Να μετονομαστούν οι λεωφόροι με ονόματα της “Βασιλικής Οικογένειας” σε “Λεωφόροι Μίκη Θεοδωράκη”

Πρόσφατα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ,σε συνέντευξη Τύπου, πέρα από τα “χαμογελάκια” εν ώρα εθνικής τραγωδίας σε εξέλιξη, υπέπεσε και σε ένα άλλο “παράπτωμα” μα “πέρασε στα ψιλά”. 

Μεταξύ άλλων τόνισε τους συναισθηματικούς του δεσμούς με τα “βασιλικά ανάκτορα στο Τατόϊ” τα οποία, κινδύνεψαν από τις πυρκαγιές στην Αττική, μα εν τέλει, σώθηκαν. Ακούσαμε όλοι τον “κόμπο” στον λαιμό του Δημοκρατικά εκλεγμένου Πρωθυπουργού της χώρας όταν μίλησε για τις “Βολτες” της παιδικής του ζωής στα βασιλικά ανάκτορα;

Τον κόμπο στην φωνή των πολιτών που είδαν 1.300.000 στρέμματα γης να γίνονται στάχτη, μαζί με το βιός του, τον ακούσαμε; Όλοι; Σίγουρα;

Πόσες πλατείες, δρόμοι, λεωφόροι σε μεγαλουπόλεις όπως η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη, έχουν ονόματα μιας οικογένειας που εκδιώχθηκε από τον Ελληνικό λαό και εκ τότε “απασχολεί” συγκεκριμένη κλίκα δεξιών βασιλοφρόνων στην Ελλάδα; Ξεχνάμε πως πρόσφατα, εν καιρώ πανδημίας, ο Τέως, εμβολιάστηκε στο Ναύπλιο και μάλιστα, ο διοικητής της Υγειονομικής περιφέρειας, έτρεξε από την Πάτρα στο Ναύπλιο για να τον υποδεχτεί;

Πρίν λίγες ημέρες, “έφυγε” ο τελευταίος των “ΜΕΓΑΛΩΝ” Ελλήνων. Ο  Μίκης Θεοδωράκης, που ακόμα και στον θάνατό του, “ερίζουν” για το σημείο ταφής του πάνω από την σωρό του….

Ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος Έλλην άφησε τον πολιτισμό “ορφανό”. Σε μια εποχή που η νεολαία “κρύβεται” πίσω από οθόνες και “πρότυπα” που βρίσκει στον εφήμερο και επιφανειακό κόσμο των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σε μια εποχή φόβου, διχασμού, τρομολαγνείας, ΜΜΕ που χωράνε σε “Λίστες” και με Πρωθυπουργό που σε διάγγελμά του σε αποκαλεί “ψεκασμένο” επειδή δεν κατάφερε να σε ενημερώσει, να σου εξηγήσει, να σου τονώσει το αίσθημα υπευθυνότητας και αλληλεγγύης. Ζούμε σε ένα  κόσμο αποκομμένο από το “φυτίλι” κάθε επανάστασης. Την τέχνη.

Έχουμε ανάγει την τέχνη σε κάτι ελιτιστικό. “Ακαταλαβίστικο”. Μακριά από τα πολιτικά γεγονότα. Μα θα ήμασταν τουλάχιστον φαιδροί, αν δεν αναγνωρίζαμε πως πίσω από κάθε πολιτική και κοινωνική επανάσταση, υπήρχαν οι “ενορχηστρωτές” στον χώρο της Τέχνης. Δεν θα έπεφταν Χούντες χωρίς τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Νίκο Ξυλούρη . Δεν θα ερχόταν η πολυπόθητη ειρήνη στις Η.Π.Α αν δεν υπήρχε το “Woodstock”. Αντιθέτως, τα πρότυπα της σύγχρονης εποχής, είναι κατασκευάσματα ενός συστήματος που θέλουν να ασχολείσαι με το ποιός πήγε με ποιόν, τι φόρεσε, τι μαγιό φοράει, πως χορεύει και όχι τι στο καλό λέει στα τραγούδια του, στις ταινίες του, στις προσωπικές του τοποθετήσεις.

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ας γίνει η απαρχή μιας μαζικής αφύπνισης στην Ελλάδα και στην πολιτική και στον κοιμισμένο χώρο της Τέχνης σήμερα. Ας γίνει αρχικά, “λεωφόρος”. Ναι. “Λεωφόρος”. Γιατί κάθε φορά που περπατώ στη Θεσσαλονίκη κοντά στο σπίτι μου, να πρέπει να λέω πως είμαι στην “Βασιλίσσης Όλγας”;

Στην ευχή του Θεού και ποτέ ξανά βασιλεία και βασιλόφρονες στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Ποτέ ξανά “νοσταλγοί” είτε Βασιλικών ανακτόρων και “βολτών στον αύλειο χώρο”…