φορές, αρκούν για να τεθεί το μείζον ζήτημα της προοδευτικής προοπτικής στις σωστές του διαστάσεις και για αποκλειστούν δήθεν επιχειρήματα, δήθεν δικαιολογίες και δήθεν εκτιμήσεις, ως άλλοθι για προβοκάτσιες από όποιο σημείο του πολιτικού σκηνικού και αν εκπορεύονται.

Γιατί πιστεύουμε βαθιά, ότι υπάρχει ελπίδα, υπάρχει διέξοδος και βιώσιμη προοπτική.