“Ο Γράμμος δεν τελείωσε το 1949 μα το 1982”. Του Λάμπρου Παπαδή.

KANE “ΚΛΙΚ” ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΣΤΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΟΥ “THESOCIALIST.GR” ΜΗΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ 1ο ΤΕΥΧΟΣ -ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΑΛΛΑΓΗΣ

Κάθε πλευρά προσπαθούσε να οικειοποιηθει ένα μέρος Αντίστασης κατα της κατοχής και να παρουσιάσει περισσότερους νεκρούς και θύματα. Βεβαια αυτό για την σκληρή Δεξιά του Ευάγγελου Αβέρωφ δεν ήταν εύκολο, καθώς ο ίδιος από το βήμα της βουλής μίλησε για ένα νομοσχέδιο που έρχεται να νομιμοποιησει πράξεις εγκληματιών, δεσμευμένος πως η επόμενη κυβέρνηση υπό τον ίδιο και την Ν. Δ. θα αντικαταστήσει το νομοσχέδιο αυτό. Η επίμαχη διάταξη που προκάλεσε την τόση μεγάλη συζήτηση και κόντρα δεν ήταν τόσο στο τυπικό κομμάτι αλλά στο οικονομικό, αφού το συγκεκριμένο νομοσχέδιο σε διάταξη του, παρείχε πέραν από την αναγνώριση προσφοράς, των ομάδων της Εθνικής Αντίστασης που ανήκαν στο ΚΚΕ, όπως το ΕΑΜ και το ΕΛΑΣ, παρείχε την δυνατότητα συνταξιοδοτησης των μελών του που μετείχαν σε αυτές, με απονομή σύνταξης αγωνιστου της Εθνικής Αντίστασης.

Έτσι διάφορες ιστορίες εντός του κοινοβουλίου από βουλευτές της ΝΔ, για κομουνιστές που δολοφόνησαν συγγενείς κ’ φίλους τους και από την άλλη από βουλευτές του ΚΚΕ για δοσίλογους ταγματασφαλιτες που σκότωσαν δικούς τους συγγενείς έδιναν και έπαιρναν. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ως ο πρώτος Κέντρο – Αριστερός μεταρρυθμιστής Πρωθυπουργός, είχε αποφασίσει να φανεί ενωτικός σε αυτη την τόσο επίμαχη και κρίσιμη ομιλία του στο κοινοβούλιο. Πολιτικοι αναλυτές της εποχής ακομα και σήμερα υποστηρίζουν πόσο δύσκολο ήταν για έναν πρωθυπουργό να μιλήσει και να εισηγηθεί ένα τέτοιο νομοσχέδιο για την εποχή, ενώ ο υπουργός δικαιοσύνης κ. Μαγκακης είχε πει πως ειναι επικίνδυνο αλλά αναγκαίο:”Να μπει επίδεσμος σε μια ανοιχτή πληγή…”.

Στις 17/8/1982 και στην συζήτηση στην Βουλή, ο Ανδρέας Παπανδρέου αναφέρεται στην πρωτολογια του σχετικά με τις πληγές της κατοχής όπως την Καισαριανή, την Κοκκινια, το Δίστομο και την Κανδανο και προσπαθεί μέσα από τις κοινές μνήμες να μιλήσει για την συλλογικότητα του Αγώνα και της Αντίστασης. Βέβαια θα έλεγε κανείς ότι η δευτερολογία του θα ήταν αυτή που ώθησε το σώμα και έδωσε το πνεύμα του νόμου στο συγκεκριμένο Νομοσχεδιο.

Κατά την δευτερολογία του ο Α. Παπανδρέου επέρριψε ευθυνες στον Ε. Αβέρωφ για διχαστική και μάλιστα σε μια περίοδο που απαιτείται Εθνική ενότητα και ομοψυχία, καθώς ηταν ήδη η πρώτη πενταετία που η Τουρκία άρχισε να δείχνει τις διαθέσεις της στο Αιγαίο. Από την άλλη και έπειτα από αρκετή οχλαγωγια και διακοπές ο Παπανδρέου κατονομασε την Δεξιά ως κύριο αυτουργό που το ΚΚΕ υπήρξε η μόνη δύναμη που έκανε ένοπλη Αντίσταση, ενώ στο τέλος αναφέρθηκε στην παράνοια της ίδιας της κοινής αντίληψης λέγοντας: “Ο νυν ΠτΔ κύριος Καραμανλής, ως πρωθυπουργός το 1974 νομιμοποιησε το ΚΚΕ ως κοινοβουλευτικο κόμμα. Ποια ακριβώς είναι η αντίθεση μας ,όταν δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε την Εθνική Αντίσταση, την οποία μεγάλο μέρος της ομολογουμένως έχει το ΚΚΕ;;

Είναι τόσο το πάθος μας ενάντια στην αντίσταση και τον ηρωισμό του Ελληνικού Λαού, που μπορούμε να αναγνωρίζουμε το Κόμμα αλλά ποτέ να μην αναγνωρίζουμε την Εθνική Αντίσταση;;

Είναι λογική αυτή;; “.