Του Γαβρή Άγγελου, εκδότη -αρχισυντάκτη “The Socialist” + “Res Publica”

Σε ένα δημοκρατικό ΜΜΕ όπως το “The Socialist”, οφείλουν να ακουστούν ελεύθερα, όλες οι απόψεις. Όπως έχω τοποθετηθεί και νωρίτερα μέσα στην ημέρα, δεν θεωρώ, κατά την γνώμη μου, πως οι “αγανακτισμένοι” έχουν κοινά με τους “φασίστες” του Τραμπ.

Γεγονός αυταπόδεικτο κατά την γνώμη του γράφοντα πάντα, αφού οι “μπουκαδόροι” του Τραμπ, προέκυψαν μετά την άνοδό τους στην εξουσία και όχι στα “γενοφάσκια” μιας λαϊκής μάζωξης οργισμένων πολιτών. Η κοινή συνισταμένη που προκύπτει εδώ, είναι η οργή. Ο λαϊκισμός και η οργή. Χαρακτηριστικά που είναι άμεσα συνυφασμένα με την ρητορική της ακροδεξιάς, των “New Age Μακεδονομάχων” αν θέλετε.

Θα το αναλύσω περισσότερο. Οι “αγανακτισμένοι” ήταν ένα raw κίνημα οργής, ανασφάλειας, αβεβαιότητας εμποτισμένο με διχαστικές ρητορικές που υποκινήθηκαν από όλες τις πτέρυγες του Κοινοβουλίου -ασπίδα το έκαναν οι “Σαμαρικοί” και τα “ξαδερφάκια τους” εκεί στην Χρυσή Αυγή και από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (για να καλύψω όλο το αντι-μνημονιακό τόξο που οφελήθηκε από τις ταραχές στην Ελλάδα του 2011) υπήρξαν ακραίοι από τον ΣΥΡΙΖΑ (θυμόμαστε τα tweet για το που τρώει και πίνει ο ΓΑΠ ή άλλα στελέχη της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ) μα η πλειονότητα της ακραίας ρητορικής ερχόταν από τον μετέπειτα “συγκάτοικο” στο Μαξίμου, την πλευρά των “Ανεξάρτητων Ελλήνων” του Πάνου Κάμμενου.

Ένα τόσο “raw” κίνημα, χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό, βρήκε εχθρό -όπως ανάλογα σε μια υγειονομική κρίση βρήκε “Μεσσία”- το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ ήταν ο μόνος “εχθρος” μαζί με τους Δημοσιογράφους, θυμόμαστε όλοι μας, ιδίως εμείς που εργαζόμασταν στον κλάδο τότε, το σύνθημα “ΑΡΔ”-Αλήτες-Ρουφιάνοι-Δημοσιογράφοι. 

Δημιουργήθηκε με αυτό τον τρόπο μια ρητορική των άκρων, μια ρητορική διχαστική εμποτισμένη με Μίσος. Μίσος για το σύστημα, μίσος για την κυβέρνηση, την Ε.Ε, την Μεσοαστική τάξη και τα συμφέροντα… Αυτό το εκμεταλλεύτηκε κυρίως η ΝΔ που είδε τον πολυπόθητο αντίπαλο, το ΠΑΣΟΚ , να “βγάζει τα μάτια μόνο του”, αφού πολλά χρόνια μετά την “αποστασία” του Μητσοτάκη, μια ανάλογη “αποστασία” έριξε την κυβέρνηση Παπανδρέου πριν καν προλάβει να επεξεργαστεί τα νέα γεγονότα.

“Μπαμπάς” των “αγανακτισμένων” είναι η Δεξιά και οι πολιτικές που εφάρμοσε κατά την περίοδο διακυβέρνσης Κ.Καραμανλή. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως ΝΔ-Ρεπουμπλικάνοι είναι “αδελφοποιημένα” κόμματα. Ο Τραμπ διετέλεσε Πρόεδρος των Η.Π.Α ως “Ρεπουμπλικάνος” και ο Άδωνις Γεωργιάδης προ ετών, το δήλωνε ξεκάθαρα, αφού “θα ψήφιζε και με τα 2 χέρια τον Τραμπ για Πρόεδρο των Η.Π.Α”.

Τώρα γιατί επιμένω να κάνω διαχωρισμό των αγανακτισμένων με τους κάφρους στο Καπιτώλιο; 

Όχι από “σεβασμό” σε ένα κίνημα που έγινε “μπαλάκι” στα χέρια των τυχοδιωκτών και της ακροδεξιάς ρητορικής στην Ελλάδα σίγουρα. Μα γιατί διαπιστώνω, πως γίνεται “όπλο” στα χέρια τόσο της κυβέρνησης όσο και σε άλλων. Ένα επικίνδυνο όπλο “προπαγάνδας” που εργαλειοποιεί -ΞΑΝΑ- τους “αγανακτισμένους”, αυτή τη φορά για να “ξεπλύνει” τις “βρωμιές” ετών και τις ευθύνες που αναλογούν στον καθένα για όλα αυτά που ζήσαμε μέχρι την απόφαση στο Εφετείο Αθηνών λίγους μήνες πριν..

Η “κουβέντα” για τους “μπουκαδόρους” του Τραμπ στο Καπιτώλιο, είναι εντελώς σε άλλη βάση. Είναι αποδεδειγμένα εξτρεμιστές, πιστοί ακόλουθοι της ρητορικής της ακροδεξιάς και φανατίστηκαν από τον ίδιο τον Τραμπ , μετά την άνοδό του στην εξουσία. Ο Τραμπ δεν ήταν ποτέ η “ηγετική μορφή” ενός κινήματος του δρόμου. Ήταν ένα άθλιος Πρόεδρος, αμοραλιστής, που εξαγόρασε την θητεία του για να σώσει το τομάρι του, ταϊζοντας “σανό” εκατομμύρια Αμερικάνους.

Άρα, από την μία έχουμε μια περίπτωση λαϊκής οργής χωρίς ιδεολογικό προσανατολισμό και από την άλλη, έχουμε αμερικάνους που δεν χωνεύουν την ήττα του λαϊκιστή ακροδεξιού ηγέτη τους και είναι έτοιμοι να καταλύσουν την Δημοκρατία για να παραμείνουν στην εξουσία. Καταλαβάτε; Από τη μια ιδεολογικός προσανατολισμός ακροδεξιάς από την άλλη ένα raw κίνημα λαϊκής οργής που το εκμεταλλεύτηκαν σχεδόν όλοι!

Πρέπει να ξεμπλέξουμε με τον λαϊκισμό και να αποτινάξουμε την “θεωρία των άκρων” που μόνο πολώνει την πολιτική ατμόσφαιρα. Στον ερχομό της, η Προοδευτική διακυβέρνηση της χώρας, θα πρέπει να ξεπεράσει πολλές “λακούβες”, μια από αυτές είναι η διχαστική ρητορική.