Στέφανος Παραστατίδης: Άλμα μεγαλύτερο απο την φθορά

Σε ανάρτηση του στο Facebook ο Στέφανος Παραστατίδης, μέλος της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής ασκεί σκληρή κριτική στην κυβέρνηση για το θέμα των υποκλοπών και θέτει βασικά ερωτήματα για την υπόθεση.

Η ανάρτηση του:

*Άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά
1)Εισαγγελέας
Σε μία σκληρή και απολύτως θεσμική δήλωσή του (σχόλιο 1), ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Ν. Ανδρουλάκης σημειώνει: «Έφτασε στο σημείο ο Διευθυντής του Γραφείου Τύπου της ΝΔ να αξιολογεί δημοσίως τις συνακροάσεις της ΕΥΠ σε βάρος μου. Άραγε γνωρίζει το περιεχόμενο των παρακολουθήσεων;».
Θυμίζω ότι ο διευθυντής του γραφείου Τύπου της ΝΔ κος Ρωμανός, μιλώντας χθες στον Σκάι, ανάφερε ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θα ενημερωθεί από την ΕΥΠ «και επειδή ορισμένα στοιχεία είναι ευαίσθητα και θα τα μάθει μόνον ο ίδιος, να έχει το θάρρος να τα δημοσιοποιήσει».
Η αυτεπάγγελτη παρέμβαση εισαγγελέα επί του συμβάντος είναι κάτι παραπάνω από αυτονόητη. Θα πρέπει να ερωτηθεί ο κος Ρωμανός από τις αρχές τι ακριβώς και πώς το γνωρίζει. Σε κάθε άλλη περίπτωση, η δήλωση αυτή αξιολογείται ως μία μορφή απειλής ή εκβιασμού.

2) Μητσοτάκης
Οι πολιτικές επιλογές του κου Μητσοτάκη στην αυριανή του παρέμβαση είναι πιθανώς δύο:
α) Συγγνώμη για το συμβάν, ριζικές θεσμικές αλλαγές που θα κατοχυρώνουν τη διάκριση εξουσιών και θα υπηρετούν το κράτος δικαίου, μεταφορά και αναδόμηση της ΕΥΠ με αλλαγή στον τρόπο που θα επιλέγεται ο επικεφαλής και κάποια στρατηγική μέσω της οποίας θα προσπαθήσει να αλλάξει «γήπεδο» (πχ ανασχηματισμός).
β) Εκλογές το φθινόπωρο, με επίκληση στον κίνδυνο αποσταθεροποίησης της χώρας, τα ελληνοτουρκικά ή κάποιον υποτιθέμενο άσο στο μανίκι.
Είναι προφανές ότι καμία συγγνώμη δεν είναι αρκετή, ούτε βεβαίως η εισήγηση για θεσμικές αλλαγές μπορεί να γίνει από αυτούς που καταλύουν το κράτος δικαίου. Κάθε παρέμβαση υπέρ της θεσμικής θωράκισης της χώρας απαιτεί αξιοπιστία και κλίμα εμπιστοσύνης -και τούτα βρίσκονται στο ναδίρ ως προς το πρόσωπό του.
Όσο για τις επόμενες στρατηγικές του κινήσεις, ελπίζω να μην συνδέονται με νέες ξένες πρεσβείες και την εμπλοκή τους στην παρακολούθηση πολιτικών προσώπων της χώρας. Διότι, δεν είναι μονάχα η διάψευση των ίδιων των χωρών, αλλά και το γεγονός ότι κανείς Έλληνας δεν μπορεί να ανεχτεί την Ελλάδα ως εντολοδόχο ξένων δυνάμεων και εις βάρος Ελλήνων πολιτών που προφανώς δεν είναι εθνοπροδότες ή κακούργοι.
Όσο για το σενάριο ανασχηματισμού, η εντύπωση θα παραμείνει η ίδια: Έβαλε ο Μανωλιός τα ρούχα του αλλιώς.
Ως προς το σενάριο πρόωρων εκλογών, το έχω ήδη σχολιάσει χθες. Κατά την άποψή μου, ο κος Μητσοτάκης έχει εξαντλήσει το πολιτικό του κεφάλαιο. Μένει να δούμε το πώς θα χειριστεί την τελευταία «παράσταση».

3) Σαπίλα
Τα όσα συμβαίνουν στη χώρα είναι ανεπίτρεπτα και βλάπτουν ανεπιστρεπτί τη δημοκρατία και την προοπτική της χώρας. Η «γραμμή» κάποιων opinion leaders στη λογική «μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς» και στην προσπάθεια ενός έντιμου συμβιβασμού είναι η λανθασμένη στρατηγική για τη χώρα. Διότι ούτε εντιμότητα φαίνεται πως υπάρχει, αλλά ούτε ακόμη ένα συμβιβασμό χρειάζεται η χώρα -γκώσαμε. Είναι σαν να διατηρούμε στην κατοχή μας το σάπιο ως μοναδική επιλογή. Είναι η βαθιά συντηρητική αντίληψη ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε.
Η Ελλάδα πρέπει να δει αυτή τη στιγμή ως μία ευκαιρία να λυτρωθεί από τον προσπάθεια ελέγχου των αρμών της εξουσίας των τελευταίων κυβερνήσεων και να προκαλέσει έναν πολιτικό σεισμό που ως στόχο θα έχει την αποκέντρωση της εξουσίας έναντι του επιτελικού κράτους, την πραγματική συμμετοχή, συνεργασία, λογοδοσία και διαβούλευση των πολιτών, τη διαφάνεια και την αξιοκρατία προς ανάκτηση των σχέσεων εμπιστοσύνης κράτους-πολίτη, την αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών ανισοτήτων προς όφελος της μεγαλύτερης δυνατής κοινωνικής συνοχής, την περισσότερη δημοκρατία.
Το επόμενο διάστημα ίσως έχει ένταση, λάσπη και κατηγορίες εκατέρωθεν. Στόχος των πολιτικών δυνάμεων θα πρέπει να είναι να λειτουργήσουν ει δυνατόν θεσμικά και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Όχι όμως να κουκουλώσουν όσα μας κρατούσαν και μας κρατούν στο χθες. Εκεί απαιτούνται τομές, ρήξεις και σύγκρουση με τον κακό μας εαυτό. Και κυρίως κοινωνικές συμμαχίες και σχέσεις εμπιστοσύνης με τη βάση. Για αυτό απαιτούνται και νέα πρόσωπα.
Χρειαζόμαστε ένα άλμα μεγαλύτερο από τη φθορά.