” Η ιδεοληψία της εύκολης λύσης στις προμήθειες των ΕΔ ,δημιουργεί επιπλέον διαχρονικό κόστος και η  μεταφορά των C-130 στο Ισραήλ απαξιώνει την ΕΑΒ”  

Παρακολουθούμε τον οργασμό των δημοσιεύσεων,που παρουσιάζει ο τύπος και τα ΜΜΕ ως προς το εξοπλιστικό πρόγραμμα των ΕΔ, που ως ένα σημείο δικαιολογείται,αφού η εγκατάλειψη ήταν διαχρονική. Ωστόσο, αν προσεγγίσουμε το όλο θέμα ρεαλιστικά,θα δούμε ότι όλα αυτά που αναφέρονται είναι ευχολόγια ή πληροφορίες και σκέψεις που προέρχονται και  διαρρέουν από το Υπουργείο της Εθνικής Άμυνας.Η αλήθεια  είναι ότι οι πληροφορίες δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα,όπως τα αεροσκάφη Rafale που ακόμη εκκρεμούν οι υπογραφές των συμβάσεων και η προμήθεια/ναυπήγηση των κατάλληλων αποτελεσματικών φρεγατών,που θα δώσουν μία νέα δυναμική στην επιχειρησιακή λειτουργία του Πολεμικού Ναυτικού.

Όμως αυτό που με εντυπωσιάζει,και ενώ υπάρχει η πρόθεση για νέο  εξοπλισμό των ΕΔ  με νέα σύγχρονα οπλικά συστήματα, παρατηρούμε ότι αυτά δεν συνδέονται στενά με την εγχώρια αμυντική κρατική και ιδιωτική βιομηχανία.

Αντιθέτως, βλέπουμε ότι η λογική της κυβέρνησης συντηρεί (ίσως από ιδεοληψία) ένα κλίμα σταδιακής απαξίωσης της αμυντικής βιομηχανίας. Αφού βλέπω ότι τα νέα προγράμματα στερούνται ισοδύναμων βιομηχανικών επιστροφών,τόσο στον κατασκευαστικό/συντήρησης τομέα, όσο και σε νέα τεχνογνωσία που είναι απαραίτητη για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας.

Αν κρίνω από αυτά που συμβαίνουν στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα ( ΕΑΣ)που αργοπεθαίνουν,αφού η εγκατάλειψη είναι πλήρης,δεδομένου ότι δεν υπάρχουν νέες συμβάσεις,η τεχνογνωσία έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό,ενώ έχει απωλέσει λόγω συνταξιοδότησης έμπειρο τεχνικό προσωπικό,χωρίς να έχει προβλεφθεί η ομαλή αντικατάσταση της εμπειρίας,όπως συμβαίνει σε όλα τις σοβαρές βιομηχανίες.Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα,να έχει χαθεί πλέον ο λογαριασμός του χρέους της εταιρίας.

Θέλετε να πάμε στην ΕΑΒ;

Αφού η κυβέρνηση με τον κ. Σταϊκούρα  την έκανε καταρχήν άνω κάτω λόγω της κατάργησης κάποιων επιδομάτων του τεχνικού προσωπικού,όπως αυτό του επικινδύνου της εργασίας κ.α, που εκ των υστέρων διόρθωσε μέρος του λάθους, στη συνέχεια είχαμε την αποπομπή του Διευθύνοντα Συμβούλου που ο ίδιος είχε διορίσει, και μετά από καθυστέρηση έξι μηνών τοποθέτησε νέο.Αυτό πως θέλετε να το σχολιάσω;Το αφήνω στη κρίση σας.Είναι γεγονός ότι η εταιρεία δεν διαθέτει την απαιτούμενη ρευστότητα και επιπλέον το έμπειρο τεχνικό προσωπικό,λόγω της συνταξιοδότησης ή της παραίτησης κάποιων λόγω των χαμηλών μισθών,αφού οι οικονομικές απολαβές του προσωπικού είναι συνδεδεμένες με το μισθολόγιο του δημοσίου υπαλλήλου,ενώ η υπερωρία δεν υπερβαίνει τα 4 ευρώ την ώρα.Επιπλέον η Διοίκηση της εταιρίας  δεν διαθέτει την ευελιξία των κινήσεων,αφού όλα τα θέματα για να προχωρήσουν πρέπει να πάρουν την έγκριση του κ. Σταϊκούρα.Είναι δυνατόν να σταθεί με τη λογική του       ” κουμπαρά” μία Αεροπορική Βιομηχανία;Έχει μεταβεί ο κ. Σταϊκούρας στην ΕΑΒ να δει το εργοστάσιο και να μιλήσει με τους εργαζόμενους,αφού είναι ουσιαστικά ο φυσικός τους προϊστάμενος; Έχει γνώση πως δουλεύει μία αεροπορική βιομηχανία; Άσπρο του λες μαύρο καταλαβαίνει.Γνωρίζει την λογική και την νοοτροπία γενικά των εργαζομένων; Οι εργαζόμενοι πρέπει να νιώθουν ότι η Πολιτεία είναι αρωγός στα προβλήματά τους,και όχι να στερούν ακόμη και ένα “σάντουιτς” από τον εργαζόμενο που είναι ανεβασμένος στη πτέρυγα του αεροσκάφους. Αυτά δεν τα γνωρίζει ο κ. Σταϊκούρας γιατί λόγω ιδεοληψίας,νομίζει ότι ο μηχανικός είναι λογιστικός αριθμός.Ας πάει να δει ποια είναι η λογική των μεγάλων αεροπορικών εταιρειών στη διαχείριση του τεχνικού προσωπικού.

Υπάρχουν δύο κατασκευαστικά προγράμματα της Lockheed Martin στην ΕΑΒ, που δίνουν περίπου το 50% των κερδών της εταιρίας,μιλάμε για κάποια “apartments” των αεροσκαφών C-130J και των F-16. Ωστόσο,καθυστερούν οι παραδόσεις λόγω έλλειψης τεχνικού προσωπικού,που αν συνεχιστεί αυτή η ιστορία, βλέπω το έργο αυτό να πηγαίνει στην Ινδία σε σύντομο χρονικό διάστημα,αφού η Lockheed Martin ενδιαφέρεται κυρίως για την συνέπεια των παραδόσεων του προϊόντος στον καθορισμένο χρόνο.

Γνωρίζετε ότι ο στόλος των αεροσκαφών των C-130H που αποτελεί την σπονδυλική στήλη της μεταφορικής επιχειρησιακής λειτουργίας των ΕΔ έχει εγκαταλειφθεί με ευθύνη της Πολιτείας τουλάχιστον μία επταετία.Τα περισσότερα αεροσκάφη βρίσκονται παρκαρισμένα πολλά χρόνια εγκαταλελειμμένα στο αεροδρόμιο της Τανάγρας, περιμένοντας να ανοίξουν οι πύλες της ΕΑΒ, να υποστούν την απαιτούμενη εργοστασιακή συντήρηση ( PDM).Που καθυστερεί λόγω έλλειψης των αναγκαίων υλικών και της μη ικανής στελέχωσης του προγράμματος με έμπειρο τεχνικό προσωπικό.Η κυβέρνηση ενάμιση χρόνο,δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος του προβλήματος γι’ αυτό δεν δρομολόγησε τις ουσιαστικές ενέργειες που θα έδιναν ζωή στο πρόγραμμα,να τρέξει  με ταχύτερους ρυθμούς.

Τώρα που κατάλαβε το πρόβλημα βρήκε τη λύση, να στείλει ορισμένο αριθμό αεροσκαφών στην Israel Aerospace  Industries( IAI), η οποία δεν διαθέτει την πιστοποίηση της Lockheed Martin για PDM στα εν λόγω αεροσκάφη.

Αυτή η λύση  είναι ακατανόητη τεχνικά ,κοστοβόρα οικονομικά,επιπλέον απαξιώνει την ΕΑΒ,παρότι διαθέτει αποδεδειγμένα την τεχνογνωσία και την πιστοποίηση της Lockheed Martin για την υλοποίηση του προγράμματος,αφού ήδη στο υπόστεγο της εταιρείας βρίσκονται τρία αεροσκάφη,όπου το πρόγραμμα της εργοστασιακής συντήρησης είναι σε εξέλιξη,με βραδείς όμως ρυθμούς.Αντί η κυβέρνηση να βρει λύση του προβλήματος,που υπάρχει, πολιτική βούληση χρειάζεται ,έχοντας την αποκλειστική ευθύνη για την επικρατούσα κατάσταση,βρήκε την εύκολη λύση. Μία λύση που πιθανό να αποδειχθεί περισσότερο χρονοβόρα,να ξοδεύσει επιπλέον αδικαιολόγητα  χρήματα στα καλά καθούμενα, και παράλληλα να απαξιώνει με αυτή την ενέργεια την μοναδική Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία σε διεθνές επίπεδο.

Αυτές οι κινήσεις δείχνουν έλλειψη σοβαρότητας,έχει χαθεί η λογική, και ότι η κυβέρνηση αδυνατεί ή δεν επιθυμεί ουσιαστικά να αναβαθμίσει την εγχώρια αμυντική βιομηχανία,που την χρειαζόμαστε για πολλούς λόγους.

Η αδυναμία της κυβέρνησης να επαναφέρει τα Ελληνικα Αμυντικά Συστήματα ( ΕΑΣ),την μοναδική Αεροπορική Βιομηχανία ( ΕΑΒ) και τα Ναυπηγεία του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας σε τροχιά ανάπτυξης,είναι γιατί δεν υφίσταται ένα λειτουργικό εφαρμόσιμο επιχειρησιακό  σχέδιο για την κάθε βιομηχανική μονάδα,σε συνδυασμό με τον αμυντικό εξοπλισμό της χώρας.

Επίσης,δεν υπάρχει ένας σοβαρός Συντονιστικός Κυβερνητικός Φορέας,με την ανάλογη οικονομική και σε ανθρώπινο δυναμικό υποδομή ,πλαισιωμένος από σοβαρά άτομα γνώστες του αντικειμένου,που θα συντονίζει,θα παρακολουθεί και θα δίνει λύσεις στα προγράμματα που βρίσκονται σε εξέλιξη.

Επίσης,θα έχει το σχεδιασμό των νέων προγραμμάτων, σε συνεργασία με το υπουργείο της Εθνικής Άμυνας,την Κρατική- Ιδιωτική αμυντική βιομηχανία και με την Πανεπιστημιακή κοινότητα.

Γιώργος Σπ. Τσιτσιλιάνος