Άννα Βερούλη: “Η εποχή μας θέλει σεβασμό. Τον απλό σεβασμό του ενός προς τον άλλο.”

Γράφει η Άννα Βερούλη, Υποψήφια Ευρωβουλευτής ΠΑΣΟΚ

9 Ιουνίου οι Ευρωεκλογές 2024.
9 Σεπτεμβρίου η νίκη μου στους Πανευρωπαϊκούς το 1982.

Δύο διαφορετικές ημερομηνίες, ένας αριθμός, με συνδετικό κρίκο την Ευρώπη.
Θυμάμαι τότε πόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα για όλους μας και για μένα προσωπικά. 26 χρόνων, με τόνους αμφισβήτησης γύρω μου και μια φλόγα να με καίει. Μια φλόγα που δύσκολα μπορούσα να μοιραστώ, γιατί ακουγόταν πολύ μεγάλη για να είναι αληθινή και ταυτόχρονα δική μου.

Όμως ήταν ρεαλιστική. Με ρωτάνε πολλές φορές, τί μαγικό συνέβη εκείνο το απόγευμα του Σεπτεμβρίου; Δεν νομίζω, ότι συνέβη κάτι μαγικό. Ή ίσως το μόνο μαγικό που συνέβη ήταν ότι μπόρεσα να μείνω καλά κρατημένη στο όνειρό μου. Και το όνειρό μου τότε ταξίδευε με ένα ακόντιο.
Σήμερα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Εγώ 42 χρόνια μεγαλύτερη , όσο δηλαδή μεγαλύτερη από τότε και η Ευρώπη μας, που μόλις μας είχε υποδεχτεί και με προκλήσεις εντελώς διαφορετικές.

Πολύ πιο μεγάλη, σε αριθμό μελών, πολύ πιο συμπεριληπτική, σε επίπεδο διαφορετικότητας, πολύ πιο αγχωμένη, σε επίπεδο αφομοίωσης νέων προκλήσεων, αλλά και τραυμάτων.

Σε λίγους μήνες η Ευρώπη υποδέχεται και πάλι τους Ολυμπιακούς Αγώνες με μια σκιά όμως να θαμπώνει τη χαρά της και η σκιά αυτή ονομάζεται βία, ονομάζεται τρομοκρατία, ονομάζεται διχασμός.

Οι ίδιες δηλαδή σκιές που θαμπώνουν και τις δικές μας ζωές καθημερινά.

Φυσικά και τα οικονομικά θέματα πρωταγωνιστούν στο μυαλό όλων, ως η μεγάλη προτεραιότητα και είμαι σίγουρη πως υπάρχουν πολλοί επιστήμονες και ειδικοί που μπορούν να αφοσιωθούν και να δουλέψουν για αυτά, όμως ποια η σημασία μιας οικονομικής ευημερίας αν δεν έχει μείνει πλανήτης όρθιος για να ζήσουμε, αν σκοτωνόμαστε μεταξύ μας, ακόμα και σε επίπεδο οικογένειας, αν πληγωνόμαστε βαθιά, ακόμα και σε επίπεδο παιδικής ηλικίας και σχολείου, αν φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε και να υπάρξουμε, ακόμα και στο πλαίσιο μιας ειρηνικής γεωγραφικής περιοχής που ευημερεί;

Πιστεύω πως είμαστε αρκετοί που θέλουμε να δουλέψουμε για όλα αυτά και να δώσουμε προτεραιότητες κοινωνικού, εκπαιδευτικού και περιβαλλοντικού χαρακτήρα. Μέσα από τις γνώσεις μας, τις εμπειρίες μας και τη φλόγα που ο καθένας κρύβει μέσα του.

Ακούω συχνά την κριτική για ανθρώπους λαμπερούς που φωτίζουν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων και έχω κάνει και εγώ αυτή την κριτική. Όμως ας ξεχωρίσουμε το λαμπερό από το λαμπρό. Το ένα είναι επίκτητο και θέλει απλά κόλπα γυαλίσματος για να αναδειχθεί, ενώ το άλλο είναι αυτούσιο και δεν φοβάται ούτε σκόνες, ούτε λάσπες που να τους κρύψουν προσωρινά την αξία του.

Είμαστε αρκετοί άνθρωποι που δουλέψαμε πολύ σκληρά σε όχι πάντα ευνοϊκές συνθήκες και εποχές για να μπορούμε να διεκδικούμε τη θέση μας στη δεύτερη αυτή κατηγορία, μακριά από το εφήμερο και το πλαστό. Όταν με συναντάτε στον δρόμο και με χαιρετάτε με εκείνο το απλό «Γειά σου Άννα», μετά από δεκαετίες εκείνων των αθλητικών στιγμών φωτός, αισθάνομαι ότι αναγνωρίζετε κάτι περισσότερο από ένα ακόντιο που καρφώθηκε κάπου μακριά. Και αυτό με τιμά ιδιαίτερα. Ακόμα και από τα χρόνια που πρωτοδούλεψα ως καθηγήτρια φυσικής αγωγής και με έψαχνα, αλλά και πολύ αργότερα, από τα χρόνια της τοπικής αυτοδιοίκησης, που δούλεψα για να επιστρέψω, έστω στο ελάχιστο την αγάπη που τόσα χρόνια πήρα στους στίβους, σε εκείνους που το είχαν περισσότερο ανάγκη, τους ηλικιωμένους, τους αδύναμους, τους ασθενείς, τους διαφορετικούς, τα μικρά παιδιά, τις γυναίκες που πορεύονταν μόνες τους και το χρειάζονταν.

Σήμερα, ήλπιζα πολλά από αυτά να τα έχουμε λύσει, αλλά μιλάμε περισσότερο από ποτέ για βία, για σχολικό εκφοβισμό, για πολέμους, για γυναικοκτονίες, για έλλειψη σεβασμού στη διαφορετικότητα, για δύσκολες συνθήκες επιβίωσης.

Τί κάνουμε λάθος;

Και επειδή πιστεύω ότι πολλοί προσεγγίζουμε την απάντηση, η ερώτηση θα έπρεπε να είναι: τί κάνουμε για να διορθώσουμε το λάθος;
Ρίχνοντας το ακόντιό μου σε κάθε γωνιά του πλανήτη συνειδητοποίησα, πως παρά τις σημαντικές διαφορές με τις αντιπάλους μου και την κόντρα μας, αυτό που πάντα μας έφερνε κοντά ήταν τα όνειρά μας. Και όταν τα όνειρα των ανθρώπων ταιριάζουν, ακόμα κι αν αναδύεται ανταγωνισμός, υπάρχει πάντα σεβασμός.
Και η εποχή μας θέλει σεβασμό. Τον απλό σεβασμό του ενός προς τον άλλο. Και αν στις διαπροσωπικές μας μικρές σχέσεις ακούγεται απλό, στην κλίμακα της κοινωνίας απαιτεί δουλειά, οργάνωση και πλαίσιο.

Και για αυτό θα ήθελα να δουλέψω και να παλέψω. Για μια Ευρώπη 42 χρόνια μεγαλύτερη, όπως κι εγώ από τότε που πρωτοαισθάνθηκα πολίτης της, αλλά και πολύ πιο ώριμη, πιο υποψιασμένη και πιο ανοιχτή, όπως και εγώ που αλλάζω μαζί της.