Το παράθυρο αισιοδοξίας που ανοίγεται στον δύσκολο αγώνα με τον Covid19 είναι αυτό της προοπτικής του εμβολίου. Οικονομική, κοινωνική και πολιτική ανασύνταξη χωρίς αντιμετώπιση του φονικού ιού δεν μπορεί υπάρξει.

Είναι, εκτιμώ, περιττό να επιχειρηματολογήσω για το πώς η ανθρωπότητα κατάφερε τον προηγούμενο αιώνα να μειώσει τον βαθμό θνησιμότητας χάρη στα εμβόλια. Το να επισημάνω, όμως, οτι αυτή τη νέα ασθένεια θα πρέπει με σύμμαχό μας το εμβόλιο να την αντιμετωπίσουμε φαίνεται να είναι μονόδρομος. Κι αυτό γιατί διαβάσαμε στα ευρήματα πρόσφατης δημοσκόπησης οτι ένας στους τέσσερις Έλληνες δεν θα σπεύσει να εμβολιαστεί κατά του φονικού ιού. Και ακόμη η ιδιότητα που διαφημίζουν ορισμένοι στα social media από το πρωί μέχρι το βράδυ είναι «Αρνητής εμβολίου». Τα φαινόμενα αυτά προβληματίζουν.

Σε ό,τι με αφορά θα είμαι ξεκάθαρος: ο εμβολιασμός δεν είναι υποχρεωτικός. Όλοι το ξέρουμε αυτό. Το υφιστάμενο νομικό πλαίσιο δεν καθιστά υποχρεωτικό τον εμβολιασμό. Μήπως, ωστόσο, η άρνηση στο εμβόλιο και η αμφισβήτηση της ιατρικής κοινότητας μπορεί να ισοδυναμεί με άρνηση στη ζωή και την υγεία; Τέτοιο «όχι» ποιος μπορεί να πει;

Προκειμένου, λοιπόν, αυτή η νέα επικίνδυνη «αντί» τάση να παραμείνει μειοψηφική, είναι ανάγκη όσοι συμμετέχουμε στο δημόσιο διάλογο να ενώσουμε δυνάμεις και φωνές ώστε να πετύχουμε η πλειοψηφία των συμπολιτών μας να εμβολιαστεί.

Προσωπικά εμπιστεύομαι τους εθνικούς οργανισμους φαρμάκων και τον ευρωπαϊκό οργανισμό φαρμάκου που παρέχουν την πιστοποίηση και δηλώνω οτι προτίθεμαι να εμβολιαστώ από τους πρώτους προκειμένου να σηματοδοτήσω την απόλυτη αναγκαιότητά αυτής της προληπτικής ιατρικής θεραπείας. Μέχρι τότε υπομονή και προσοχή! Κι αυτό θα περάσει!