Η τελευταία κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου…

29 xρόνια συμπληρώνονται από τη μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 1993 που σηματοδότησε αφενός την επιστροφή του στην εξουσία μετά από τέσσερα χρόνια απουσίας λόγω των “υπόγειων” συνθηκών και την απόπειρα αποκαθήλωσης του μεγάλου ηγέτη της Δημοκρατικής Παράταξης, Ανδρέα Παπανδρέου από την κυβέρνηση της ΝΔ με νωπές τις μνήμες από το “βρώμικο 89′” που ο Συνασπισμός (νυν ΣΥΡΙΖΑ) και η ΝΔ σχημάτισαν κοινό μέτωπο απέναντι στο ΠΑΣΟΚ!

Η τετραετία που είχε προηγηθεί ήταν η χειρότερη μέχρι εκείνη την περίοδο στην ιστορία του κινήματος. Βυθισμένο στη δίνη του σκανδάλου Κοσκωτά του οποίου τα απόνερα “έβρεξαν” ακόμη και τον Ανδρεά Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ έχασε τρεις συνεχόμενες εκλογικές μάχες (Ιούνιος 1989, Νοέμβριος 1989, Απρίλιος 1990) από τη Νέα Δημοκρατία του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.

Μέσα σ’ αυτό το διάστημα, ιστορικά στελέχη του κόμματος όπως ο Δημήτρης Τσοβόλας και ο Νίκος Αθανασόπουλος καταδικάστηκαν για συμμετοχή τους σε σκάνδαλα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως, που ήταν κατηγορούμενος για το σκάνδαλο Κοσκωτά (αλλά δεν προσήλθε ποτέ στο Ειδικό Δικαστήριο) αθωώθηκε γεγονός που του προσέδωσε κύρος αλλά και δύναμη για να επανέλθει δυναμικά στο πολιτικό προσκήνιο.

Το μεγάλο Βατερλώ όμως του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ήταν το ζήτημα της ονόματος του γειτονικού κράτους των Σκοπίων. Από το 1992, όταν και οι Σκοπιανοί κήρυξαν την ανεξαρτησία τους με το όνομα “Μακεδονία”, ήταν σαφές ότι θα υπάρξει πρόβλημα. 

Διαφάνηκε όμως πολύ γρήγορα ότι μεταξύ του τότε Πρωθυπουργού και του νεαρού (εκείνη την εποχή) Υπουργού των Εξωτερικών, Αντώνη Σαμαρά υπήρχε διαφορά φιλοσοφίας. Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, περισσότερο πραγματιστής, υιοθετούσε μία πιο ήπια στάση, σε αντίθεση με τον Υπουργό του ο οποίος, σε λεκτικό επίπεδο τουλάχιστον, ήταν κάθετος και πολύ σκληρός. Η κυβερνητική κρίση έτσι ξέσπασε φυσιολογικά και εν τέλει ο Αντώνης Σαμαράς αποπέμφθηκε.

Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ειδικά από τη στιγμή που ο Αντώνης Σαμαράς ίδρυσε το δικό του πολιτικό φορέα, την “Πολιτική Ανοιξη”, ήταν φανερό ότι αργά ή γρήγορα η κυβέρνηση θα έχανε την εμπιστοσύνη της Βουλής. Τελικά αυτό έγινε στις 9 Σεπτεμβρίου του 1993 όταν ο βουλευτής Κιλκίς της Νέας Δημοκρατίας, Γιώργος Συμπιλίδης (πολιτικός φίλος του Αντώνη Σαμαρά) απέσυρε τη στήριξή του. Αμέσως, προκηρύχθηκαν εκλογές για τις 10 Οκτωβρίου του 1993.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα, ήταν σαφές ότι το ΠΑΣΟΚ είχε το δημοσκοπικό αλλά και το ψυχολογικό προβάδισμα. Οι μεγάλες συγκεντρώσεις του σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Αθήνα θύμιζαν τις αντίστοιχες της δεκαετίας του 80 παρά το γεγονός ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν φανερά εξασθενημένος λόγω των σοβαρών προβλημάτων υγείας που αντιμετώπιζε.https://www.youtube.com/embed/cGiIwtRKKYY

Ουσιαστικά οι πάντες ήξεραν ότι το ΠΑΣΟΚ θα επικρατήσει και ότι θα σχημάτιζε ισχυρή κυβέρνηση (αφού, εν τω μεταξύ, η Νέα Δημοκρατία είχε αλλάξει τον εκλογικό νόμο σε ενισχυμένη αναλογική για να “μαζέψει την ζημιά”). Εν τέλει, η νίκη του Ανδρέα Παπανδρέου και του κόμματός του ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Το ΠΑΣΟΚ συγκέντρωσε το 46,8% των ψήφων (η δεύτερη καλύτερη εκλογική επίδοση της ιστορίας του μετά το θρίαμβο του 1981) και εξέλεξε 170 βουλευτές.

Η Νέα Δημοκρατία περιορίστηκε στο 39,3% και σε 111 βουλευτές ενώ η Πολιτική Ανοιξη του Αντώνη Σαμαρά στο εκλογικό ντεμπούτο της εξέλεξε 10 βουλευτές με 4,8% των ψήφων. ΤΟ ΚΚΕ εξέλεξε 9 βουλευτές ενώ εκτός Βουλής έμεινε ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου της Μαρίας Δαμανάκη που δεν κατάφερε να ξεπεράσει το όριο του 3%.

Mε πληροφορίες από το NEWS247.gr