Γράφει ο Νίκος Μποζιονέλος

“Άλλη θα έπρεπε να είναι η προτεραιότητα του κεντρώου χώρου”

Ιούνιος 2012, εθνικές εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ πέφτει στο 12,28% (756.024 ψήφους), με 33 βουλευτές μπαίνει στην τριμερή κυβέρνηση (με ΝΔ, ΔΗΜΑΡ) και ψηφίζει το δεύτερο μνημόνιο. Μόλις τρία χρόνια νωρίτερα είχε… 3.012.542 ψήφους και 43,92%. Η κρίση, η πίεση των Ευρωπαίων και το πρώτο μνημόνιο οδηγεί σχεδόν 2,5 εκατ. ψηφοφόρους του είτε στην αποχή, είτε στον ΣΥΡΙΖΑ. 

Στις ευρωεκλογές του 2014 ως ΕΛΙΑ έχασε σχεδόν 300.000 ψηφοφόρους και τερμάτισε με 8,02% και 458.514 ψήφους. Λίγους μήνες αργότερα, Ιανουάριος 2015, το κέντρο διασπασμένο με την αποχώρηση του Γιώργου Παπανδρέου, έπεσε στο 4,68% (289.469 ψήφοι), στις ίδιες εκλογές το ΚΙΔΗΣΟ είχε 2,47% και 152.557 ψήφους – οριακά δεν μπήκε στη Βουλή. 

Τον Σεπτέμβριο του 2015 ως Δημοκρατική Συμπαράταξη (μαζί με την ήδη υπό διάλυση ΔΗΜΑΡ), αλλά με το ΚΙΔΗΣΟ απών από τη διαδικασία, πήγε στο 6,29% και 341.732 ψήφους.

Και ήρθαν οι διπλές εκλογές του 2019: 436.726 ψήφους και 7,72 στις Ευρωεκλογές, όπου πάντα η ψήφος είναι… χαλαρή, και στις πρόωρες εκλογές του Ιουλίου ’19, πήρε 457.623 ψήφους και 8,1%. Κοντολογίς, μέσα σε ένα μήνα πολιτικής πόλωσης, το ΚΙΝΑΛ κέρδισε 20.780 ψήφους. Μόνο μεν, αλλά στο μεγαλύτερο ποσοστό του από την εποχή της… ΕΛΙΑΣ.

Αλλά δεν ήταν βήμα προς τα μπρος κι εκεί που πάσχει, αναφανδόν και εμφανώς πια, είναι στο να πείσει τους νέους ψηφοφόρους να το ακολουθήσουν. Οι κεντρώοι νέοι στρέφονται, όχι στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στον Αλέξη Τσίπρα: οι αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων σε τούτο συνηγορούν. 

Και τούτο το project, ήτοι να πείσεις τους νεαρής ηλικίας ψηφοφόρους να σε ακολουθήσουν, προϋποθέτει αφενός νέα, σύγχρονη, μοντέρνα πολιτική, αφετέρου να σβήσεις το… παλιό δίχως να το αφαιρέσεις. Διότι το μεγαλύτερο brand του κινήματος είναι η λέξη «ΠΑΣΟΚ» που οφείλει να επανέλθει. Αρχικώς στην ονομασία και κατόπιν, όχι μόνο στην ταμπέλα, και στη λογική. Οι νέοι δεν έζησαν ΠΑΣΟΚ: μονάχα έχουν ακούσει. Και όσο περνάει ο καιρός, είναι σαν τις αναμνήσεις με την πρώην σου: σβήνεται σταδιακά το άσχημο τέλος και απομένουν οι ευχάριστες στιγμές. 

Πρώτο μέλημα θα έπρεπε να είναι λοιπόν τούτο και όχι η εσωτερική ανάλυση που κυριαρχεί τα τελευταία 24ωρα: «μα γιατί δεν μας καλούν στα πάνελ;» ή οι επικείμενες εσωκομματικές εκλογές με διαρροές και διαψεύσεις δημοσκοπήσεων. Τα γκάλοπ είναι σφυγμομέτρηση, όχι αποτελέσματα. 

Και το χειρότερο είναι πως κάθε εσωκομματική διαδικασία, σε κάθε κόμμα, συχνά απομακρύνει από την εν λόγω επιλογή τους λεγόμενους «αναποφάσιστους».