Ομιλία Ευάγγελου Βενιζέλου στην παρουσίαση του βιβλίου του Ανδρέα Λοβέρδου «Απόπειρα Δολοφονίας», Εκδόσεις Ίνδικτος

Θα μπορούσε η σημερινή μου παρέμβαση να είναι εξαιρετικά σύντομη, να πω δηλαδή ότι προσυπογράφω πλήρως, από αρχής μέχρι τέλους, όσα είπε ο Αντώνης Σαμαράς, να ήταν η δική του ομιλία η τοποθέτηση των Σαμαροβενιζέλων για το βιβλίο του Ανδρέα Λοβέρδου. Έχω όμως μερικά λεπτά στη διάθεσή μου για να προσθέσω, να επαναλάβω ή να εξειδικεύσω μερικά πράγματα, μιλώντας για τον Ανδρέα ως ένα συνάδελφο συναγωνιστή, πρωτίστως για τον Ανδρέα ως φίλο από τα φοιτητικά μας χρόνια, από το 1974. Δηλαδή μιλώ έχοντας γνώση των καταστάσεων, των πραγμάτων αλλά και των προσώπων, στην προκειμένη περίπτωση του συγγραφέα και πρωταγωνιστή.

Ο τίτλος του βιβλίου του Ανδρέα Λοβέρδου είναι «Απόπειρα Δολοφονίας». Δεν θέλω να εκληφθεί ο τίτλος ως απόπειρα δολοφονίας χαρακτήρος, δεν είναι απόπειρα δολοφονίας χαρακτήρος, είναι απόπειρα δολοφονίας, τελεία, κυριολεκτικά. Γιατί, η εξόντωση στην οποία στόχευαν οι σκευωροί και οι συνεργοί τους δεν ήταν εξόντωση μόνον πολιτική ή μόνον ψυχική, ήταν και εξόντωση, εν τέλει, σωματική.

Εδώ μπορούμε να αναρωτηθούμε, για να είναι ευπρεπής, για να είναι πολιτικά ορθός, για να είναι πολιτικά πολιτισμένος ένας ενεργός πολιτικός, πόσα πρέπει να ανέχεται και πόσα πρέπει να αντέχει; Μέχρι πού φθάνει αυτό; Από ποιο σημείο και μετά μπορεί να αντιδρά, εκφράζοντας την απόγνωσή του, τον εσωτερικό του κόσμο, το μαρτύριο που υφίσταται; Γιατί εδώ πρόκειται για μία μαρτυρία του Ανδρέα Λοβέρδου με τη διπλή έννοια του όρου, πρόκειται δηλαδή για μία κατάθεση γεγονότων, αλλά και για μία μαρτυρία που έχει υποστεί, ένα μαρτύριο, και για μία διαμαρτυρία, βεβαίως, μία διαμαρτυρία η οποία είναι αυθεντική γιατί έχει υποστεί, όπως όλοι μας, πολύ μεγάλη προσβολή.

Τι είναι η υπόθεση Novartis, η σκευωρία Novartis; Ας το ξαναπούμε σήμερα, οφείλουμε να το ξαναπούμε. Είναι μήπως μία σειρά εγκληματικών πράξεων ενός αναπληρωτή Υπουργού, κάποιων εισαγγελικών λειτουργών, κάποιων δημοσιογράφων; Μήπως πρόκειται για κατάχρηση εξουσίας, παράβαση καθήκοντος και στη συνέχεια, μέσω της υπόθεσης Μιωνή-Παπασταύρου, για εκβιάσεις και δωροδοκίες; Αυτή θα έλεγα ότι είναι μία γραμμική και στενή ανάγνωση.

Από την αρχή είπα ότι δεν είναι αυτό η υπόθεση Novartis, είναι η πιο μεγάλη και, όπως αποδεικνύεται,  η πιο πρόχειρη σκευωρία της ελληνικής πολιτικής ιστορίας, μία ευθεία επίθεση κατά της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου. Δεν ήθελαν να στοχεύσουν κατά δέκα πολιτικών αντιπάλων, εμβληματικών, ήθελαν να στοχεύσουν στην καρδιά της Δημοκρατίας και των εγγυήσεων του Κράτους Δικαίου, δηλαδή πρωτίστως κατά της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Η Δικαιοσύνη ήταν και είναι ακόμα και σήμερα το πρώτο θύμα της σκευωρίας αυτής, η ανεξαρτησία, το κύρος και η αξιοπιστία της Δικαιοσύνης.

Μίλησα, από την πρώτη φορά που το θέμα ετέθη στην Ολομέλεια της Βουλής, για εσχάτη προδοσία και σοκαρίσθηκαν ορισμένοι θεωρώντας ότι αναφέρομαι στην προδοσία της χώρας. Η εσχάτη προδοσία στο Ποινικό Δίκαιο είναι η υπονόμευση, η αλλοίωση ή η κατάλυση των θεμελιωδών θεσμών και αρχών του πολιτεύματος και η αλλοίωσή τους, η σκόπιμη και συστηματική, με σφετερισμό της ιδιότητας του κρατικού οργάνου.

Μα, είναι τυπική περίπτωση εσχάτης προδοσίας και με τον παλαιό και με τον ισχύοντα Ποινικό Κώδικα. Η σκευωρία Novartis είναι αυτό, κάποιοι σφετερίσθηκαν την ιδιότητά τους ως ασκούντων την εξουσία, ως μελών της κυβέρνησης, σε συνεργασία με κάποιους που σφετερίσθηκαν την ιδιότητά τους ως εισαγγελικών λειτουργών, αλλοίωσαν βασικούς θεσμούς του πολιτεύματός μας προσπαθώντας να αλλοιώσουν τους συσχετισμούς των δυνάμεων, δηλαδή να αλλάξουν  την προοπτική της χώρας. Βεβαίως, ο κ. Παπαγγελόπουλος κατηγορείται ως ηθικός αυτουργός, αυτό είναι δικονομικά τώρα το αντικείμενο της διερεύνησης, συμπεριλαμβανομένων και των συνεργών, άρα και όλων των δικογραφιών. Αυτό είναι το αντικείμενο της Ανακρίτριας, η οποία κάνει με πολύ μεγάλο επαγγελματισμό και συστηματικότητα τη δουλειά της, το αντικείμενο της Εισαγγελέως η οποία έχει κληρωθεί , το αντικείμενο του Δικαστικού Συμβουλίου. Υπάρχει ηθικός αυτουργός αλλά δεν υπάρχει μόνον ηθικός αυτουργός. Όπως είπα και όταν κατέθεσα στην Ανακρίτρια, υπάρχει και ο ηθικός αυτουργός του ηθικού αυτουργού. Ο ηθικός αυτουργός του ηθικού αυτουργού είναι αφενός μεν πρόσωπο, αφετέρου δε άλλα πρόσωπα, που το περιβάλλουν το πρόσωπο αυτό, και ένα σύστημα. Αλλά την ποινική ευθύνη την έχουν πρόσωπα.

Φταίμε κι εμείς όμως, γιατί δημιουργήσαμε και διατηρήσαμε σε λειτουργία έναν θεσμικό Φράνκενσταϊν, με την Εισαγγελία Διαφθοράς ως ένα «Βατικανό» στο πλαίσιο της Εισαγγελίας, μία ειδική παράλληλη εισαγγελική δομή, ανεξέλεγκτη, ερήμην των προϊσταμένων, ερήμην των συλλογικών οργάνων της Εισαγγελίας, ερήμην των δικαστικών συμβουλίων. Δυστυχώς, σε συνεργασία με την Εισαγγελία του Αρείου Πάγου ή λόγω απουσίας της ενδεδειγμένης εποπτείας και ευαισθησίας της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου, μπορούν κάποιοι εισαγγελικοί λειτουργοί μεσαίων βαθμών, να δημιουργήσουν τεράστιο θεσμικό πρόβλημα εις βάρος της Δημοκρατίας και του Κράτους Δικαίου.

Ακόμη και τώρα που μιλάμε, σήμερα που παρουσιάζουμε το βιβλίο του Ανδρέα Λοβέρδου, έχουν ενεργοποιηθεί οι μηνύσεις μας κατά του κ. Παπαγγελόπουλου και άλλων μελών της τότε κυβέρνησης, έχουν ενεργοποιηθεί οι μηνύσεις μας κατά των εισαγγελικών λειτουργών, αλλά δεν έχουν ενεργοποιηθεί οι μηνύσεις μας κατά των κουκουλοφόρων μαρτύρων. Οι μηνύσεις μας κατά των κουκουλοφόρων μαρτύρων είναι ακόμα και σήμερα, σε καθεστώς οριστικής αποχής από την ποινική δίωξη, επειδή παρανόμως θεωρήθηκαν προστατευόμενοι, επειδή παρανόμως θεωρήθηκαν μάρτυρες δημοσίου συμφέροντος. Αυτοί είναι μία κραυγαλέα περίπτωση κατάχρησης εξουσίας, γιατί κάποιος διαφεύγει της ποινικής δίωξης με ενέργειες εισαγγελικών λειτουργών και αυτοί είναι οι κουκουλοφόροι μέχρι σήμερα. Αυτή είναι η πιο αυταπόδεικτη και προκλητική περίπτωση κατάχρησης εξουσίας. Ευτυχώς άρχισε η ανάκριση και τώρα όλα τίθενται, με ψυχραιμία, με ηρεμία, με αντικειμενικότητα, σε ένα αμιγώς ποινικό και ποινικοδικονομικό επίπεδο.

Εγώ, σας διαβεβαιώ, δεν έχω κανένα ίχνος ούτε εμμονής ούτε προσωπικής αντιπάθειας, ούτε μνησικακίας, ούτε καμία διάθεση εκδίκησης ή ανταπόδοσης. Πολιτικά άλλωστε, ας μην το κρύβουμε, μας ωφέλησε και αυτή η επίθεση, η τόσο χυδαία και απεγνωσμένη, η τόσο ευτελής, η αυταπόδεικτα ψευδής. Είμαι και επιεικής και συγχωρητικός και οπαδός του ποινικού φιλελευθερισμού, αλλά καταλαβαίνω την οργή του Ανδρέα απολύτως. Αποδέχομαι και προσυπογράφω το δικαίωμά του να απευθυνθεί, ως ένας άνθρωπος που ταλαιπωρείται και ταλαιπωρείται βαθιά και θίγεται, όπως όλοι μας αλλά αυτός κατ’ εξοχήν, μέσα από αυτό που συνέβη. Είμαι υπέρ του πολιτικού πολιτισμού, αλλά κατά των συμψηφισμών. Και τελικά, επικρατεί μία υποχρέωση όλων μας, και δική μου προσωπικά, να υπερασπιστώ τη Δημοκρατία, το Κράτος Δικαίου, την ανεξαρτησία και το κύρος της Δικαιοσύνης. Δεν θέλω να λειτουργήσουμε ούτε παραδειγματικά ούτε τιμωρητικά, αλλά δεν πρέπει να αφήσουμε να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο στη χώρα μας, στη Δημοκρατία μας. Γι’ αυτό κλείνω κι εγώ με την εμβληματική φράση «ποτέ ξανά».