ΘΕΜΑ:6 γυναίκες του ΠΑΣΟΚ μιλούν για τις Γυναικοκτονίες

Επιμέλεια: Μπάμπης Καραγεωργίου

Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να λαμβάνουν χώρα ολοένα και περισσότερα φαινόμενα έμφυλης βίας.

Μετράμε συνεχώς γυναικοκτονίες με την μαύρη λίστα να γίνεται μέρα με την μέρα πιο μεγάλη.Υποθέσεις που συγκλόνισαν την κοινή γνώμη και τις δικαστικές αίθουσες και ένα κράτος παγωμένο που δείχνει αδύναμο να αντιδράσει.

Τι πρέπει να γίνει; Ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν;

6 γυναίκες μέσα από την κοινωνία, 6 γυναίκες της Δημοκρατικής Παράταξης δίνουν την δική τους οπτική στο The Socialist.

Πέννυ Δαλαμπούρα: Αν δεν δράσουμε αποφασιστικά και σύντομα όλο και πιο συχνά θα ακούμε και νέες ειδήσεις με περιστατικά γυναικοκτονίων.

Τις τελευταίες μέρες συνέβη στην πατρίδα μας ακόμη μια γυναικοκτονία της 27χρονης κοπέλας στην Κω. Κάποιοι λένε ότι στον όρο ανθρωποκτονία περικλείονται και οι γυναικοκτονίες. Δεν είναι όμως έτσι. Οι γυναικοκτονίες είναι εγκλήματα μίσους που βασίζονται στο φύλο. Με άλλα λόγια οι γυναίκες δολοφονούνται επειδή είναι γυναίκες. 

Στην Ιταλία σημειώνεται μια γυναικοκτονία κάθε τρεις μέρες, στη Γαλλία οι γυναικοκτονίες αυξήθηκαν φέτος κατά 20%. Δυστυχώς δηλαδή μιλάμε για ένα φαινόμενο με διεθνείς διαστάσεις. Στη χώρα μας από την αρχή της χρονιάς έχουν γίνει πάνω από 5500 καταγγελίες για περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας. Η πολιτεία πρέπει να δράσει άμεσα και να δημιουργήσει τέτοιες δομές που οι γυναίκες δεν θα καταγγέλουν απλώς περιστατικά έμφυλης βίας, αλλά θα νοιώθουν ότι θα μπορεί το κράτος να τις προστατέψει. Σύμφωνα με το Συμβούλιο της Ευρώπης μία στις τέσσερις Ευρωπαίες βιώνει ή θα βιώσει ενδοοικογενειακή βία κάποια στιγμή στη ζωή της, ενώ κάθε χρόνο 6% έως 10% των γυναικών υφίστανται ενδοοικογενειακή βία. Μπορεί να συμβεί σε όλες, στο γάμο, τη σχέση, τη συμβίωση, από τον νυν, πρώην ή τέως σύζυγο/σύντροφο. Τις περισσότερες φορές στα εγκλήματα αυτά ο φόνος είναι απλά το κορυφαίο περιστατικό της έμφυλης βίας που δέχονται οι γυναίκες. Η πολλαπλή κακοποίηση έχει προηγηθεί. 

Θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε τις γυναίκες να μη φοβούνται γιατι ο φόβος είναι το πιο επικίνδυνο σημείο από όλα σε αυτές τις καταστάσεις. Γιατί είναι το πιο δύσκολο να ξεπεραστεί. Έχω συναντήσει σε εφημερίες πολλές κακοποίημενες γυναίκες που διακομίστηκαν στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση. Έχουμε σε πολλές περιπτώσεις καλέσει την αστυνομία από μόνοι μας για να καταθέσουν και αυτές ακόμα και στο ασφαλές περιβάλλον του νοσοκομείου λένε ότι “έπεσα από τη σκάλα” “στραβοπάτησα”. Ειλικρινά σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις νοιώθω απελπισία που δεν μπορώ να βοηθήσω παραπάνω, γιατί κάποιες από αυτές δεν θα προλάβουν να ξαναφτάσουν στο νοσοκομείο. Πρέπει να μάθουμε στις γυναίκες να έχουν θάρρος, να μην φοβούνται και να καταγγέλουν και να αποχωρούν από τέτοια περιβάλλοντα και η πολιτεία να προασπίζει με όλες τις τις δυνάμεις τις κακοποίημενες γυναίκες. Αν δεν δράσουμε αποφασιστικά και σύντομα όλο και πιο συχνά θα ακούμε και νέες ειδήσεις με περιστατικά γυναικοκτονίων. Και αυτό είναι και το πιο επικίνδυνο από όλα.
* Η Πέννυ Δαλαμπούρα είναι Υπ.Βουλευτής με το ΠΑΣΟΚ στην Α’ Θεσσαλονίκης και μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου

Μαρία Δαφέρμου: “Το ΠΑΣΟΚ με συνέπεια προσεγγίζει τα ζητήματα βίας κατά των γυναικών”

Σήμερα η Αναστάζια, χθες η Καρολάιν, προηγουμένως η Γαρυφαλλιά, η Ερατώ, η Ελένη. Ως κοινωνία καταμετράμε γυναικοκτονίες, ως μια μαύρη ρουτίνα που απλά εκτυλίσσεται. Αρχικά μας συγκλονίζει η αγριότητα, η αδικία και η συνθήκη μέσα από την οποία συνέβη κάθε περίπτωση. Δεν κρύβουμε άλλωστε τον αποτροπιασμό μας απέναντι στον εκάστοτε δράστη, ψάχνοντας τα κίνητρά του, ενώ τα ΜΜΕ φροντίζουν να μας αποκαλύψουν κάθε λεπτομέρεια από το «έγκλημα πάθους», καθώς ο δράστης «τυφλώθηκε από τη ζήλια του», γιατί «την αγαπούσε πολύ».

Έπειτα ακολουθεί η δικαστική διαδικασία, εμείς πορευόμαστε ξεχνώντας και η επίσημη πολιτεία νίπτει τας χείρας της.

Οι γυναικοκτονία αποτελεί την κορυφή του θλιβερού παγόβουνου, της έμφυλης βίας,  της βίας δηλαδή που εκκινεί από τη διάκριση λόγω φύλου. Οι γυναίκες διατρέχουν συντριπτικά μεγαλύτερο κίνδυνο να αποτελέσουν θύματα του φαινομένου, ενώ σαφώς πλήττονται βάναυσα τα ανθρώπινα δικαιώματα της ασφάλειας, της αξιοπρέπειας , της σωματικής ακεραιότητας, της ίδιας της ζωής τους. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα αμείλικτα στοιχεία:

– 1/3 των γυναικών  έχουν βιώσει σωματική βία
– 1/2 των γυναικών έχουν βιώσει κάποια μορφή σεξουαλικής βίας
τo 1/2  των γυναικών έχουν βιώσει συστηματική ψυχολογική βία
– Το 80% των θυμάτων εμπορίας είναι γυναίκες
– Τα 3/4 των γυναικών δεν έχουν καταγγείλει ποτέ στην αστυνομία περιστατικά βιασμού ήσωματικής κακοποίησης.

Η μη καταγγελία, άλλωστε, αντανακλά τις στερεότυπες αντιλήψεις της κοινωνίας. Ιδιαίτερα, όταν πρόκειται για σεξουαλική βία, η στιγματοποίηση των θυμάτων και η θυματοποίηση του δράστη είναι σημαντικοί παράγοντες που αποτρέπουν τα θύματα από την επίσημη καταγγελία. Παράλληλα σε περιπτώσεις οικογενειακής βίας η θεώρηση ενός στρεβλού οικογενειακού περιβάλλοντος ως μοναδικού αιτιολογικού παράγοντα της βίας, ωθεί το επίσημο κράτος στην αδράνεια.

Είναι σαφές ότι για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για μία συνεπή προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου από πλευράς πολιτείας θα πρέπει να υπάρξει μια σοβαρή οριζόντια και διατομεακή προσέγγιση του ζητήματος, στον άξονα της πρόληψης του φαινομένου, της προστασίας και της υποστήριξης των θυμάτων και της συνεργασίας με όλους τους φορείς που αντιμετωπίζουν τέτοια περιστατικά.

Το ΠΑΣΟΚ με συνέπεια προσεγγίζει τα ζητήματα βίας κατά των γυναικών καθώς διέγνωσε το πρόβλημα και ίδρυσε τις δομές φιλοξενίας γυναικών και τα συμβουλευτικά κέντρα που παρέχουν υποστήριξη και καθοδήγηση στα  θύματα βίας, ενώ πρόσφατα διασφάλισε με νομοθετική πρωτοβουλία την απρόσκοπτη λειτουργία τους.

Πέραν αυτού έχουμε διατυπώσει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο θέσεων που περιλαμβάνει το αίτημα για πλήρη εφαρμογή της σύμβασης της Κων/πολης, νομοτεχνικές βελτιώσεις του ν. 3500/2006 για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, συσταση ειδικής εισαγγελικής υπηρεσίας για ζητήματα έμφυλης βίας, παροχή 24ωρων ιατροδικαστικών υπηρεσιών στα θύματα, επιμορφώσεις επαγγελματιών που έρχονται σε επαφή με τα θύματα. 

Παράλληλα οι πρωτοβουλίες για ενδυνάμωση των γυναικών στην αγορά εργασίας αποτελούν σημαντική προϋπόθεση της γυναικείας χειραφέτησης και αναγκαία συνθήκη ώστε η γυναίκα να μπορέσει να ξεφύγει από τον κακοποιητή της.

Σημαντική είναι η επικράτηση ενός διαφορετικού προτύπου σχετικά με τους ρόλους και την κοινωνική συμπεριφορά ανδρών και γυναικών. Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι αναγκαία ειδική χρηματοδότηση στις επιτροπές Ισότητας των ΟΤΑ, ώστε να υπάρξουν στοχευμένες δράσεις σε συνεργασία με τα ΜΜΕ για την απόρριψη των στερεοτύπων του ηγεμονικού ανδρισμού και της τοξικής αρρενωπότητας.
 

Ο ρόλος της εκπαίδευσης είναι επίσης  μέγιστης σημασίας για την απόρριψη των βαθιά εμπεδωμένων αντιλήψεων και την αλλαγή κοινωνικού προτύπου. Μέσα από την αναμόρφωση των αναλυτικών προγραμμάτων και των σχολικών εγχειριδίων , την ένταξη της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στο πλαίσιο του σεβασμού και της συναίνεσης, και τη λειτουργία του σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού με όρους έμφυλης ισότητας, το σχολείο μπορεί να αποτελέσει το αντίβαρο της ανισότητας και της βίας.

Η Μαρία Δαφέρμου είναι Γραμματέας Τομέα Ισότητας

Ζέφη Δημαδάμα: “Γυναικοκτονία: Ένα διακριτό έγκλημα”

Η Αναστάζια, στην Κω, είναι μια ακόμη γυναίκα που κακοποιήθηκε και μετά τη δολοφονία της. Βιάστηκε στα “τηλεπαράθυρα” με αναφορές για προφίλ της σε ιστοσελίδα συνοδών κυριών και με υπονοούμενα για το “παράλληλο επάγγελμά της” όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε. Δεν υπάρχει κανένα θεσμικό πλαίσιο προστασίας των θυμάτων σεξουαλικής βίας ή και γυναικοκτονίας, την ώρα που οι διακηρύξεις υπέρ της έμφυλης ισότητας γίνονται όλο και πιο ηχηρές.

Παρόλα αυτά η πιο ακραία μορφή έμφυλης βίας, η γυναικοκτονία, είναι μπροστά μας, μερικώς μετρημένη και μερικώς καταγεγραμμένη.

Μερικώς καταγεγραμμένη γιατί ακόμη και σήμερα αντιδρούμε στην υιοθέτηση του όρου γυναικοκτονία, που η αείμνηστη Φώφη Γεννηματά έθεσε στο δημόσιο διάλογο υπογραμμίζοντας ότι η γυναικοκτονία είναι η πιο ακραία μορφή βίας με βάση το φύλο, βαθιά ριζωμένη στα στερεότυπα και στις ανισότητες μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Ξεκαθάρισε, επίσης ότι ο όρος γυναικοκτονία ούτε αναιρεί, ούτε αντιτίθεται στον όρο ανθρωποκτονία, αλλά επιδιώκει την αναγνώριση και την τιμωρία της βίας που αναπαράγεται αποκλειστικά από τα έμφυλα στερεότυπα και τις προκαταλήψεις.
Καλές πρακτικές υπάρχουν.

Στην Ευρώπη, το Βέλγιο το 2022 πρότεινε νόμο κατά των γυναικοκτονιών. Πρόκειται για μια νίκη για την κοινωνία των πολιτών, τις οικογένειες των θυμάτων και τις φεμινίστριες σε όλη την Ευρώπη.

Η Κύπρος έγινε μία από τις πρώτες χώρες της Ευρώπης που αναγνωρίζει νομικά ως ξεχωριστό αδίκημα τη γυναικοκτονία, η οποία ορίζεται ως η θανάτωση μιας γυναίκας, η οποία ήταν αποτέλεσμα άσκησης βίας από σύντροφο, με αναφορές σε βασανισμό και μισογυνισμό και από την άσκηση ενδοοικογενειακής βίας.

Χρειαζόμαστε πολιτικές και νομοθεσία που να αντιμετωπίζουν τις βαθύτερες αιτίες της βίας λόγω φύλου. Η χώρα μας οφείλει να κάνει υπερβάσεις και να αναγνωρίσει τη γυναικοκτονία  νομικά ως ξεχωριστό αδίκημα.

Πρέπει όμως να γίνουν και πολλά άλλα. Οι πολιτικές της ισότητας και των ισόρροπων ευκαιριών για άνδρες και γυναίκες πρέπει να αποτελέσουν τη ραχοκοκκαλιά των εθνικών πολιτικών όπως και η στρατηγική της οριζόντιας ενσωμάτωσης της έμφυλης διάστασης σε όλες τις τομεακές πολιτικές.

Στη χώρα μας έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε για την καταπολέμηση της πατριαρχικής κουλτούρας. Η δέσμευση του Κ. Μητσοτάκη ότι στην επόμενη κυβέρνηση θα μετέχουν περισσότερες γυναίκες είναι βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση που θα μείνει μετέωρο αν δεν συνδυαστεί με τη συγκρότηση ενός μηχανισμού συντονιστικού ελέγχου των έμφυλων διακρίσεων σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής. 

*Ζέφη Δημαδάμα, Διδάσκουσα,Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, Πάντειο

Εύα Ζούπη: “Να μην νιώθουμε πως βρισκόμαστε εδώ από τύχη”

Κι αν δεν το κατάλαβες τούτοι οι στίχοι,
φωνάζουν πως βρίσκομαι εδώ από τύχη…» τραγούδησαν πέρσι οι μαθήτριες του μουσικού σχολείου στο Ίλιον.

Πρόκειται για ένα τραγούδι ενάντια στην έμφυλη βία που με απλούς, βιωματικούς στίχους καταδεικνύει την καταπίεση, τον φόβο, την ανασφάλεια, όλο το πλαίσιο που διαμορφώνουν τα πατριαρχικά πρότυπα που συντηρούμε και κάνουν τον δρόμο για την πραγματική ισότητα να μοιάζει εξαιρετικά μακρύς.

Ανάμεσα στους στίχους, όμως, αυτό που ξεχωρίζει είναι η αναφορά στα ονόματα δολοφονημένων γυναικών.

Τραγουδώντας το θυμόμαστε τις ιστορίες της Καρολάιν, της Ελένης, της Αδαμαντίας. Ιστορίες που κάθε φορά αναρωτιόμασταν «ΠΟΣΕΣ ΑΚΟΜΑ;» και ταυτόχρονα ευχόμασταν να μην προστεθεί άλλο όνομα στη λίστα. Δυστυχώς όμως, η λίστα αυτή συνεχίζει και μεγαλώνει.

Μέσα στο 2023, στη Νίκαια, στη Θεσσαλονίκη, στη Χαλκιδική και τώρα στην Κω, τέσσερις γυναίκες δολοφονήθηκαν. Τέσσερις γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από χέρια οπλισμένα από την πατριαρχία. Από χέρια οπλισμένα με την αντίληψη πως οι γυναίκες είναι κτήμα τους.

Ακόμα και σήμερα όμως συζητάμε τα αυτονόητα. Ακόμα δεν έχει κατοχυρωθεί νομικά ο όρος Γυναικοκτονία. Η νομική αναγνώριση του όρου, ο οποίος σε πολλές χώρες, όπως οι γειτονικές Ιταλία και Κύπρος, έχει ήδη κατοχυρωθεί, είναι απαραίτητη. Και όχι γιατί οι γυναίκες είναι ανώτερο ή κατώτερο είδος, αλλά γιατί επιτέλους πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Αυτή η πραγματικότητα, λοιπόν, δείχνει ότι γυναίκες σκοτώνονται επειδή ακριβώς είναι γυναίκες και εγκλήματα με αυτά τα χαρακτηριστικά θα πρέπει επιτέλους και κατ’ ελάχιστον να ταυτοποιούνται ως τέτοια.

Ακόμα και σήμερα παρατηρούμε πως η Πολιτεία παρά τις μεγάλες καμπάνιες και δεσμεύσεις της δεν έχει διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο προστασίας των θυμάτων της έμφυλης βίας. Δεν αρκεί το «Μίλα, είμαστε δίπλα σου» που ουρλιάζει η κοινωνία. Αν τα θύματα δεν νιώσουν ασφάλεια κινήσεων, δε θα μιλήσουν, δε θα φύγουν, δε θα καταγγείλουν.

Χρειάζεται άμεσα η διαμόρφωση ενός ισχυρού πλαισίου προστασίας που θα μεριμνά για νομική, οικονομική και ψυχολογική υποστήριξη.

Αυτό που τελικώς πρέπει να κατανοηθεί πλήρως είναι πως η πραγματική ισότητα, μέσω της αποδόμησης όλων των στερεοτύπων με τα οποία έχουμε μεγαλώσει, θα έρθει ως αποτέλεσμα συνεχούς αγώνα και διεκδίκησης, αλλά κυρίως ισχυρής αξιακής ζύμωσης με την κοινωνία. Μόνο αν νιώσουμε πως είναι χρέος μας, η μαύρη λίστα των θυμάτων της έμφυλης βίας θα σταματήσει να μεγαλώνει.

Το χρωστάμε σε όλες αυτές που έφυγαν.
Το χρωστάμε σε όλ@ μας ώστε καμία και κανένας να μην νιώσει ξανά πως «βρίσκεται εδώ από τύχη».

Η Εύα Ζούπη είναι μέλος της ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής

Μάρα Κουκουδάκη: Η έννοια της γυναικοκτονίας ως ακραία μορφή έμφυλης βίας, οφείλει να αναγνωριστεί πλέον και θεσμικά και να πάψει η κοινωνία να «στρουθοκαμηλίζει»

Διανύουμε το πρώτο εξάμηνο του 2023 και παρά τις προόδους της κοινωνίας τα τελευταία χρόνια καλούμαστε να συζητήσουμε το αυταπόδεικτο για τις γυναίκες. Ποιο είναι αυτό; Η αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία».

Η ορατότητα των θυμάτων έμφυλης βίας, η έγκαιρη και επαρκής προστασία τους και η νομοθετική κατοχύρωση όλων των μορφών έμφυλης βίας δεν πρέπει να αποτελούν πρόσκαιρα θέματα συζήτησης όταν ένα θύμα χάνει αδόκητα τη ζωή του. Αντίθετα, επιβάλλεται σε μια ευνομούμενη κοινωνία να δράσει με νομοθετικές και κοινωνικές ρυθμίσεις στην πρόληψη και καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και όλων των θυμάτων βίας.

Η χώρα μας κατά τη διάρκεια της πανδημίας σημείωσε την υψηλότερη ετήσια αύξηση κατά 187,5 % στις γυναικοκτονίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο για το έτος 2021.

Η περίοδος της πανδημίας με τον εγκλησμό και τα περιοριστικά μέτρα έφεραν στην επιφάνεια και την ενδοοικογενειακή βία. Μια μορφή βίας που στηρίζεται στις βαθιά «ριζωμένες» κοινωνικές αντιλήψεις και έμφυλα στερεότυπα, σύμφωνα με τα οποία οι γυναίκες υπόκεινται στην εξουσία ενός άνδρα και μέσω της άσκησης έμφυλης βίας, ελέγχονται ώστε να «προσαρμόζονται» δια της βίας σε συγκεκριμένα κοινωνικά πρότυπα συμπεριφοράς.

Η έννοια της γυναικοκτονίας ως ακραία μορφή έμφυλης βίας, οφείλει να αναγνωριστεί πλέον και θεσμικά και να πάψει η κοινωνία να «στρουθοκαμηλίζει». Επί πολλές δεκαετίες οι γυναικοκτονίες παρουσιάστηκαν ως εγκλήματα πάθους ή τιμής, δίνοντας ελαφρυντικό στους δράστες με ευθύνη φυσικά των μέσων ενημέρωσης.

Οφείλουμε να δράσουμε όλοι στην σωστή κατεύθυνση προστασίας των θυμάτων και αποτροπής προς τους θύτες να προβούν σε τέτοιες πράξεις. Η αναγνώριση του όρου «γυναικοκτονία» είναι αναγκαία για τους παραπάνω λόγους όπως και η παράλληλη συγκρότηση δικτύων προστασίας των θυμάτων έμφυλων εγκλημάτων. Απαιτείται ενας στρατηγικός σχεδιασμός δράσης που να προσεγγίζει το ζήτημα ολιστικά, με μέτρα πρόληψης, κοινωνικής ευαιαθητοποίησης, προστασίας και αποκατάστασης των θυμάτων.

Το ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής σταθερά δίπλα σε θέματα που αφορούν την κοινωνία ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι καμπάνια ευαιαθητοποίησης κατά της βίας των γυναικών μέσω της πλατφόρμας digitalsociety.gr. με αποκορύφωμα την 3η Σεπτέμβρη που διοργανώθηκε θεματικό τραπέζι διαλόγου και σε επόμενο στάδιο συζητήσαμε με νομικούς, γυναικείες οργανώσεις, εμπλεκόμενες κρατικές αρχές προκειμένου να διαμορφωθεί ένα ενιαίο και ολιστικό πλαίσιο που θα άπτεται του θέματος της απονομής δικαιοσύνης, αλλά και του σκέλους της συγκρότησης των απαραίτητων δομών για την υποστήριξη, την απομάκρυνση της γυναίκας από το κακοποιητικό περιβάλλον, την εξασφάλιση εργασίας.

Ο μαύρος κατάλογος της φρίκης πρέπει να σταματήσει εδώ δεδομένου ότι σε θέματα προστασίας της ανθρώπινης ζωής, δεν χωρούν μακροχρόνιες επαναλήψεις εύηχων εξαγγελιών, αλλά γενναίες αποφάσεις και άμεσα μέτρα.

ΜΑΡΑ ΚΟΥΚΟΥΔΑΚΗ
Υποψήφια Βουλευτής Α΄ Πειραιώς και Νήσων ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής
Μέλος Κ.Π.Ε. ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής
Υπεύθυνη Ανθρώπινου Δυναμικού ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής

Άννα Παπαδοπούλου: “Απαιτείται η ενθάρρυνση των γυναικών να καταγγέλλουν τα περιστατικά κακοποίησής τους“

Η πρόσφατη δολοφονία της 27χρονης Αναστάζια στην Κω έρχεται να προστεθεί σε μία μακρά λίστα περιστατικών γυναικοκτονιών, τα οποία ιδίως τα τελευταία δύο περίπου έτη είναι καταιγιστικά στη χώρα μας.

Η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών συνιστά μία από τις συστηματικότερες και συνηθέστερες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Σύμφωνα με τα στοιχεία των αρμοδίων αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μία στις τρεις γυναίκες έχει υποστεί σωματική ή σεξουαλική βία, κυρίως από συντρόφους, ενώ μία στις δύο γυναίκες έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση. Η βία σε βάρος των γυναικών αυξάνεται διαρκώς στο διαδίκτυο, όπου τίθενται στο στόχαστρο κυρίως νέες γυναίκες και γυναίκες που συμμετέχουν ενεργά στον δημόσιο βίο, ενώ είναι πολλαπλά τα περιστατικά βίας και, ειδικότερα, σεξουαλικής παρενόχλησης των γυναικών στην εργασία.

Όσον αφορά ειδικότερα τις γυναικοκτονίες, λαμβάνοντας υπόψιν ότι συνιστούν ακραία μορφή έμφυλης και σεξιστικής βίας, βασισμένης στις βαθιά εμπεδωμένες κοινωνικές αντιλήψεις, σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες πρέπει να είναι υποτελείς στην ανδρική εξουσία, εκείνο που προέχει από πλευράς πολιτείας είναι η ουσιαστική μεταρρύθμιση για την πρόληψη και αντιμετώπισή τους.

Πρωτοβουλίες και πολιτικές για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση ήδη από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση με στόχο την εξάλειψη των στερεοτύπων, ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της κοινωνίας, εκπαίδευση και ενημέρωση των αρμόδιων υπηρεσιών για την αντιμετώπιση περιστατικών βίας και εγκλημάτων σε βάρος των γυναικών, υποστήριξη και προστασία των θυμάτων κάθε εγκληματικής πράξης.

Απαιτείται η ενθάρρυνση των γυναικών να καταγγέλλουν τα περιστατικά κακοποίησής τους, αλλά συνάμα απαιτείται η αποτελεσματική, συνδυασμένη δράση πολλών υπηρεσιών για την αντιμετώπιση του φαινομένου, ώστε να ικανοποιούνται αποτελεσματικά οι σχετικές ανάγκες των γυναικών.

Οφείλουμε ως κοινωνία να επιδεικνύουμε μηδενική ανοχή απέναντι στην έμφυλη βία και χαίρομαι ιδιαιτέρως που το ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής με αλλεπάλληλες σχετικές δράσεις και πρωτοβουλίες, όπως η καμπάνια κατά των γυναικτονιών και της έμφυλης βίας, αναδεικνύει ως επιτακτική την ανάγκη αντιμετώπισής τους και βρίσκεται διαρκώς σε ανοικτό διάλογο με την κοινωνία των πολιτών προς αυτήν την κατεύθυνση.

Άννα Παπαδοπούλου Γραμματέας Τομέα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ΠΑΣΟΚ – Κινήματος Αλλαγής