Αν υπάρχει ένας απαράβατος κανόνας πάνω στις διαδικασίες των κοινωνικών αυτοματισμών αυτός είναι ότι η βία φέρνει βία.

Η άσκηση υπέρμετρης βίας κατά τη χθεσινή εισβολή αστυνομικών δυνάμεων στο χώρο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου απέδειξε, πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι του νόμου για την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, ότι το νέο νομοσχέδιο έρχεται να δημιουργήσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από αυτά τα οποία προσπαθεί να επιλύσει.

Το ψευτοδίλημμα που έντεχνα καλλιεργούσαν εδώ και καιρό η κυβέρνηση και οι απολογητές της, εντός και εκτός Βουλής, ανομία στους χώρους των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ή επιβολή της νεοσυντηρητικής πανάκειας του “τάξις και ηθική”, αποδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο ότι κινούνται βάσει ενός πολύ καλά οργανωμένου σχεδίου, απώτερος στόχος του οποίου δεν είναι άλλος από την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας προς όφελος των ιδιωτικών σχολών. 

Γιατί πραγματικά τι μπορεί να συνιστά υποβάθμιση των ανώτατων σχολών περισσότερο από την εικόνα δεκάδων οργάνων των δυνάμεων καταστολής να σέρνουν και να βασανίζουν σε δημόσια θέα έναν φοιτητή στον αύλειο χώρο της σχολής του; Αυτές δεν είναι εικόνες που συναντά κανείς στα σπουδαία εκπαιδευτικά ιδρύματα της Εσπερίας, που συνεχώς επικαλείται παντελώς αβάσιμα ο Πρωθυπουργός, αλλά μάλλον σε εξ ανατολάς παραδείγματα όπως αυτό της ερντογανικής Τουρκίας.

Είναι δε νομοτελειακά βέβαιο ότι η παρουσία των νέων παιδιών που θα αποτελούν το νεοσύστατο σώμα της πανεπιστημιακής αστυνομίας θα στοχοποιηθεί από ακραίες μειοψηφίες. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να μην το γνωρίζει αυτό, ωστόσο αποδεικνύει ότι προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς της κρυφής ατζέντας της είναι έτοιμη για ανθρωποθυσίες ξεδιπλώνοντας πλήρως το ανάλγητο πρόσωπό της. Έτσι αντί για τη “δροσερή πνοή της δημοκρατίας”, που επικαλέστηκε ο κύριος Μητσοτάκης, πολύ σύντομα θα δούμε την “πνιγηρή ατμόσφαιρα των δακρυγόνων”.

Η πανεπιστημιακή κοινότητα, που τελούσε εν υπνώσει κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου, αφυπνίστηκε απότομα από την υπέρμετρη βία που είδε να ασκείται κατά τα χθεσινά γεγονότα. Το ίδιο και εκείνο το πολιτικό φάσμα κομμάτων που καταστατικά τάσσεται υπέρ της δημόσιας παιδείας αλλά και της αδιαπραγμάτευτης υπεράσπισης των ατομικών ελευθεριών των πολιτών. Από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις είναι που αναμένουν οι φοιτητές και συνολικά ολόκληρη η ακαδημαϊκή κοινότητα της χώρας να υψώσουν τη φωνή τους ως τοίχο προστασίας στην υποβάθμιση της ανώτατης εκπαίδευσης. Μένει να απαντηθεί αν οι πρώτες θα φανούν αντάξιες των προσδοκιών αυτών.