Σ.Αρνής: Συμμετέχουμε στις εθνικές εκλογές για να τελειώσουμε μαζί το βαθύ κράτος. Στέλνουμε απόφαση Αλλαγής.

Γράφει ο Σπύρος Αρνής, τ.Αντιδήμαρχος Παιδειας & Καινοτομίας Δ.Διονύσου, Γραμματέας Τ.Ο ΠΑΣΟΚ – Κίνημα Αλλαγής Διονύσου

Οι εκλογές πλησιάζουν και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Το σύστημα που έχει στηθεί αντιδρά λυσσαλέα, γιατί μοναδικός του στόχος είναι η διατήρηση της εξουσίας. Είναι το ίδιο σύστημα που έχει τις καθοριστικές ευθύνες για την τραγωδία των Τεμπών, που οργάνωσε το παρακράτος των υποκλοπών και τη συγκάλυψη των υπευθύνων στιγματίζοντας τη χώρα διεθνώς. Αυτό το σύστημα έχει ταυτιστεί απόλυτα με το πελατειακό και βαθύ κράτος του αναχρονισμού διορίζοντας σχεδόν παντού κομματικά στελέχη χωρίς ίχνος αξιοκρατία και ισονομίας. 

Είναι το βαθύ κράτος, που επί των ημερών του, διευρύνθηκαν οι κοινωνικές ανισότητες γιατί αντί για τον απλό πολίτη, στηρίχθηκαν προνομιακά και συνειδητά τα ισχυρά συμφέροντα και οι παράγοντες-χορηγοί, ακόμη και με τους πολύτιμους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης. Είναι το βαθύ κράτος που οδήγησε χιλιάδες νέους στο εξωτερικό γιατί το ταβάνι τους στην Ελλάδα το κατέβασαν τόσο χαμηλά που η μόνη διέξοδος ήταν να ξενυτευτούν. Αυτό το brain drain πόσα χρόνια το ακούμε άραγε και τι πραγματικά έχουμε κάνει για να το στηρίξουμε; 

Το ημερολόγιο έγραψε 28.2.2023. Η εθνική τραγωδία των Τεμπών συμπυκνώνει τραγικά τη διαπίστωση ότι ο Κοινοβουλευτικός έλεγχος είναι συστηματικά απαξιωμένος, ο Δημοσιογραφικός έλεγχος ανεπαρκής, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις που τις πολεμά το βαθύ κράτος. Συνδικαλιστικές καταγγελίες έχουν δαιμονοποιηθεί. Όσο για τις Ρυθμιστικές αρχές, παραμένουν υποστελεχωμένες και απονευρωμένες από αρμοδιότητες και δυνατότητα παρέμβασης. Όσοι δηλαδή θα μπορούσαν να προειδοποιήσουν για το κακό που έρχεται, στερήθηκαν τη δυνατότητα να ακουστούν. 

Το μόνο τελικά που ακούστηκε ήταν «Θα έπρεπε να ντρέπεστε που τίθετε θέματα ασφαλείας» στη Βουλή από τον τ. Υπουργό Μεταφορών 1 εβδομάδα σχεδόν πριν το δυστύχημα, όπως φυσικά και μια χολιγουντιανή δήλωση του Πρωθυπουργού για «κυρίως ανθρώπινο λάθος» πριν ακόμα κρυώσουν τα σίδερα από τις παραμορφωμένες μάζες των βαγονιών. Πανελλήνιος θυμός, οργή, αγανάκτηση. Αυτό το «Πάμε κι όπου βγει» οι δυνάμεις του λαϊκισμού και της εσωστρέφειας πρόλαβαν να το βαπτίσουν μηδενισμό δίχως δισταχμό. Αυτές οι δυνάμεις οδήγησαν σε Ζάππεια και αγανακτισμένους, σε νεοναζί φασιστοειδή, σε εγκληματικές οργανώσεις και βια δίχως έλεος. 

Η αλλεργία του πολιτικού συστήματος στον έλεγχο, δεν είναι σημερινή. Η πρόσφατη δικαίωση του Ανδρέα Γεωργίου από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ανέδειξε ότι όσοι τα βάζουν στην Ελλάδα με την ασύδοτη πολιτική εξουσία δεν μπορούν να ελπίζουν ούτε σε δίκαιη δίκη. Ο κ. Γεωργίου δικάστηκε στην Ελλάδα όχι διότι χρεοκόπησε τη χώρα αλλά διότι εφήρμοσε διαδικασίες ελέγχου στην Κυβέρνηση Καραμανλή. 

Στις 21 Μαϊου πάμ σε εκλογές με πολίτες δυσαρεστημένους και σε βαθιά απορία. Ένα μεγάλο γιατί, γιατί η Ελλάδα να κατρακυλά σε δείκτες, και να θρηνεί ανείπωτες τραγωδίες. Και ταυτόχρονα ο κ Μητσοτάκης να ζητά να αλλάξει το Σύνταγμα την ίδια ώρα που καταπατάται κάθε έννοια διαφάνειας, αξιοκρατίας, λογοδοσίας, ισονομίας. Τη στιγμή που δεν προστατεύεται η πρώτη κατοικία. Την ίδια ώρα που το ΕΣΥ διαλύεται και το βαθύ κράτος του Μαξίμου ιδιωτικοποιεί ακόμα και τις κλινικές. Το Σύνταγμα φταίει για τις παρακολουθήσεις; Το Σύνταγμα φταίει για τον πλουτισμό των μεγαλοεπιχειρηματιών παραγωγής ενέργειας και καυσίμων εις βάρος του ελληνικου λαού; 

Όσο κίτρινο κι αν έχετε κάνει τον τύπο, όσα παπαγαλάκια κι αν ταϊσετε, τα όρια έχουν ξεπεραστεί εδώ και καιρό.

Η προοδευτική διακυβέρνηση θέλει κουλτούρα, διάλογο, λογοδοσία και ειλικρίνεια. 

Το ΠΑΣΟΚ, το Κίνημα Αλλαγής, η Μεγάλη Δημοκρατική μας Παράταξη μπορεί να γίνει ο καταλύτης για τη μετάβαση που απαιτεί η εποχή μας. Μια μετάβαση, σε μια πολιτική κουλτούρα που ενθαρρύνει το διάλογο, τη συνεννόηση, τις δημοκρατικές διαδικασίες λήψεις αποφάσεων, την εδραίωση ελέγχων ώστε η εξουσία να λογοδοτεί. Να λογοδοτεί και να μην κουνάει το δάχτυλο προκλητικά. 

Η κουλτούρα αυτή, είναι εχέγγυο για τον τρόπο που οφείλουμε να πολιτευτούμε στο μέλλον και υπαγορεύει την ατζέντα που θα πρέπει να βάλουμε μπροστά. Η δικαίως θυμωμένη κοινωνία, ζητάει απεγνωσμένα τη διαβεβαίωση ότι η χώρα θα συνεχίσει να λειτουργεί, όχι με το «πάμε κι όπου βγει», αλλά με εφικτό σχέδιο και ρεαλιστικές προτάσεις.

Θα κάνουμε τον θυμό της κοινωνίας, απόφαση αλλαγής. 

Δεν θα απέχουμε.

Το χρωστάμε στους εαυτούς μας για ότι δεινά ζούμε από τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια μέχρι σήμερα.

Το οφείλουμε στη νέα γενιά της χώρας μας να μην επαναληφθούν τα ίδια και χειρότερα.